Κωλοτούμπες με μπόλικο πείσμα. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Τελικά κατάπιε την «αντίσταση» και έδωσε τις έγγραφες εγγυήσεις στους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Eurogroup, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Όπως ήταν αναμενόμενο, εξάλλου. Για τον Αντ. Σαμαρά βέβαια ο λόγος, του οποίου η σθεναρή στάση κράτησε μόλις λίγες μέρες. Έτσι, επέδειξε μια αξιοσημείωτη… ευελιξία, που (ποιος ξέρει) μπορεί να τον ωφελήσει στο μέλλον. Η ευελιξία είναι απαραίτητη στην επίσημη κοινοβουλευτική πολιτική, είναι από τα αυτονόητα. Και είναι μέρος της παράστασης. Γιατί είναι σίγουρο ότι ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν πως η αντίσταση του προέδρου της Ν.Δ. θα κρατούσε περισσότερο από την ερχόμενη Τρίτη, ημέρα κατά την οποία έληγε και το τελεσίγραφο που έστειλαν οι ευρωενωσίτες «φίλοι» μας, ζητώντας την έγγραφη δέσμευσή του ότι δεν θα μετακινηθεί ούτε εκατοστό από όσα μέχρι τώρα δρομολογούνται στην Ελλάδα. Και ότι θα συνεργήσει στο να φυλακιστεί με τον τρόπο αυτό ο ελληνικός λαός στις ίδιες πολιτικές για πολλά χρόνια ακόμη.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήξερε καλά πως δεν είχε και πολλά περιθώρια να συνεχίσει το… πείσμα. Από καιρό είχε δηλώσει στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι είναι αναγκαίο ένα κόμμα εξουσίας να παραμείνει στις παρυφές του σκληρού μνημονιακού μπλοκ, για να λειτουργήσει ως εφεδρεία. Εις μάτην… Οι πιέσεις μεγάλωναν και δεν ήταν αρκετή καμία εύσχημη δήλωση υποταγής. Ο ίδιος ρωτούσε διαρκώς με τον τρόπο του: «Έχω δώσει πολλά δείγματα. Τι άλλο θέλετε;». Και είναι αλήθεια. Αλλά, τελικά, ούτε η δέσμευση στην πρώτη εκείνη σύσκεψη με τον Λ. Παπαδήμο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν αρκετή, ούτε οι τοποθετήσεις στη Βουλή, ούτε η ψήφος εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, ούτε η επικείμενη υπερψήφιση του Προϋπολογισμού. Τελικά δεν ήταν αρκετή ούτε και η επιστολή προς τους ομοϊδεάτες του Ευρωπαίους, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ως ηγέτης ενός κόμματος εξουσίας, έπρεπε όμως να το έχει καταλάβει, μια και του το φώναζαν όλοι: απαγορεύεται οποιαδήποτε διαφοροποίηση.
Η αμετακίνητη επιμονή των Ευρωπαίων, η οποία παραδόξως εκνεύριζε ακόμη και τους τηλε-σχολιαστές του Mega, θα φαινόταν πράγματι περίεργη για όποιον αδυνατεί να αναλύσει τα πράγματα. Ήταν, όμως, η σαφής ένδειξη ότι από το άλλοτε τύποις ανεξάρτητο κράτος που λέγεται Ελλάδα, δεν επιτρέπεται καμία διαφοροποίηση – ούτε και στα λόγια. Πολύ περισσότερο που ο εν αναβρασμώ ελληνικός λαός πρέπει με όλους τους τρόπους να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διαχείριση που μπορεί να ασκηθεί, πέρα από την καταστροφική πολιτική των μνημονίων. Με την ίδια έννοια, το παιχνίδι λειτούργησε και συμβολικά όλες αυτές τις μέρες. Το ιερατείο της Ε.Ε. γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις εντός θεσμών δεσμεύσεις που ούτως ή άλλως έδινε εδώ και 15 μέρες ο πρόεδρος της Ν.Δ. Είναι γι’ αυτούς αναγκαίο, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να επιδεικνύεται η ταπείνωση και το προσκύνημα. Εκτός αν πιστέψει κανείς ότι ήταν για την Άνγκ. Μέρκελ τόσο θεαματική η διαφορά που έφερε ο Αντ. Σαμαράς με τις «έγγραφες εγγυήσεις» του, όταν ανέφερε ότι προτίθεται να δει «βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές, αυστηρά εντός του πλαισίου που περιγράφεται από το Πρόγραμμα»…
