Ο δικός μας μονόδρομος

Η Ν.Δ. απέτυχε παταγωδώς (κι εκ προθέσεως) στην Υγεία. Ξεχαρβάλωσε το ΕΣΥ. Απέτυχε σκοπίμως στην Παιδεία, οδηγώντας ενσυνειδήτως το εκπαιδευτικό σύστημα στην παραγωγή μονοσήμαντων ανθρώπων με «δεξιότητες» χρήσιμες για την Αγορά και διαβρωτικές για την κοινωνία. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. αποξεχαρβάλωσε τη Διοίκηση ακολουθώντας την πεπατημένη της παροχής υπηρεσιών στους Κρατικοδίαιτους Δυνατούς και προστασίας στους πελάτες-πολίτες.

Το Χρέος φουσκώνει, η Υποτέλεια βαθαίνει, η Προπαγάνδα θεριεύει, ο κοσμάκης φτωχαίνει, ο «πολιτική» μπουρδολογία το έχει τερματίσει (;) ενώ οι διεθνείς σχέσεις της χώρας έχουν ανατεθεί στα χέρια των Αμερικανών περισσότερο παρά ποτέ. Με όσα αυτό μπορεί να σημαίνει για τυχόν συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων ή για τους κινδύνους που συνεπάγεται για μας η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» στον Ουκρανικό Πόλεμο.

Το αντίπαλο δέος της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον δέος δεν είναι –  πεκινουά είναι, και μάλιστα ξεδοντιασμένο. Όχι μόνον από τα έργα του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του (από την Υποθήκευση της χώρας έως τις Πρέσπες), όσον (κυρίως κατά τη γνώμη μου) από τον ιστορικό διασυρμό της Αριστεράς, που κατάφερε ο Τσίπρας και η παρέα του, διαλύοντας το ηθικό της πλεονέκτημα, διαβρώνοντας τα πατριωτικά της χαρακτηριστικά και ταυτίζοντας τις πρακτικές της με κάθε κακό-δεξιό προηγούμενο.

……………

Για το ΠΑΣΟΚ δεν θα πω, διότι βρίσκεται χωμένο μέσα στη Ν.Δ., μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε όλα όσα οδήγησαν τη Μεταπολίτευση στη Διαπλοκή, τις μαζικές εξαπατήσεις (από το Χρηματιστήριο έως τα Μνημόνια) και τη γενική Παρακμή.

Τέλος, η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά κατατρύχεται από την απαξίωση που προκάλεσε στο είναι της και το πρόσωπό της (στην κοινωνία) η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ – στα μάτια του κόσμου δηλαδή, οι προσπάθειές της έχουν τρωθεί. Πλην ΚΚΕ, που έτσι κι αλλιώς αποτελεί άλλη παράγραφο.

Όμως, τι σημασία έχουν αυτές οι διαπιστώσεις (αν είναι σωστές);

Καμία.

Όον ο διάλογος σε αυτήν τη χώρα περικλείεται στην παθογένεια-παθολογία της και δεν αφορά τη Στρατηγική για την Υπόστασή της, όλα θα είναι μάταια, όλα θα είναι μια διαρκής «προεκλογική εκστρατεία» προς την «Έρημο των Ταρτάρων».

Με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, πλην Λακεδαιμονίων, ο διάλογος αυτός δεν μπορεί να γίνει, είναι αδύνατος, διότι ουδεμία απ’ αυτές τις δυνάμεις τον θέλει, μάλιστα τον φοβάται.

………..

Κι έτσι,  ο διάλογος αυτός απομένει «προνόμιο» κάποιων διανοητών, σκεπτόμενων πολιτών και μικρών πολιτικών σχημάτων που όμως –για την ώρα τουλάχιστον– δεν μπορούν ούτε να δώσουν τον τόνο, ούτε να τραβήξουν την προσοχή ενός λαού απογοητευμένου και εξουθενωμένου.

Δεν θα καταλήξω το παρόν πονημάτιον με το ηθικόν δίδαγμα: «όμως άλλος δρόμο από την προσπάθεια να αλλάξουν όλα αυτά δεν υπάρχει», διότι αυτό είναι αυτονόητο για όσους αντέχουν…

 ΣΤΑΘΗΣ Σ.
30•III•2023

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!