Είχα τη χαρά να παρευρεθώ εχθές στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του Ηλία Ταβερναράκη Μικρή Επαναστατική Αυτοβιογραφία (εκδόσεις Αποικίες, 2018). Ο Ηλίας είναι παλιός φίλος από το Στρατό (σας έχω έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτόν), με ικανό λογοτεχνικό τάλαντο και εντυπωσιακή θεωρητική εποπτεία, οι διατυπώσεις του οποίου, είναι αλήθεια, φλερτάρουν κάποιες φορές με το παράδοξο, την ακρότητα και το σκάνδαλο. Εγώ όμως, που τον γνωρίζω καλά, είμαι σε θέση να βεβαιώσω ότι η παραδοξότητα και ακρότητα των διατυπώσεών του, δεν συνιστούν παρά μετουσιώσεις μιας βαθιά πληγωμένης ευαισθησίας – καθώς βέβαια, και της αγωνίας του να επιβιώσει μέσα σε έναν χαοτικό κόσμο. Ο περιορισμένος χώρος της παρούσας στήλης, δεν μου επιτρέπει φυσικά να προβώ σε μία διεξοδική ανάλυση των θεματικών με τις οποίες καταπιάνεται το βιβλίο. Θα αρκεστώ μονάχα να συνοψίσω το περιεχόμενο του τετάρτου κεφαλαίου, που φέρει τον τίτλο «Δέκα Επαναστατικές μου Στιγμές στα Χρόνια των Μνημονίων» – και να προτείνω το κεφάλαιο αυτό ως ένα είδος επαναστατικής ψυχοθεραπείας απέναντι σε συλλαλητήρια, καρναβάλια, μίκυ-μάους, και άλλα δαιμόνια της εποχής.
Ως πρώτη επαναστατική του στιγμή ο Ηλίας αναγνωρίζει όχι απλώς το «κλείσιμο», αλλά την οριστική απαλλαγή του από την τηλεόραση –το πέταγμά της στον κάλαθο των αχρήστων. Το βιβλίο εξηγεί λεπτομερώς το σκεπτικό πίσω από την απόφαση αυτή, και αρθρώνει ένα συνεκτικό επιχείρημα για τη δυνατότητα μίας δημόσιας ενημέρωσης από πηγές λιγότερο απορριμματοφόρες. Δεύτερη επαναστατική του στιγμή, ο Ηλίας ορίζει την αποπληρωμή και ακύρωση όλων των πιστωτικών του καρτών –αποπληρωμή που τον βύθισε μεν σε οικονομική στενότητα, αλλά του ανταπέδωσε την ικανοποίηση ότι δεν χρωστάει πλέον τίποτε, και σε κανέναν κερατά. Τρίτη επαναστατική του στιγμή, ο Ηλίας ονομάζει την συγκρότηση όχι μόνο της ταξικής, αλλά και της ηδονικής του συνείδησης – ή, όπως αναφέρει ο ίδιος, την αποκρυστάλλωση του δικού του «ηδονικού οπλοστασίου» (σελ.137): την αποσαφήνιση και το ξεδιάλεγμα όλων εκείνων των πραγμάτων που τον ευχαριστούν πηγαία, αληθινά, και χωρίς τα οποία η ζωή εκπίπτει σε χαράμι.
Ως τέταρτη επαναστατική του στιγμή, ο Ηλίας προκρίνει την ευκαιρία που του δόθηκε να εκτιμήσει εκ νέου τη σημασία της αντισταθμιστικής εκπαίδευσης. Απέναντι σε κάθε παρλαπίπα των πολιτικών και των μεγαλοδημοσιογράφων, ένα καλό βιβλίο. Απέναντι σε κάθε τηλεοπτική κοκορομαχία, παραθυρομαχία και παπαγαλομαχία, μία πραγματική συζήτηση με λιγότερες φωνασκίες και περισσότερα επιχειρήματα. Απέναντι σε κάθε φατσοβιβλική ανάρτηση, μία θερμή συνάντηση φίλων σε οικείο περιβάλλον.
Ως πέμπτη επαναστατική του στιγμή, ο Ηλίας αναγνωρίζει την απόφασή του να κηρύξει ανένδοτο πολιτισμικό αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτισμική σαβούρα. Όχι άλλα ραδιοφωνικά playlist. Όχι άλλες εκπομπές μαγειρικής. Όχι άλλο Survivor και στην υγειά μας ρε παιδιά. Αντ’ αυτών, ο Ηλίας προτείνει να συντάξουμε λίστες με αγαπημένους συνθέτες, ζωγράφους, σκηνοθέτες και θεατρικούς συγγραφείς. Να αναδιφήσουμε ξανά όλα τα κλασικά έργα της υψηλής και της δημοφιλούς λαϊκής κουλτούρας. Και με τη βοήθεια των αναδιφήσεων αυτών, να κατοικήσουμε ξανά σε μία μεγάλη αφήγηση.
Αλλά εξαντλήσαμε το χώρο μας. Οπότε, για τις επόμενες πέντε επαναστατικές στιγμές του Ηλία, επιφυλάσσομαι, συν Θεώ, στο επόμενο.
