Ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν είναι από τους ανθρώπους που στην κυριολεξία έβαλαν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο. Στη λαιμητόμο των πανίσχυρων ομάδων του εβραϊκού λόμπι στην Αμερική και της δολοφονικής στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ. Μέχρι στιγμής, τον σώζει η καταγωγή του. Αν δεν ήταν απόγονος Εβραίων που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να έχει επιβιώσει κοινωνικά και επαγγελματικά, γιατί η αντίθεσή του στις πολιτικές του Ισραήλ είναι τόσο δυνατή, βαθιά, ειλικρινής και εμπεριστατωμένη που προκαλεί σοβαρή αναστάτωση και τριγμούς στο οικοδόμημα της προπαγάνδας της φιλοπόλεμης παράταξης. Ανυποχώρητος εχθρός του ψεύδους και της βαρβαρότητας, ανυποχώρητος υπερασπιστής του δίκιου και της ανθρωπιάς, δεν διστάζει να αντιπαρατεθεί σε νεοφασίστες, ρατσιστές και δολοφόνους που κυριάρχησαν μετατρέποντας το σιωνιστικό όνειρο σε εφιάλτη.
Όχι χωρίς τραύματα και απώλειες. Η αποτελεσματικότητα τού κόστισε τη θέση του στο πανεπιστήμιο όπου δίδασκε επί σειρά ετών με λαμπρές επιδόσεις, εξ αιτίας της ανελέητης πίεσης που ασκήθηκε από το λόμπι με επικεφαλής τον ακραίο σιωνιστή καθηγητή Alan Dershowitz. Επίσης, με εκβιασμούς και απειλές εμποδίζεται να πραγματοποιήσει κάποιες ομιλίες, όπως συνέβη στο πανεπιστήμιο Clark, αλλά και στη Γερμανία όταν πέρσι Πράσινοι και Die Linke ανακάλεσαν τις προσκλήσεις τους! Μάλιστα, στο Τελ Αβίβ, συνελήφθη στο αεροδρόμιο, ανακρίθηκε και απελάθηκε με απαγόρευση εισόδου στο «δημοκρατικό» Ισραήλ για δέκα χρόνια!
Στα βιβλία, τα άρθρα και τους λόγους του ξεσκεπάζει την αληθινή φύση του Ισραήλ, που εξελίσσεται στα πρότυπα του καθεστώτος απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής. Επίσης, αντικρούει την κατηγορία του αντι-σημιτισμού που προσάπτουν στους επικριτές του Ισραήλ και αποκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρα του «πατριωτισμού» του εβραϊκού λόμπι.
Το βιβλίο του «Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος» (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου) δημιούργησε σάλο. Με απόλυτη τεκμηρίωση απέδειξε πώς στήθηκε ένας τεράστιος μηχανισμός πάνω στο δράμα των Εβραίων, αναγορεύοντας το ολοκαύτωμα (και αποκλείοντας μεθοδικά όλα τα άλλα εκατομμύρια παθόντων, σλάβων, τσιγγάνων, κομμουνιστών κ.λπ.) σε μία παγκόσμια επιχείρηση που αποφέρει στους επιτήδειους μεγάλη εξουσία και -με εκβιασμούς, πλαστογραφίες, διαστρεβλώσεις και ψεύδη- πολλά χρήματα (τα οποία υποτίθεται ότι προορίζονταν για τους επιζήσαντες των στρατοπέδων, οι οποίοι πήραν κάτι ψίχουλα) και στηρίζει τις εγκληματικές πολιτικές του Ισραήλ.
Καταστροφές των υποδομών (σχολεία, νοσοκομεία, ελιές, πηγάδια κ.λπ.), στη Γάζα, τη Δυτική όχθη και το Νότιο Λίβανο, αλλεπάλληλες επιδρομές των Ισραηλινών, μαζικές σφαγές αμάχων, βόμβες φωσφόρου και διασποράς, εξοντωτικός αποκλεισμός ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων στη Γάζα, παράνομοι εποικισμοί στα κατεχόμενα, τείχος μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων, παρατεταμένος εγκλωβισμός δέκα χιλιάδων Παλαιστινίων σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατατρεγμός των Βεδουίνων, συστηματικά βασανιστήρια, κατεδαφίσεις χιλιάδων σπιτιών, υποβάθμιση των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, διώξεις σε βάρος αντιπολεμικών εβραϊκών οργανώσεων, τραυματισμοί και δολοφονίες στελεχών της Παλαιστίνης στο εσωτερικό και το εξωτερικό (π.χ. στο Ντουμπάι), αλλά και Εβραίων ακτιβιστών από την Αμερική (π.χ. Ρέιτσελ Κόρι)…
Όλα αυτά συνθέτουν μία κατάσταση πρωτοφανούς φρίκης που ξεπερνάει σε διάρκεια και στόχευση ακόμα και τη ναζιστική θηριωδία. Αυτή ακριβώς την κατάσταση αντιμάχεται ο Φίνκελσταϊν, έχοντας στο πλευρό του τον Τσόμσκι και πολλούς άλλους υπέρμαχους της ειρήνης και της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι, όπως επισημαίνει παρακάτω, δεν αφήνουν πλέον ανεπηρέαστη την κοινή γνώμη.
