του Νίκου Γεωργιάδη
Όλο και συχνότερα μαθαίνουμε για κάποιον συνομήλικο μας που διορίστηκε σε μια γραμματεία, ένα πρωθυπουργικό γραφείο (νέο φρούτο αυτό), ή κάποιο άλλο υψηλό πόστο. Συχνά, σε κάποιον οργανισμό που για πρώτη φορά μαθαίνουμε ότι υπάρχει, παρ’ όλο που ο τίτλος του προδίδει ότι επιτελεί ένα πραγματικά πολύ σπουδαίο έργο…
Η επιχείρηση «συριζικό κράτος» προχωρά ακάθεκτη. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να βολέψουν κόσμο, να μεγαλώσουν τον στρατό που θα παλέψει με νύχια και με δόντια να μείνουν στην κυβέρνηση. Με κάθε κόστος.
Κι όταν τελειώνουν οι θέσεις ή δεν ανταποκρίνεται κάποιος σε αυτές; Είναι πολύ απλό: Φτιάχνουν καινούργιες! Προσπαθούν μάλιστα καμιά φορά να τις πλασάρουν ως θέσεις που θα βοηθήσουν στην προώθηση του «παράλληλου προγράμματος» (υπάρχει ακόμα αυτό;). Και ποιους θα βάλουν; Όσους έχουν μεταλλαχθεί πλήρως, έχουν σκύψει το κεφάλι και λένε «ναι σε όλα» όπως ακριβώς και το κυβερνητικό τους επιτελείο κάθε φορά που διαβαίνει την πόρτα του Χίλτον.
Όχι λοιπόν, όλα αυτά τα νεαρά, χαμογελαστά, φιλόδοξα πρόσωπα που έχουν εμφανιστεί, δεν έχουν καμία σχέση με τον ανθό της χώρας μας. Ζουν σε ένα αρχιπέλαγος αδιαφορίας ή άγνοιας για όσα περνάει σήμερα ο κόσμος, και ειδικά η γενιά τους. Συζητάνε για οργανισμούς και υπουργεία, ποστάρουν τα ΦΕΚ τους, λατρεύουν τον Tsakalotos ή σνομπάρουν τον Κουρουπλή…
Ο πραγματικός ανθός δεν τα πουλά όλα για ένα μισθουλάκο, για μια καρέκλα που θα εγγυηθεί ίσως μια καλή θέση στις επόμενες εκλογές και που θα γεμίσει λίγο την προσωπική ματαιοδοξία του επιτυχημένου νέου. Ο πραγματικός ανθός παλεύει να επιβιώσει σε μια κατεστραμμένη και υπό ξεπούλημα χώρα, σε μια αποικία. Μαζεύει χαρτιά ευελπιστώντας πως η ανεργία θα γίνει 4ωρο κι αυτό κάποια στιγμή 8ωρο. Χαιρετά γονείς και φίλους πριν φύγει στα εξωτερικό. Αποστρέφεται όχι τη χώρα του, αλλά τον πολιτικό συρφετό που κάνει κουμάντο και τα συντρίμμια που αυτός προκάλεσε. Δεν τα θεωρεί όλα τελειωμένα. Μαζεύει οργή και ενέργεια. Ενέργεια που προς το παρόν την εκτονώνει όπου βρει, στα μικρά, στα επιμέρους και καμιά φορά ασήμαντα. Μπορεί να μη μιλά αλλά βράζει. Και όλα αυτά πιθανά να μην έχουν κάποιο άμεσο και απτό αποτέλεσμα, αλλά τον τοποθετούν απέναντι από τα ανερχόμενα νεαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετάλλαξη που αυτά υπέστησαν. Αν υποθέσουμε ότι ήταν μετάλλαξη και όχι αποκάλυψη…
Κυρίως, όμως, ο πραγματικός ανθός φτιάχνει τα μπαγκάζια του για το μέλλον. Σε αυτό το μέλλον, δε θα έχουν καμιά θέση ούτε οι μεταλλαγμένοι κυβερνώντες, ούτε οι παρατρεχάμενοί τους, ούτε κανείς από το ξεπεσμένο πολιτικό προσωπικό.
