Του Ρούντι Ρινάλντι.
Μόλις προχθές, στις 5 Μάη, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση ενάντια στα μέτρα του Μνημόνιου.
Τα ΜΜΕ και τα κόμματα θυμήθηκαν την επέτειο σαν τραγική ημερομηνία, αναφερόμενοι στη δολοφονία των τριών εργαζομένων στην Μαρφίν, μετά από τον εμπρησμό που προκάλεσαν κουκουλοφόροι. Ξέχασαν την οργή, την αγωνιστικότητα, την εχθρότητα προς το πολιτικό σύστημα γενικά. Ξέχασαν τις επιθέσεις των ΜΑΤ ενάντια σε όλους τους διαδηλωτές. Ξέχασαν πολλά, συντασσόμενοι με το «κόμμα του Μνημονίου».
Πριν από ένα χρόνο το Μνημόνιο ψηφίστηκε στη Βουλή για να «σωθεί η χώρα». Ένα χρόνο μετά, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση, το χρέος και το έλλειμμα έχουν μεγαλώσει, ενώ κάθε μέρα που περνά αποκαλύπτεται πιο καθαρά πως είχε μεθοδευτεί η άλωση της χώρας και η προσφυγή στο ΔΝΤ και την τρόικα από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ένα χρόνο μετά όλα έχουν αλλάξει, όσον αφορά τη ζωή τού κάθε εργαζόμενου: ανεργία στα ύψη, πρόσκαιρη και μαύρη εργασία έχουν αυξηθεί, ενώ οι αμοιβές και οι μισθοί έχουν μειωθεί περίπου 20-30%, ενώ η καταστολή συνοδεύει κάθε διαμαρτυρία.
Ένα χρόνο μετά η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αναδιάρθρωση και την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά, ένα βήμα μονάχα. Όχι μόνο δεν σωθήκαμε, αλλά βουλιάξαμε πιο πολύ και ο κίνδυνος του… πνιγμού είναι τεράστιος.
Μια μεγάλη καταστροφή, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική επιβάλλεται μέσα από το κατακτητικό σχέδιο της τρόικας και των ντόπιων εκπροσώπων-διαμεσολαβητών. Μια μεγάλη καταστροφή που γίνεται με την πλήρη συνενοχή της αστικής τάξης της χώρας, ενώ απλώνεται πάνω από τους πολίτες της το πέπλο της αβεβαιότητας και του φόβου. Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να ξημερώσει και πώς θα τα βγάλει πέρα για την επιβίωσή του, για το μεροκάματο, για την πτώχευση, για το λουκέτο, για την απόλυση, για το δάνειο που έχει, για το τηλέφωνο που κόπηκε, για το φροντιστήριο του παιδιού.
Στον χρόνο που πέρασε ο λαός, η κοινωνία, τα στρώματα και οι τάξεις που πλήττονται, αντέδρασαν, αντιστάθηκαν, πήραν το δρόμο του μαζικού κινήματος, έδειξαν και δείχνουν την οργή τους και το θυμό τους με κάθε τρόπο, απαίτησαν εξηγήσεις και απαντήσεις για κρίσιμα ζητήματα, όπως του Χρέους και του ευρώ. Οι μαζικές διαδηλώσεις και οι γενικές απεργίες, οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, η Κερατέα, το κίνημα «Δεν πληρώνω» κ.λπ., αποτέλεσαν ορατά σημάδια μιας διαφορετικής διάθεσης και συμπεριφοράς
Παρά την οργή, την αγανάκτηση και τις κινητοποιήσεις, είναι γεγονός πως ο αγώνας δεν πολιτικοποιήθηκε, δεν απέκτησε σαφή πολιτικό στόχο και αιχμές και έτσι οι πολιτικές διαχείρισης και εκτόνωσης των αντιδράσεων έπιασαν, τελικά, τόπο.
Ο πανικός και ο τρόμος όλου του αστικού κόσμου μπροστά στη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 5ης Μάη του 2010 με
τατράπηκε σε ανακούφιση, όταν έγινε γνωστός ο εμπρησμός και η δολοφονία και μέσω αυτού δόθηκε μια σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα.
Η Αριστερά δεν έκανε ούτε τα αυτονόητα. Συμπεριφέρθηκε με σκέψεις και αντανακλαστικά που αφορούσαν τους μικρόκοσμούς της και όχι με βάση τα νέα καθήκοντα που έθετε η νέα καθεστωτική φάση στην οποία μπήκε ο τόπος, μετά τις 5 Μάη. Συμπεριφέρθηκε ως μια συστημική αντιπολιτευτική δύναμη, μετρώντας κουκιά και ποσοστά και όχι ως υπεύθυνη δύναμη συμπαράταξης και ενότητας όλου του λαού, σε ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση της καταστροφής. Δεν έκανε τίποτα για να πολιτικοποιήσει την αντίσταση, να θέσει κοινούς πολιτικούς στόχους, να συντονίσει και πολλαπλασιάσει την αντίσταση και την πάλη του λαού.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, δεν υπάρχει κανένας σκεπτόμενος πολίτης, άσχετα με το τι ψηφίζει μέχρι σήμερα, που να υποστηρίζει ότι το Μνημόνιο ήταν κάτι θετικό για τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία.
Άλλωστε, ούτε όσοι άνοιξαν το δρόμο και ψήφισαν το Μνημόνιο δεν μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο…
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, όλοι έχουν επίγνωση πως ανοίγει ένας νέος κύκλος, ένας νέος γύρος κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής αντιπαράθεσης: από τον γύρο του Μνημονίου, περνάμε στον γύρο της Αναδιάρθρωσης και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Ανοίγει ένας γύρος πολιτικών εξελίξεων και επικοινωνιακών συνθημάτων, ένας γύρος αγώνων και αντιστάσεων στο φόντο της Αναδιάρθρωσης του Χρέους και της οικονομίας.