Συνεχώς λιγότερα ωσαννά
Στατιστικά στοιχεία Αμερικανών και Ευρωπαίων, Εβραίων και μη Εβραίων, δείχνουν ότι ο κόσμος γίνεται όλο και πιο επικριτικός για την πολιτική του Ισραήλ στην τελευταία δεκαετία. «Η αυξημένη και βάναυση συχνότητα του πολέμου σ’ αυτή την άστατη περιοχή έχει μεταστρέψει την παγκόσμια γνώμη», έγραφαν στη στήλη του εκδότη οι Financial Times ένα χρόνο μετά την «Επιχείρηση Χυτό Μολύβι», «υπενθυμίζοντας ότι το Ισραήλ δεν είναι υπεράνω του νόμου. Το Ισραήλ δεν μπορεί πλέον να υπαγορεύει τους όρους του διαλόγου.» Μία μέτρηση που κατέγραφε τις επιπτώσεις στις ΗΠΑ της επίθεσης στη Γάζα το 2008-9, διαπίστωνε ότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι που αποκαλούν τους εαυτούς τους υποστηρικτές του Ισραήλ έπεσαν κατακόρυφα από το 69% πριν την επίθεση στο 49% τον Ιούνιο του 2009, ενώ οι ψηφοφόροι που πίστευαν ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να υποστηρίζουν το Ισραήλ έπεσαν από το 69% στο 44%.
Πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να ελέγξει ή να εκφοβίσει την κοινή γνώμη, το Ισραήλ ενήργησε στη Γάζα σαν να μπορούσε να τη βγάλει καθαρή διαπράττοντας μαζικές δολοφονίες στο φως της μέρας. Αλλά, ενώ η επίσημη δυτική υποστήριξη στο Ισραήλ παρέμεινε σταθερή, το μακελειό πυροδότησε ένα χωρίς προηγούμενο κύμα δημόσιας οργής σε όλο τον κόσμο. Είτε έγινε αυτό επειδή η βίαιη επίθεση έγινε λίγο μετά την καταστροφή που προξένησε το Ισραήλ στο Λίβανο, είτε εξαιτίας του αδιάκοπου κατατρεγμού του λαού της Γάζας, είτε λόγω της απόλυτης ανανδρίας της βίαιης επίθεσης, η εισβολή στη Γάζα φάνηκε ότι σηματοδοτεί μία κρίσιμη καμπή στην κοινή γνώμη που θυμίζει τη διεθνή αντίδραση στη σφαγή του Sharpeville στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ, το 1960.
Οι επίσημες κοινοτικές οργανώσεις της εβραϊκής διασποράς με μακροχρόνιους δεσμούς με το Ισραήλ ήταν αναμενόμενο ότι θα προσφέρουν τυφλή υποστήριξη. Αλλά, ταυτοχρόνως, νεότευκτες προοδευτικές εβραϊκές οργανώσεις αποστασιοποιήθηκαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Εκεί που στο παρελθόν το κύριο ρεύμα των Εβραίων υποστήριζε ενεργητικά τους ισραηλινούς πολέμους, οι περισσότεροι εκδήλωσαν αμφιθυμία κατά τη διάρκεια της εισβολής…
Μέσα στην αυξανόμενη αποξένωση των νεότερων Εβραίων από την ισραηλινή φιλοπόλεμη θέση και τους δισταγμούς των Εβραίων γενικότερα για την υποστήριξή της, η σφαγή του 2009 στη Γάζα σηματοδότησε τη διάρρηξη της έως τώρα καθολικής εβραϊκής υποστήριξης των ισραηλινών πολέμων.
