Δεν ξέρω αν η Ιταλία αποδειχθεί ο –κατά Λένιν– «αδύνατος κρίκος», δηλαδή το σημείο θραύσης της έως τώρα ισχυρής αλυσίδας της παντοκρατορίας της Δύσης υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά το ιερατείο των Βρυξελλών θα «τα δώσει όλα» για να υπονομεύσει, διαβάλει, αποκαθηλώσει, τη νέα ιταλική κυβέρνηση. Όχι επειδή, δήθεν, είναι ακροδεξιά, αλλά επειδή ίσως –αλλά μόνο ίσως– δεν είναι υπάκουο σκυλάκι των Βρυξελλών. «Το ματς» δεν είναι Ιταλία-Βρυξέλλες ούτε είναι οικογενειακή, ενδοδεξιά, διένεξη. Αντιπαρατίθενται η «α΄ εθνική, παγκοσμιοποιημένη, υπέρ-πλούσια ελίτ» με τα Έθνη π.χ. Ιταλία, Ουγγαρία, και κάθε ηγέτη που διεκδικεί αυτονομία σκέψης και ύπαρξης. Αυτοί χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία. Λες και όσα κάνουν οι κυβερνώντες εναντίον της Δημοκρατίας δεν είναι αρκετά. Το πόσο ακροδεξιά είναι η ιταλική κυβέρνηση είναι συζητήσιμο, με τον Σαλβίνι να δηλώνει ρητά φιλοαμερικανός και τον Μπερλουσκόνι γνωστό για τα μπούγκι-μπούγκι πάρτι.
Οι παλιές αμαρτίες
Με μια λέξη: Έστω οι Ιταλοί νοστάλγησαν αίφνης το παρελθόν τους. Οι Σουηδοί γιατί έγειραν ξαφνικά δεξιά και μάλιστα μόλις απόκτησαν ΝΑΤΟϊκή προστασία; Η ροπή είναι, λοιπόν, γενικευμένη. Και μάλιστα αγγίζει όχι τις φτωχές χώρες (π.χ. Πορτογαλία) αλλά μάλλον τις εύπορες και τις τάξεις που έχουν αρκετά έως πολλά να χάσουν. Η ασφυξία δεν είναι μόνο οικονομική, είναι βαθύτερη και αποκαλύπτει «μυστικές», θεμελιώδεις, συγγένειες και παλιές αμαρτίες: Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ, στη χώρα του Ντοστογιέφσκι είχαν ήδη εκκαθαριστεί ποιητές και λογοτέχνες και, αντίστοιχα, ο μακαρθισμός έκανε την ίδια δουλειά στις ΗΠΑ. Η Ευρώπη στέρεψε σταδιακά, τελευταία η Ελλάδα με το θάνατο του Μίκη. Εδραιώθηκε, ένθεν και ένθεν, ο σοβιετικός σοσιαλισμός και η μεταφασιστική δυτική Δημοκρατία.
Η Μελόνι κάνει επίδειξη χιούμορ, το «ενσταντανέ» με τα δύο πεπόνια στο στήθος, αλλά το ερώτημα είναι αν εκτός από το πεπόνι έχει και το μαχαίρι. Προσώρας στέλνει μήνυμα στον Ζελένσκι «κράτα γερά». Ως ακροδεξιά;
Οι ΗΠΑ είναι στο «νυν υπέρ πάντων ο αγών». Όποιος δεν ακολουθεί, θα γίνει καμένη γη για να μην την πάρει ο εχθρός
Πέντε παρατηρήσεις
α) Ο δυτικός καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα από κάποιον, υποτίθεται, νέο-φασισμό στην Ιταλία, όπως υστερικά υποστηρίζουν Έλληνες και ξένοι δημοσιολογούντες. Ο φασισμός ήταν ο «χρήσιμος ηλίθιος» για τον καπιταλισμό της εποχής εκείνης. Ξεκαθάρισε με τη βία και το έγκλημα εσωτερικούς εχθρούς και αυτοκτόνησε προκαλώντας τον καταστροφικό Πόλεμο. Έτσι οι δυτικοί του αντίπαλοι αναδείχθηκαν σε ήρωες-ηγέτες της Δημοκρατίας και οι αριστεροί καταλήξανε σε «ιστορικό συμβιβασμό» και εξαφάνιση. Ο φασισμός εκπλήρωσε και με το παραπάνω τις ιστορικές υποχρεώσεις του. Έχει πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα. Έκτοτε το δικό του φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη ώστε να κάθεται φρόνιμα το φοβισμένο πόπολο.
