Σάλος έχει προκληθεί από την πρόσφατη αποκαλυπτική συνέντευξη του ποδηλάτη Λανς Άρμστρονγκ στο σόου της Όπρα.
Ο Τεξανός αθλητής παραδέχθηκε ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών κατ’ εξακολούθηση και ότι δίχως τις ντόπες δεν θα μπορούσε να κερδίσει στους γύρους Γαλλίας τόσες φορές. Οι διακρίσεις και τα επιτεύγματα του Άρμστρονγκ άρχισαν να κατεδαφίζονται σαν χάρτινος πύργος. Στο ίδιο έργο… πρωταγωνιστές, άλλωστε, έχουν βρεθεί αρκετοί αθλητές και στον δικό μας αθλητισμό, τον ελληνικό, μετά από σκάνδαλα ντόπινγκ. Παρόμοια σκηνικά απομυθοποίησης έχουν καταγραφεί τις τρεις τελευταίες δεκαετίες σε πολλές χώρες και σε διάφορα σπορ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ενός άκρως εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, που τα πάντα είναι το χρήμα και η νίκη, δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση ότι η μάστιγα του ντόπινγκ γιγαντώνεται χρόνο με το χρόνο σε παγκόσμιο επίπεδο. Και δεν φαίνεται ικανή κάποια δύναμη να το σταματήσει. Και, σίγουρα, δεν υπάρχει η βούληση, σε διεθνές επίπεδο, για κάτι τέτοιο.
Την ίδια στιγμή γίνεται πανικός με τα στημένα παιχνίδια, όπως συνέβη και την εβδομάδα που διανύουμε. Τα σκάνδαλα βγαίνουν συνέχεια στη φόρα σε πολλές χώρες. Κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και σε διάφορα σπορ. Η οργάνωση στα κυκλώματα είναι τέτοια που επιτρέπει στους επιτήδειους να αλωνίζουν, εξαπατώντας και θησαυρίζοντας, ενώ παράλληλα αλλοιώνουν εντελώς το πνεύμα του αθλητισμού.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτοί οι δυο πονοκέφαλοι στον σύγχρονο πρωταθλητισμό της μπίζνας, που θυμίζει αδίστακτη ρωμαϊκή αρένα περισσότερο από ποτέ. Τα κρούσματα ρατσισμού πολλαπλασιάζονται με αστραπιαία ταχύτητα. Ειδικά στο ποδόσφαιρο τα περιστατικά είναι σε εβδομαδιαία βάση πια. Τολμηρές πρωτοβουλίες αναλαμβάνουν μόνο σε ελάχιστες χώρες, ενώ οι υπόλοιποι περιορίζονται σε ευχολόγια και λόγια του αέρα.
Αυτός, λοιπόν, είναι ο αθλητισμός του 21ου αιώνα. Απονευρωμένος από κάθε ηθική και κοινωνική του διάσταση. Ένας αθλητισμός που απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τον προορισμό του. Και βρίσκεται παραδομένος στο όργιο κονόμας με κάθε μέσο και κάθε κόστος. Μπλεγμένος σε δίχτυα ντόπας, στημένων αγώνων, παρασκηνίου, ρατσιστικών επιθέσεων, με το οικοδόμημα να ταρακουνιέται συθέμελα συχνότερα από ποτέ…
Κάτι δεν πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτή η αποκαρδιωτική εικόνα; Είναι δυνατόν όλοι όσοι αγαπάνε πραγματικά τον χώρο του αθλητισμού στις γειτονιές, τις πόλεις, τις χώρες και διεθνώς να συμβιβάζονται μ’ αυτή την μπόχα;
Σπόρος
