του Ευάγγελου Αθ. Τσαβδάρη
Όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση, όπου υπάρχει μία πράξη, πολιτική μάλιστα, υπάρχει και ο αντίκτυπος της.
Στο συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο γράφει ένας άνθρωπος που βιώνει ακριβώς τις ίδιες συνθήκες με τον κ. Κυμπουρόπουλο αλλά αφορμάται από διαφορετική αφετηρία και νοοτροπία, θα προσπαθήσω να καταδείξω με όσο γίνεται πιο νηφάλια ματιά τον αντίκτυπο της πράξης του επεισοδίου μεταξύ των δύο αντρών.
Ξέρετε πολλές φορές, όταν γίνεται υπερεκμετάλλευση της ευαισθησίας της κοινής γνώμης, αυτή κινδυνεύει να επιβληθεί και να γίνει κυνική έπειτα. Εξηγούμαι, όπως έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο μου, ο κ. Κυμπουρόπουλος ως ψυχίατρος, ξέρει να χειρίζεται την ψυχολογία του πλήθους.
Αν του έγραφα ένα γράμμα, θα του έλεγα:
«Στέλιο, προσπάθησε να ερμηνεύσεις τα λόγια του Πολάκη με ρεαλισμό, σου περιέγραψε μία πραγματικότητα. Όλοι μας, και πρώτος εγώ, επειδή ακριβώς η φύση μας έχει στερήσει κάποια εφαλτήρια και φυσικά δυναμικά ερείσματα και δεξιότητες, για να ανταπεξέλθουμε έρχεται ο νομοθέτης – όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε προοδευτική κοινωνία – και με τη νομοθετική ρύθμιση αμβλύνει αυτό το έλλειμμα έτσι ώστε να μας δώσει πραγματικά ίσες ευκαιρίες. Και εγώ ο ίδιος που γράφω, τις αξιοποίησα» ‒ προσέξτε τι γράφω αξιοποίησα δεν λέω χρησιμοποίησα -πολλές φορές. Ακόμη και οι λέξεις παίζουν ρόλο…
Κι εγώ με ευνοϊκή ρύθμιση για ΑΜΕΑ διορίστηκα ως εκπαιδευτικός, το θέμα ποιο είναι, ότι εδώ απλώνεται ένα μεγάλο ηθικό, πρακτικό και ρεαλιστικό διακύβευμα. Να το παίξουμε ήρωες, ότι δεν χρειαζόμαστε κάτι που μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε, ή να αξιοποιήσουμε με αξιοπρέπεια αυτή τη δυνατότητα και να αγωνιστούμε για να εδραιωθεί και να αυξηθεί το νομοθετικό πλαίσιο για αυτά τα ζητήματα, που ας μη γελιόμαστε δεν είναι ελληνικό είναι ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Ο κ. Κυμπουρόπουλος αν θέλει να το παίξει ήρωας για μία μέρα, ας το κάνει είναι δικαίωμά του, αλλά κινδυνεύει με τη στάση του, ως εκπρόσωπος και φορέας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, να καταργήσει μία ατζέντα χρόνιων διεκδικήσεων και να την περιορίσει.
Δεν θα επανέλθω σε αυτά που έχω πει σε προηγούμενο άρθρο, σκεφτείτε είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα συσσίτιο της εκκλησίας, να δέχεσαι το φαγητό και ύστερα να κατηγορείς το συσσίτιο ότι δεν είναι καλά οργανωμένο ή ακόμα χειρότερα ότι δεν το χρειάζεσαι. Επιτέλους, πρέπει να ζούμε με αυταπάτες ή να κινούμαστε κατά το μέτρο του δυνατού με ρεαλισμό;
Η πράξη του κ. Κυμπουρόπουλου διακατέχεται από παρορμητισμό, συναισθηματισμό και αφέλεια, δεν θέλω να πιστέψω πως κρύβει μία βαθιά ατζέντα αντιλαϊκών μέτρων της Νέας Δημοκρατίας, αν αντιληφθούμε ότι το κλίμα στην Ευρώπη δεν είναι πια ευνοϊκό για τις ευπαθείς ομάδες, δεδομένου ότι έχει κατακλύσει το πνεύμα αυτό η ακροδεξιά.
Κανείς δεν είναι ουρανοκατέβατος στην πολιτική ούτε υπάρχει παρθενογένεση σε χαρακτήρες και ατζέντες όλοι προϋπήρξαμε και έχουμε αφήσει το στίγμα μας. Ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά και είχε δηλώσει κάποια στιγμή σε μία λεπτομερή αποστροφή του λόγου του ότι τα ΑΜΕΑ είναι ασθενείς και πρέπει να παίρνουν τα φάρμακά τους.
Ο κ. Κυμπουρόπουλος, για όσους δεν το θυμούνται ή δεν το γνωρίζουν, προϋπήρξε ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής στους Οικολόγους Πράσινους. Τώρα, πώς συνδέεται ιδεολογικά η Νέα Δημοκρατία με τους Οικολόγους Πράσινους θα το αφήσω στην κρίση σας. Πιθανόν είδε φως και μπήκε, πολύ καλά έκανε γιατί είναι και ευφυής, αλλά να θυμάται ότι το φως της εξουσίας τυφλώνει. Για αυτό, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να κοιτάμε το πλαίσιο των ανθρώπων που εκπροσωπούμε και να μην θεωρούμε ως πλαίσιο τον εαυτό μας, που ίσως είναι πιο ευνοημένος από αυτούς που πάμε να εκπροσωπήσουμε.
Γιατί ακόμα και εγώ, μπορεί να μην είμαι τόσο ευνοημένος όσο ο κ. Κυμπουρόπουλος, αλλά είμαι πιο ευνοημένος από κάποιους άλλους ανθρώπους με αναπηρίες που είναι κλεισμένοι πίσω από στερεότυπα και παντζούρια.
Ξέρω ότι με αυτό το άρθρο μπορεί να κάνω εχθρούς. Βέβαια, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου, η πρόθεσή μου είναι ο ρεαλισμός, αλλά εχθρούς δεν κάνει, κατά τη γνώμη μου, μόνο ένας που ζει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ή αυτός που δεν έχει το θάρρος της γνώμης του.
Γι αυτό, όντας και ποιητής, θα παραλλάξω ένα στίχο και θα πω:
«Θα είμαι πάντοτε ιδανικός και ανάξιος εραστής, του ρεαλισμού και της ζωής.»
