Οι λόγοι της αποτυχίας του συστήματος των «δημοκρατικά εκλεγμένων» αντιπροσώπων του λαού είναι, εδώ και δεκαετίες, επαρκώς γνωστοί, αλλά την τελευταία δεκαετία προφανείς και για τους πλέον αδαείς. Το φαινόμενο «Μπερλουσκόνι» δεν ήρθε τυχαία να κυβερνήσει τη δημοκρατική Ιταλία τα τελευταία χρόνια. Έμμεσα εξυπηρέτησε την υιοθέτηση των θέσεων της «Λέγκας του Βορρά» του περίφημου Μπόσι. Η θυγατέρα του Λεπέν, που επιβάλλει στον Σαρκοζί την πολιτική της Γαλλίας σε μια σειρά από ζητήματα που αφορούν τη μετανάστευση με τους πύρινους λόγους της περί «πατρίδος», «έθνους»,«θρησκείας», αλλά και με την απαραίτητη βοήθεια του οικονομικού κατεστημένου, ξεπέρασε το 15% στις τελευταίες εκλογές.
Ανάλογα φαινόμενα «πατριωτικών» κομμάτων, κινημάτων, ρευμάτων συναντάμε πλέον σε όλη την Ευρώπη, από την ανεκτική Σουηδία με τους «Σουηδούς Δημοκράτες» μέχρι τη γείτονα Βουλγαρία με τους «Αττάκ» (επίθεση). Η περίπτωση Καρατζαφέρη για τη χώρα μας είναι η ανάλογη εκείνης της κ. Λεπέν για τη Γαλλία. Αν δεν υπαγορεύει τα θέματα μεταναστευτικής πολιτικής, υιοθετεί και ψηφίζει μέτρα, όπως ο φράχτης στον Έβρο, επικροτεί τους δειλούς και άνανδρους που επιτίθενται και μαχαιρώνουν τους μετανάστες αδιάκριτα, εκμεταλλευόμενος πολιτικά τραγικά περιστατικά με θύματα πολλές φορές Έλληνες πολίτες. Η αδράνεια της κυβέρνησης παροιμιώδης: απολαμβάνοντας το νιρβάνα της, αφήνει σκόπιμα τη ζωή και την περιουσία του Έλληνα πολίτη να την «υπερασπίζονται» απ’ τη μια οι δειλοί και άνανδροι στα πεζοδρόμια και στις πλατείες και απ’ την άλλη στο Κοινοβούλιο οι «τιμητές της εθνικοφροσύνης» και της υστερίας. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή οικονομική πραγματικότητα, όπου η Ελλάδα ξεπουλιέται απ’ τον «ελληνικό χρυσό» στη Βόρεια Χαλκιδική μέχρι την Ιερά Μονή Τοπλού στο Λασίθι της Κρήτης με διαδικασίες «fast track» και σε συνθήκες Μνημονίου, κάποιοι αντιστέκονται υπακούοντας στο βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της κοινής αντίληψης για τα πράγματα.
Ενώ, λοιπόν, η Ελλάδα ξεπουλιέται και η διεθνής σπείρα που διαχειρίζεται το κεφάλαιο στοχεύει στον ορυκτό πλούτο και στα φιλέτα της χώρας, η Αθήνα «καίγεται» από την αδεξιότητα των ταγών της, εξυπηρετώντας τους στόχους των επίδοξων κατακτητών της.
Το φαινόμενο «Ντομινίκ», ανθρώπου πρώτης γραμμής της παγκόσμιας αλητείας που «διαχειρίζεται» τις τύχες και τις περιουσίες των λαών, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά απόπειρα στάχτης στα μάτια της «κοινωνίας των πολιτών», απ’ τη μια, και παράδειγμα προς γνώση και συμμόρφωση για την «κοινωνία των αλητών», απ’ την άλλη.
Κυβέρνηση, πλατείες και… Bildenberg
Οι «μαθητευόμενοι μάγοι»της κυβέρνησης, και δη του οικονομικού-αναπτυξιακού επιτελείου, όπως αυτάρεσκα αποκαλούνται, επέλεξαν την υποταγή στις απαιτήσεις της «διεθνούς σπείρας του κεφαλαίου». Ο απλός κόσμος, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, επέλεξε τη διαμαρτυρία της «πλατείας», για να εκφράσει την αντίθεσή του στη λαίλαπα που ακολουθεί, έχοντας υπόψη το τι προηγήθηκε τους τελευταίους είκοσι μήνες. Αρνήθηκε στα «συνδικάτα» και στη «βουλευτική Αριστερά» την πρωτοβουλία των κινήσεων, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του στους βολεμένους του συνδικαλισμού και στο βόλεμα της «Αριστεράς».Φυσικά, δεν είναι απαραίτητο και δεν θα ήταν εφικτό όλοι να συμφωνούνε με όλους. Σε ένα τέτοιο κίνημα αγανακτισμένων -με εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά- υπάρχουν και δεν θα αργήσουν να φανούν οι αδυναμίες. Πάντως, η διαμαρτυρία και η αγανάκτηση προς εκείνους που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση αποτελεί την απολύτως φυσιολογική αντίδραση, και μάλιστα με απολύτως κόσμια συμπεριφορά! Η προβοκάτσια της κρατικής μηχανής απέτυχε, εκθέτοντας τους εμπνευστές της.
