Η απόφαση να συγκροτηθεί ενιαίο υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού είναι εμφανές ότι κυοφορήθηκε στο κοίλον της Επιδαύρου, όπου, εδώ και χρόνια, οι παραστάσεις ανταποκρίνονται στην ανάγκη των τουριστών να βλέπουν τα πέδιλα της Πανδρόσου σε αρχαιοελληνικό περιβάλλον και στην εθνική χρεία να τυλίξουμε τους γυφτοσκοπιανούς σε σαράντα πήχες χλαμύδα.
Συστοίχως στις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου προσελκύεται ολοένα πιο επίμονα, για να προστεθεί στο θέαμα, η ελίτ (δηλαδή όλοι εκείνοι που η γυαλάδα και η κουφότητά τους ισολογίζονται διαρκώς στις κοσμικές στήλες των περιοδικών, στα σώου και στα δελτία), ένα τμήμα της οποίας, τηλεαστέρες συνήθως η εν γένει άνθρωποι της σόου μπιζ, διαχέεται και στο κάστ. Κι αν κάποιες, παλιές ή σύγχρονες, σπουδαίες σκηνοθεσίες (επαν)εντάσσονται στο πρόγραμμα, το «κοινό» έχει ήδη διαπαιδαγωγηθεί ν’ ανακαλεί το σκάνδαλο που κάποτε τις συνόδευσε ή να ελπίζει σε κάποιο καινούργιο, χωρίς να ταράζεται από την ποιότητά τους. Αναμειγνύονται, άλλωστε, με παραστάσεις που το νεοτερικό λαμπύρισμά τους συνδυάζεται αρμονικά με τη λάμψη της τηλεόρασης και τις ανταύγειες των κοσμημάτων και που την επιτυχία τους την εγγυώνται η καταστροφή του λίκνου των νεοτερισμών, δηλαδή η αποσύνδεση της νεοτερικότητας από το ήθος της (δεν βρήκε άσυλο στη μετανεοτερικότητα, εννοείται), κι η επαναπροώθηση της αντιθεαματικής ποίησης του αρχαίου δράματος στα θυμαράκια…. Το κατεξοχήν θύμα είναι, ως γνωστόν, ο Αριστοφάνης. Κι ένα από τα χειρότερα δείγματα κακομεταχείρισής του ήταν η πρόσφατη παράσταση, όπου υποστήκαμε τον Ευριπίδη-Μαρινέλα, τον Κραουνάκη Δικαιόπολι και λαϊκίστικες, επιπέδου Καρατζαφέρη κορώνες του τύπου «αχ λαέ βασανισμένε, δεν θα σηκώσεις ποτέ κεφάλι, γιατί πάντα θα σε κυβερνάνε δυο αδηφάγες πουτάνες: η ψήφος και η μίζα. Που πήρε γι’ άντρα τον κλέφτη τον πολιτικό τον Οφσόρο» κ.λπ. κ.λπ.
Γ.Κ.
Γ.Κ.
Σχόλια
