Έχει περιπέσει σε δεύτερη μοίρα ο Ερντογάν με όλα όσα τρέχουν στην Ουκρανία. Δεν είναι ότι ο άνθρωπος αδράνησε ή αδιαφόρησε, αντιθέτως υπήρξε δραστήριος και επιμελής. Και μάλιστα οι εδώ συμπάσχοντες έσπευσαν να τον συνδράμουν αφ’ ενός υποβαθμίζοντας τις δυσκολίες του και αφ’ ετέρου αναβαθμίζοντας τον «κίνδυνο εξ Αμερικής», ότι δηλαδή οι Αμερικάνοι πάλι τον χαϊδεύουν και μας ετοιμάζουν τα μύρια όσα προς συμμόρφωσή μας.
ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ της παρέμβασής τους ήταν κατανοητό και στα μικρά παιδιά: Το ουκρανικό ανεβάζει και πάλι τις μετοχές της Τουρκίας και οι Αμερικάνοι από εκεί που μας έστελναν πότε-πότε κανένα φιλάκι τώρα πάλι τον Ερντογάν χαϊδεύουν κι εμείς θα πρέπει να συμμορφωθούμε αναλόγως.
Ποιοι εμείς; Εμείς, δηλαδή όσοι περιμένουν ανυπόμονα την κυοφορούμενη «αλλαγή σκηνικού», το τέλος της κυριαρχίας ενός κόμματος στην κυβέρνηση, τη συνεργασία των πολλών όπου το διαίρει και βασίλευε είναι εύκολη δουλειά και όπου –λέω για παράδειγμα– όποιος έκανε «εθνικό έργο» στις Πρέσπες με τους Σκοπιανούς (ίσως συνεργαστούν με τους Βούλγαρους, πηγή της καταγωγής τους) μπορεί να επαναλάβει με τους Τούρκους ένα μεγαλύτερο ανδραγάθημα για να μείνει στην Ιστορία, ανεξίτηλο, όπως, ας πούμε, έμειναν στην Ιστορία οι Θερμοπύλες και ο Εφιάλτης.
Αν κάποιος πει ότι προτρέχω προεξοφλώντας το υποτίθεται άγνωστο μέλλον, θα αντιτείνω ότι το μέλλον είναι εγγεγραμμένο στις ενέργειες και παραλείψεις του παρόντος. Για παράδειγμα, ο Ερντογάν, συνοπτικά, πρώτον είχε βάλει τον εαυτό του υποψήφιο μεσολαβητή στο ουκρανικό. Οι ΗΠΑ τον «έγραψαν» κανονικά και οι Ρώσοι του είπαν να κάτσει στ’ αυγά του. Μετά ήθελε να τα φτιάξει με το Ισραήλ και είπε ότι θα επισκεφθεί την Τουρκία ο πρόεδρος Χερτζόγκ, αλλά οι Ισραηλινοί σχολίασαν ότι κάτι τέτοιο τώρα δεν θα ήταν εποικοδομητικό. Και στο αποκορύφωμα αποφάσισε να καταργήσει τη δική του εφεύρεση για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και για «παράνομους» εξοπλισμούς των νησιών. Τώρα, λέει, τα νησιά του Αιγαίου δεν ανήκουν στην Ελλάδα επειδή παραβιάζουμε τη Συνθήκη της Λωζάνης εξοπλίζοντάς τα. Άρα ανήκουν στην Τουρκία. Τελεία.
Οι αντιδράσεις ήρθαν μαζεμένες. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κομισιόν, ακόμα και η Αγγλία, σχολίασαν πανομοιότυπα: Άσε ήσυχα τα νησιά, δεν σου πέφτει λόγος, του είπαν κοντολογίς. Βεβαίως ξέρουμε ότι στην πολιτική, εσωτερική και διεθνή, δεν ισχύει «ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φά’ το». Αντιθέτως τα ωραία λόγια κρύβουν συχνά παγίδες. Όχι, όμως, στην περίπτωση επειδή, όπως υποστηρίζω από παλιά, κανείς δεν θέλει να γίνει αφεντικό ο Ερντογάν κόβοντας φέτες από τη δική τους επιρροή και ισχύ. Κανένας από τους δυο ισχυρούς, ΗΠΑ-Ρωσία, ή τους άλλους Ευρωπαίους, συν τους Άγγλους δεν τον θέλουν μπελά στο κεφάλι τους. Ο Ερντογάν είναι καλός, για τη Δύση, όσο παίζει το παιχνίδι του ανακατωσούρα στη γειτονιά της Ρωσίας και αντίστροφα είναι καλός για τη Ρωσία όσο φράζει τον δρόμο σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, τους εμποδίζει να ορμήσουν στη Ρωσία. Είναι καλός ως υποχείριο, ως επιδέξιος αναπληρωματικός, ως μπάτλερ περιωπής. Αλλά δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να αποκτήσει δική του αυτόνομη ισχύ κλέβοντας μάλιστα κομμάτι από τη δική τους.