Μετά από όλα αυτά, είναι μάλλον πλεονασμός να πούμε ότι εδώ και μέρες κομματικά στελέχη της Ν.Δ. ψιθύριζαν, έστω πιο φωναχτά από όσο έπρεπε, ότι «ο Αντώνης θα κάνει το καθήκον του»…
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήξερε καλά πως δεν είχε και πολλά περιθώρια να συνεχίσει το… πείσμα. Από καιρό είχε δηλώσει στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι είναι αναγκαίο ένα κόμμα εξουσίας να παραμείνει στις παρυφές του σκληρού μνημονιακού μπλοκ, για να λειτουργήσει ως εφεδρεία. Εις μάτην… Οι πιέσεις μεγάλωναν και δεν ήταν αρκετή καμία εύσχημη δήλωση υποταγής. Ο ίδιος ρωτούσε διαρκώς με τον τρόπο του: «Έχω δώσει πολλά δείγματα. Τι άλλο θέλετε;». Και είναι αλήθεια. Αλλά, τελικά, ούτε η δέσμευση στην πρώτη εκείνη σύσκεψη με τον Λ. Παπαδήμο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν αρκετή, ούτε οι τοποθετήσεις στη Βουλή, ούτε η ψήφος εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, ούτε η επικείμενη υπερψήφιση του Προϋπολογισμού. Τελικά δεν ήταν αρκετή ούτε και η επιστολή προς τους ομοϊδεάτες του Ευρωπαίους, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ως ηγέτης ενός κόμματος εξουσίας, έπρεπε όμως να το έχει καταλάβει, μια και του το φώναζαν όλοι: απαγορεύεται οποιαδήποτε διαφοροποίηση.
Η αμετακίνητη επιμονή των Ευρωπαίων, η οποία παραδόξως εκνεύριζε ακόμη και τους τηλε-σχολιαστές του Mega, θα φαινόταν πράγματι περίεργη για όποιον αδυνατεί να αναλύσει τα πράγματα. Ήταν, όμως, η σαφής ένδειξη ότι από το άλλοτε τύποις ανεξάρτητο κράτος που λέγεται Ελλάδα, δεν επιτρέπεται καμία διαφοροποίηση – ούτε και στα λόγια. Πολύ περισσότερο που ο εν αναβρασμώ ελληνικός λαός πρέπει με όλους τους τρόπους να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διαχείριση που μπορεί να ασκηθεί, πέρα από την καταστροφική πολιτική των μνημονίων. Με την ίδια έννοια, το παιχνίδι λειτούργησε και συμβολικά όλες αυτές τις μέρες. Το ιερατείο της Ε.Ε. γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις εντός θεσμών δεσμεύσεις που ούτως ή άλλως έδινε εδώ και 15 μέρες ο πρόεδρος της Ν.Δ. Είναι γι’ αυτούς αναγκαίο, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να επιδεικνύεται η ταπείνωση και το προσκύνημα. Εκτός αν πιστέψει κανείς ότι ήταν για την Άνγκ. Μέρκελ τόσο θεαματική η διαφορά που έφερε ο Αντ. Σαμαράς με τις «έγγραφες εγγυήσεις» του, όταν ανέφερε ότι προτίθεται να δει «βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές, αυστηρά εντός του πλαισίου που περιγράφεται από το Πρόγραμμα»…
Μετά από όλα αυτά, είναι μάλλον πλεονασμός να πούμε ότι εδώ και μέρες κομματικά στελέχη της Ν.Δ. ψιθύριζαν, έστω πιο φωναχτά από όσο έπρεπε, ότι «ο Αντώνης θα κάνει το καθήκον του»…
Σχόλια
