Του Γιώργου Γιαλούρη
Έχω μπερδευτεί, συγγνώμη, εκεί που κάποιες φορές διατηρώ ορισμένες αμυδρές ελπίδες να καταλάβω το οτιδήποτε, συμβαίνει κάτι, διαβάζω ένα άρθρο και οι προσπάθειές μου πέφτουν στο κενό, και δεν εννοώ για τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα, εντάξει, στην Ελλάδα μας κυβερνάει το νεοδημοκρατικοακροκεντροδεξιαριστερομπακχαφ Πασόκ, έχουμε επιπλέον ένα Πασόκ για αντιπολίτευση και κάτι άλλα μικρότερα Πασοκάκια με κάτι ανθρωπάκια που λέγε λέγε, κάπως τη βγάζουν, παίρνουν τα μισθουλάκια τους και τα τυχερά τους, εδώ μάλιστα έχουμε φτάσει στο σημείο να αποζητάμε την καλή, παραδοσιακή, πατριωτική, όχι ακραία, δεξιά, αν και πάντα δυσκολευόμουν να κατανοήσω τη διαφορά της πατριωτικής δεξιάς με την ακραία δεξιά, μάλλον φταίω εγώ, όμως θεωρώ χρέος μου να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν έχω πρόβλημα με τη λέξη «πατριωτισμός» με την έννοια ότι πάνω κάτω σημαίνει ότι αγαπάς την πατρίδα που γεννήθηκες και μεγάλωσες, ότι έχεις κοινές ιστορικές αναφορές με τους ανθρώπους γύρω σου, ότι γνωρίζεις την ιστορία της και δεν θέλεις να τη δεις να καταστρέφεται από εχθρούς και λαμόγια εντός και εκτός της, βέβαια αν όλα αυτά σημαίνουν ότι να αγαπάς την πατρίδα σου σημαίνει να μισείς την πατρίδα κάποιου άλλου, ε, κάπου εκεί τα χαλάμε αν και αυτό είναι το κυρίαρχο αφήγημα του έθνους κράτους από τότε που γεννήθηκε, όχι πολύ παλιά δηλαδή, άσχετα αν οι Έλληνες πατριώτες, που δεν διάβασαν ποτέ Θουκυδίδη, θεωρούν ότι η πατρίδα τους βαστάει, ξέρω ’γω, από το τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων, λίγο μετά το Πλειστόκαινο δηλαδή, Ελλάδα πάντα, παντού και πάντοτε, αν και μετά τη χρεωκοπία της χώρας πολλοί επέλεξαν, και καλά έκαναν, να μην παραμείνουν σ’ ένα υποταγμένο προτεκτοράτο όπου κανένα κάθαρμα δεν πλήρωσε για την παράδοση άνευ όρων της χώρας, επέλεξαν την αξιοπρέπεια από το να παραμείνουν σε μία χώρα που λειτουργεί για τους τουρίστες, σε μία χώρα όπου δεν μπορούν να κάνουν διακοπές, με διαλυμένες υποδομές, με τη σήψη να έχει ανέβει σαν γάγγραινα μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια των δομών εξουσίας, μία χώρα στην οποία ούτε οι μετανάστες που έρχονται εδώ θέλουν να μείνουν εδώ, απλά παγιδεύονται και στοχοποιούνται, άραγε αυτοί οι άνθρωποι που έφυγαν ή που σκέφτονται να φύγουν, αναρωτιέμαι αν νιώθουν πατριώτες ή αν τους νοιάζει να είναι πατριώτες, επομένως να κυρίες και κύριοι η βαρύνουσα παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ο οποίος μας έφερε τον Μητσοτάκη και η επανεμφάνισή του μάλλον θα τον διατηρήσει στη θέση του, σημαίνων ο λόγος του πρώην πρωθυπουργού ο οποίος δήλωσε ότι χρειαζόμαστε έναν νέο πατριωτισμό, μάλιστα, έναν νέο πατριωτισμό, δηλαδή ο παλιός πατριωτισμός είναι παρωχημένος και δεν μας κάνει πια, ποιος είναι αυτός όμως ο νέος πατριωτισμός, και τι διαφορά έχει ο παλιός πατριωτισμός με τον νέο, δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν θέλουμε τον πατριωτισμό των ταγματασφαλιτών που κέρδισαν, κυβέρνησαν και οι απόγονοί τους συνεχίζουν να κυβερνούν, θέλουμε έναν νέο, τι λέει ρε παιδιά, και τι εννοεί με το ότι χρειαζόμαστε έναν δημοκρατικό καπιταλισμό, πώς μπορεί να εκδημοκρατιστεί ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην επιδίωξη του κέρδους και τη συσσώρευση κεφαλαίου σε πολύ λίγους μέσω αυστηρών ιεραρχικών σχημάτων (εταιρείες -> διευθυντές -> μάνατζερς -> μυρμηγκάκια), μα τι έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος, τι παπάτζα είναι αυτή, εγώ θα έλεγα να έχουμε έναν νέο πατριωτικό καπιταλισμό, ή έναν καπιταλιστικό πατριωτισμό, ή έναν νέο δημοκρατικό πατριωτικό καπιταλισμό με ελληνικά χαρακτηριστικά, χα, αυτό μου φέρνει σε Κίνα, αλλά δεν νομίζω ότι η σκέψη του συντρόφου Τσίπρα φτάνει ως εκεί. Μέχρι Γαλλία και Le Monde, ναι. Μέχρι Κίνα; Μπα.