Όμως το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, που διαρκώς αυξάνει, και οι δανειακές ανάγκες της χώρας που θυμίζουν Λερναία Ύδρα, παρά τις θυσίες, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, δημιουργούν εύλογα αγανάκτηση και θυμό. Και πού αλλού θα μπορούσε να εκτονωθεί, αν όχι στις πλατείες; Ας το σκεφτούν καλά αυτοί που «θίγονται» από τα γιαουρτώματα και τις αποδοκιμασίες των αγανακτισμένων.
Η πεποίθηση ότι τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ στην πρωτόγνωρη για τον τόπο οικονομική εξαθλίωση όχι τυχαία, αλλά επειδή συγκεκριμένοι κύκλοι μέσα και έξω από τη χώρα στόχευσαν, επεδίωξαν, επένδυσαν, στοιχημάτισαν, ώστε όλα να «πουληθούν» εύκολα, χωρίς διαμαρτυρίες, σε τιμή κόστους, και να «οικονομήσει» η «Διεθνής Σπείρα των Αλητών» δικαιώνεται. Και επιπλέον οι θύτες εμφανίζονται ως «από μηχανής θεός» σωτηρίας μας, έτσι ώστε ομαλά να συνεχίσουν τη «δουλειά», στο επόμενο κράτος-στόχο !
Η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τη ρευστότητα της αγοράς, τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων του κάθε κράτους και οφείλουν να ασκούν εποπτεία, αν μη τι άλλο για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Είναι γνωστό ότι οι τρείς παραπάνω διεθνείς οικονομικοί φορείς συμμετέχουν ως μόνιμα μέλη του «εσωτερικού κύκλου» (που αντιστοιχεί με το Πολιτικό Γραφείο των Κομμουνιστικών Κομμάτων) της περίφημης Λέσχης Bildenberg, που, σύμφωνα με το περιοδικό Europeο: «Η Bilderberg αποτελεί μια παγκόσμια κυβέρνηση που καπελώνει τις εθνικές κυβερνήσεις» (Europeo, 15/10/1975). Kατά τη γαλλική εφημερίδα Quotidien de Paris: «Επιδίωξη των μελών της Bilderberg είναι η εγκαθίδρυση αποτελεσματικής κυριαρχίας σε διάφορα σημεία του κόσμου με τη μεσολάβηση κυβερνήσεων-ανδρεικέλων που κατευθύνονται από πολιτικούς του κάτω πατώματος (των παρασκηνίων)». Kατά τους Times του Λονδίνου, η Bilderberg είναι «μια συνωμοτικά οργανωμένη κλίκα των πλουσιότερων ατόμων, με τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική ισχύ και επίδραση στη Δύση, που συναντιούνται τακτικά υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας και σχεδιάζουν τις εξελίξεις που, αργότερα, διαπιστώνεται ότι συμβαίνουν» (The Times, 12/7/1977).
Και γνώριζαν και ήθελαν
Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, που δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια, και εν πάση περιπτώσει με την κοινή αντίληψη που διαθέτουμε κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Tίθενται, λοιπόν, ευθέως τα παρακάτω εύλογα ερωτήματα:
• Γιατί συνέχιζαν να μας «δανείζουν», ενώ γνώριζαν την αδυναμία μας να ανταποκριθούμε ταμειακά;
• Γιατί «ρίσκαραν» την οικονομική κατάρρευση τουλάχιστον της Ε.Ε., όπως αφήνεται να εννοηθεί;
• Γιατί, ενώ είχαν στο ενεργητικό τους την τελευταία μόνο δεκαετία τις περιπτώσεις του Ισημερινού και της Αργεντινής, «αδράνησαν»;
• Πώς είναι δυνατό να εμφανίζονται ως «από μηχανής θεός» σωτηρίας και του δικού μας προβλήματος, όταν το εξέθρεψαν και το εκτόξευσαν σε δυσθεώρητα ύψη;
• Δεν γνώριζαν; Ή τώρα ήρθε η στιγμή να δρέψει τους καρπούς της η Διεθνής Σπείρα της Παγκόσμιας Αλητείας;
• Είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε πολίτης του πλανήτη να πεισθεί ότι κάτω από συνθήκες ωμού εκβιασμού η περιουσία του «αξιοποιείται» και δεν ξεπουλιέται;
Σαν Έλληνας πολίτης πιστεύω πως τα πράγματα έφτασαν σ’ αυτό το σημείο της απόλυτης εσχατιάς όχι τυχαία, αλλά επειδή έτσι ενεργεί η New World Order (Νέα Τάξη Πραγμάτων), προκειμένου να διατηρηθεί στην επαίσχυντη θέση της.
Κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει όσα έζησε ο Ισημερινός ή η Αργεντινή. Όμως, αν η Ελλάδα χρεοκοπώντας προκαλέσει χρεοστάσια στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και συνεπαγόμενες απώλειες, που θα κατέστρεφαν μεγάλα μεγέθη κεφαλαίων σε τράπεζες και άλλους πιστωτές στη Γερμανία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ και ήταν δυνατό να καταρρεύσει ολόκληρο το σύστημα της «Διεθνούς Σπείρας των Αλητών», τότε το πράγμα αλλάζει, και δείχνει σαν μια καλή ριζική λύση και νέα αρχή!
* Ο Γιώργος Ν. Ουρσουζίδης είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ/Τ.Κ.Μ.