Στο νέο γύρο καλείται ο λαϊκός παράγοντας να παρουσιαστεί πιο σοφός, πιο αποτελεσματικός, πιο αποφασισμένος, πιο πολιτικός και ουσιαστικός.
Πριν από ένα χρόνο το Μνημόνιο ψηφίστηκε στη Βουλή για να «σωθεί η χώρα». Ένα χρόνο μετά, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση, το χρέος και το έλλειμμα έχουν μεγαλώσει, ενώ κάθε μέρα που περνά αποκαλύπτεται πιο καθαρά πως είχε μεθοδευτεί η άλωση της χώρας και η προσφυγή στο ΔΝΤ και την τρόικα από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ένα χρόνο μετά όλα έχουν αλλάξει, όσον αφορά τη ζωή τού κάθε εργαζόμενου: ανεργία στα ύψη, πρόσκαιρη και μαύρη εργασία έχουν αυξηθεί, ενώ οι αμοιβές και οι μισθοί έχουν μειωθεί περίπου 20-30%, ενώ η καταστολή συνοδεύει κάθε διαμαρτυρία.
Ένα χρόνο μετά η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αναδιάρθρωση και την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά, ένα βήμα μονάχα. Όχι μόνο δεν σωθήκαμε, αλλά βουλιάξαμε πιο πολύ και ο κίνδυνος του… πνιγμού είναι τεράστιος.
Μια μεγάλη καταστροφή, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική επιβάλλεται μέσα από το κατακτητικό σχέδιο της τρόικας και των ντόπιων εκπροσώπων-διαμεσολαβητών. Μια μεγάλη καταστροφή που γίνεται με την πλήρη συνενοχή της αστικής τάξης της χώρας, ενώ απλώνεται πάνω από τους πολίτες της το πέπλο της αβεβαιότητας και του φόβου. Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να ξημερώσει και πώς θα τα βγάλει πέρα για την επιβίωσή του, για το μεροκάματο, για την πτώχευση, για το λουκέτο, για την απόλυση, για το δάνειο που έχει, για το τηλέφωνο που κόπηκε, για το φροντιστήριο του παιδιού.
Στον χρόνο που πέρασε ο λαός, η κοινωνία, τα στρώματα και οι τάξεις που πλήττονται, αντέδρασαν, αντιστάθηκαν, πήραν το δρόμο του μαζικού κινήματος, έδειξαν και δείχνουν την οργή τους και το θυμό τους με κάθε τρόπο, απαίτησαν εξηγήσεις και απαντήσεις για κρίσιμα ζητήματα, όπως του Χρέους και του ευρώ. Οι μαζικές διαδηλώσεις και οι γενικές απεργίες, οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, η Κερατέα, το κίνημα «Δεν πληρώνω» κ.λπ., αποτέλεσαν ορατά σημάδια μιας διαφορετικής διάθεσης και συμπεριφοράς
Παρά την οργή, την αγανάκτηση και τις κινητοποιήσεις, είναι γεγονός πως ο αγώνας δεν πολιτικοποιήθηκε, δεν απέκτησε σαφή πολιτικό στόχο και αιχμές και έτσι οι πολιτικές διαχείρισης και εκτόνωσης των αντιδράσεων έπιασαν, τελικά, τόπο.
Ο πανικός και ο τρόμος όλου του αστικού κόσμου μπροστά στη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 5ης Μάη του 2010 με
τατράπηκε σε ανακούφιση, όταν έγινε γνωστός ο εμπρησμός και η δολοφονία και μέσω αυτού δόθηκε μια σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα.
Η Αριστερά δεν έκανε ούτε τα αυτονόητα. Συμπεριφέρθηκε με σκέψεις και αντανακλαστικά που αφορούσαν τους μικρόκοσμούς της και όχι με βάση τα νέα καθήκοντα που έθετε η νέα καθεστωτική φάση στην οποία μπήκε ο τόπος, μετά τις 5 Μάη. Συμπεριφέρθηκε ως μια συστημική αντιπολιτευτική δύναμη, μετρώντας κουκιά και ποσοστά και όχι ως υπεύθυνη δύναμη συμπαράταξης και ενότητας όλου του λαού, σε ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση της καταστροφής. Δεν έκανε τίποτα για να πολιτικοποιήσει την αντίσταση, να θέσει κοινούς πολιτικούς στόχους, να συντονίσει και πολλαπλασιάσει την αντίσταση και την πάλη του λαού.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, δεν υπάρχει κανένας σκεπτόμενος πολίτης, άσχετα με το τι ψηφίζει μέχρι σήμερα, που να υποστηρίζει ότι το Μνημόνιο ήταν κάτι θετικό για τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία.
Άλλωστε, ούτε όσοι άνοιξαν το δρόμο και ψήφισαν το Μνημόνιο δεν μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο…
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, όλοι έχουν επίγνωση πως ανοίγει ένας νέος κύκλος, ένας νέος γύρος κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής αντιπαράθεσης: από τον γύρο του Μνημονίου, περνάμε στον γύρο της Αναδιάρθρωσης και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Ανοίγει ένας γύρος πολιτικών εξελίξεων και επικοινωνιακών συνθημάτων, ένας γύρος αγώνων και αντιστάσεων στο φόντο της Αναδιάρθρωσης του Χρέους και της οικονομίας.
Στο νέο γύρο καλείται ο λαϊκός παράγοντας να παρουσιαστεί πιο σοφός, πιο αποτελεσματικός, πιο αποφασισμένος, πιο πολιτικός και ουσιαστικός.
Σχόλια