Και το αποκορύφωμα ο Ερντογάν αποφάσισε να καταργήσει τη δική του εφεύρεση για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και για «παράνομους» εξοπλισμούς των νησιών. Τώρα, λέει, τα νησιά του Αιγαίου δεν ανήκουν στην Ελλάδα επειδή παραβιάζουμε τη Συνθήκη της Λωζάνης εξοπλίζοντάς τα. Άρα ανήκουν στην Τουρκία
Ωστόσο αν ο Ερντογάν και συναφώς η Τουρκία, είναι παιχνίδι στα χέρια των Μεγάλων το ίδιο είναι και η Ελλάδα. Οι μικροί παίκτες μόνο αν ανακατευτεί σε βάθος ο περίγυρός τους, όπως π.χ. στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορούν, ίσως και υπό προϋποθέσεις, να διεκδικήσουν κάποια αυτονομία. Η Γιάλτα όρισε ότι η Ελλάδα «ανήκει στη Δύση». Μόνο συνταρακτικά γεγονότα, διεθνείς ανατροπές, μπορεί να το αλλάξουν αυτό, άγνωστο πώς.
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ κανείς δεν σκέφτηκε εδώ να επαινέσει τον Μητσοτάκη για το θάρρος του να πάρει τα ραφάλ και μόνο ο Τσίπρας σκέφθηκε να καταψηφίσει την αγορά έξι επιπλέον ως πλεονασμό! Δεν μπορεί να αποδειχθεί τυπικά, αλλά είναι προφανές, ότι η απόφαση επανεξοπλισμού της χώρας δεν ήταν απόδειξη αυτόνομης βούλησης αλλά έγινε με τη συναίνεση των ΗΠΑ και την άδειά τους να στραφούμε στη Γαλλία. Άδεια που πήρε και η Γαλλία από τις ΗΠΑ ως αποζημίωση για την ακύρωση (τυπικά από την Αυστραλία) συμβολαίου εξοπλιστικού προγράμματος πολλών δισεκατομμυρίων. Κυριολεκτικά, να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι.
Το αν θα υπάρξει ή όχι εμπόλεμη σύγκρουση με την Τουρκία δεν είναι στην αρμοδιότητα των δύο χωρών, όσο και αν κομπορρημονεί ο Ερντογάν. Εκεί που είχε την άδεια να παίξει, π.χ. στην Αρμενία, το έκανε. Εκεί που παίζει υπό επίβλεψη και περιορισμούς π.χ. στη Συρία το κάνει. Ως εκεί. Ένας υπερφίαλος ματαιόδοξος είναι ο Ερντογάν. Και πολύ του πάει.
Υ.Γ.: Μια σκέψη αυθαίρετη καλπάζουσας δημοσιογραφικής φαντασίας: Πολλά λέγονται για «μυστικά» όπλα των Ρώσων και τις δυνατότητές τους να παραλύσουν τα όπλα του αντίπαλου, με ηλεκτρονικό πόλεμο, στην Ουκρανία. Διαβάζω ότι όχι στην Ουκρανία αλλά στη Συρία, «άγνωστη»(;) Δύναμη μπλοκάρισε προ ημερών ηλεκτρονικά την αεράμυνα της Συρίας όταν προσπάθησε να αποκρούσει πυραυλική επίθεση του Ισραήλ. Μόνο οι Ρώσοι μπορούσαν να το κάνουν: Έτσι προειδοποίησαν ΝΑΤΟ-ΗΠΑ τι μπορεί να πάθουν στην Ουκρανία. Και το έκαναν σε βάρος της φίλης Συρίας ώστε να μη δώσουν αφορμή για σχόλια. Λέτε να είναι έτσι;