β) Ως τώρα η απειλή περί φασισμού έπιανε τόπο, ειδικά στη Γαλλία, όπου η Λεπέν είναι η μονίμως χαμένη των εκλογών. Με μια επιπρόσθετη σημείωση: η Λεπέν, αλλά και το τρίο της Ρώμης, έχουν βάλει πολύ νερό στο κρασί τους πριν καν φτάσουν στην κυβέρνηση. Όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή δεν έχουν κάτι νέο να προτείνουν. Ο μόνος ορατός δρόμος τώρα είναι ο «υπαρκτός καπιταλισμός» με κάποια μερεμέτια, αν τα εγκρίνει ο μεγαλομέτοχος του Συστήματος, οι ΗΠΑ. Με απλά λόγια οι ιδεολογίες έχουν τελειώσει, προσώρας. Άλλες, νέες ιδέες δεν υπάρχουν. Το ερώτημα στην Ευρώπη και στον Κόσμο είναι αν κάτι ελάχιστο μπορεί να αλλάξει. Αλλά ο τόσος φόβος ενώπιον πιθανών αντιδράσεων υποδηλώνει ότι οι άνωθεν ξέρουν ότι το έδαφος είναι σαθρό.
γ) Καθημερινά γίνεται φανερό ότι έτσι δεν πάει το πράμα. Αλλά ταυτόχρονα είναι ολοφάνερο ότι ούτε οι Βρυξέλλες ούτε οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να κάνουν βήμα πίσω. Αλλιώς όλα αυτά τα δισεκατομμύρια δεν θα τα έστελναν σε ένα ανδρείκελο όπως ο Ζελένσκι σε έναν μάταιο πόλεμο. Αλλά θα πήγαιναν για να ζήσουν κάπως καλύτερα οι άνθρωποι στη Δύση. Αντ’ αυτού σωρεύονται τα θύματα, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η αλυσίδα μακραίνει. Θύματα με τον λόγο ή με τη ράβδο.
δ) Κάνουν λάθος, λοιπόν, όσοι λένε ότι η Ρώμη θα έχει άλλη μεταχείριση από την Αθήνα. Οι Βρυξέλλες, ανάλγητες προς την Ελλάδα και σκληρές απέναντι στον Ούγγρο Όρμπαν, θα αποδειχθούν αδιάλλακτες με την Ιταλία, με ή χωρίς γάντια. Εκτός αν, όπως πιστεύω, η νέα κυβέρνηση στη Ρώμη δείξει καλή διάθεση συμμόρφωσης, δηλαδή βάλει την ουρά στα σκέλια νωρίς-νωρίς. Επειδή οι ΗΠΑ και το σκυλάκι τους, η ευρωπαϊκή ελίτ, ούτε χρόνο ούτε διάθεση έχουν να δείξουν κατανόηση προς τους Ευρωπαίους αστούς, μικροαστούς, φτωχούς, αγρότες. Αυτοί, άλλωστε, είναι τα επιλεγμένα θύματά τους. Οι ΗΠΑ είναι στο «νυν υπέρ πάντων ο αγών». Όποιος δεν ακολουθεί, θα γίνει καμένη γη για να μην την πάρει ο εχθρός. Στον Όρμπαν του κόψανε μάνι-μάνι 7,5 δισ., τιμωρία για τις αντιρρήσεις του, την ίδια ώρα που πέφτουν βροχή τα δισ. στο ουκρανικό βαρέλι δίχως πάτο.
Η Δύση κάνει πόλεμο, δίκαιο ή άδικο θα το πει ο νικητής που γράφει την Ιστορία. Με τον Σαντάμ ήταν εύκολο, με τον Πούτιν δύσκολο, μάλλον ακατόρθωτο, αλλά δεν είναι η ώρα να χασομεράμε για «λεπτομέρειες α λα Ιταλία» τη στιγμή που παίζεται και η τελευταία μας δεκάρα. Όχι, λάθος. Η τελευταία δεκάρα θα παιχτεί με την Κίνα.
ε) Η γνώμη μου είναι πως δεν θα χρειαστούν ακραία μέτρα στην Ιταλία για την υποταγή της. Άλλωστε ο Σαλβίνι έχει ήδη δηλώσει φιλοαμερικανός (και το πλήρωσε) ενώ ο Μπερλουσκόνι είναι μεγαλοεπιχειρηματίας ο άνθρωπος, ούτε Τρότσκι, ούτε καν (ο αστός) Γκαριμπάλντι. Και η Μελόνι με τα πεπόνια της, να ’ναι καλά για το χιούμορ της, αλλά θυμάμαι τον Βάρναλη να λέει «είχα γυναίκα είχα και ζα είχα μια Βάσω με βυζά, μα προκοπή δεν είχα».