Επιπροσθέτως, ενώ οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις περισσότερες δυτικές χώρες ήταν εθνικά ετερόκλητες (συμπεριλαμβάνοντας σημαντικό αριθμό Εβραίων), οι υπέρ του Ισραήλ διαδηλώσεις αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Εβραίους. Το γεγονός ότι η ενεργητική αντίθεση στην ισραηλινή πολιτική, ας πούμε στα πανεπιστήμια, εξαπλώθηκε πέρα από τον αραβο-μουσουλμανικό πυρήνα στο κύριο κοινωνικό ρεύμα, ενώ η ενεργητική υποστήριξη του Ισραήλ συρρικνώθηκε σε ένα τμήμα του εθνικού εβραϊκού πυρήνα, αποτελεί σαφή ένδειξη προς τα που οδηγούνται τα πράγματα.
Το Ισραήλ χάνει «έδαφος»
Η εποχή του «όμορφου» Ισραήλ έχει περάσει, απ’ ότι φαίνεται ανεπιστρεπτί, και το παραμορφωμένο Ισραήλ που το αντικατέστησε τα τελευταία χρόνια στη δημόσια συνείδηση προκαλεί μια δυσφορία που μεγαλώνει. Δεν είναι τόσο ότι η συμπεριφορά του Ισραήλ είναι χειρότερη απ’ ό,τι ήταν πριν, αλλά μάλλον ότι το ιστορικό αυτής της συμπεριφοράς έχει, τελικά, επιπτώσεις. Η αλήθεια δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί ή να αποδιωχτεί.
Η τεκμηρίωση της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης από αξιοσέβαστους ιστορικούς συγκρούεται εκ θεμελίων με την εκλαϊκευτική εκδοχή τύπου «Έξοδος» του Leon Uris. Το αποδεικτικό υλικό για τις ισραηλινές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει συγκεντρωθεί από αναγνωρισμένες οργανώσεις δεν συμβιβάζεται με την καυχησιάρικη εμμονή στην «αγνότητα των όπλων». Οι διαβουλεύσεις σεβαστών δικαστικών και πολιτικών σωμάτων ρίχνουν σοβαρές αμφιβολίες στη διακηρυγμένη δέσμευση του Ισραήλ για μια ειρηνική διευθέτηση της διένεξης.
Για ένα μεγάλο διάστημα οι «υποστηρικτές» του Ισραήλ εξέτρεπαν την επίπτωση αυτού του συσσωρευόμενου τεκμηριωμένου ιστορικού, επισείοντας τα δίδυμα ξίφη του Ολοκαυτώματος και του «νέου αντι-σημιτισμού». Αξίωναν οι Εβραίοι να μην υπάγονται σε συμβατικούς ηθικούς/νομικούς κανόνες μετά από τη μοναδική συμφορά που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και ότι η κριτική της ισραηλινής πολιτικής είχε ως κίνητρο ένα παλινορθούμενο μίσος για τους Εβραίους. Ωστόσο, πέρα από την αναπόφευκτη εξασθένιση που προκύπτει από την υπερβολική χρήση, αυτά τα όπλα αποδείχτηκαν πολύ λιγότερο αποτελεσματικά από τη στιγμή που η κριτική για το Ισραήλ διείσδυσε στο κύριο σώμα της κοινής γνώμης.
Σύμφωνα με μία έρευνα που διεξήχθη το 2007 για λογαριασμό της ADL (Αντι-Δυσφημιστική Ένωση), η θετική άποψη των Αμερικανών για το Ισραήλ είναι αισθητά μικρότερη από τη θετική άποψη για τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιαπωνία, περίπου ίδια με τη θετική γνώμη για την Ινδία και το Μεξικό. Περίπου οι μισοί από τους ερωτηθέντες πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να συνεργαστούν με τα «μετριοπαθή» αραβικά κράτη «ακόμα και σε βάρος του Ισραήλ». Οι μισοί ή και περισσότεροι Αμερικάνοι που ρωτήθηκαν θεωρούσαν εξίσου υπεύθυνους το Ισραήλ και τη Χεζμπολά για τον πόλεμο στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006 και υποστήριζαν μία (πιο) ουδέτερη στάση των ΗΠΑ. Επιπροσθέτως, τα τελευταία χρόνια, θρησκευτικές οντότητες με επιρροή, όπως η Πρεσβυτεριανή Εκκλησία των ΗΠΑ, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, η Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού και η Ενωμένη Εκκλησία των Μεθοδιστών, έχουν υποστηρίξει πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένης της επιχειρηματικής αποεπένδυσης, που προωθούν το τέλος της ισραηλινής κατοχής.
Μία έρευνα, το 2005, από τον καταξιωμένο Εβραίο στατιστικολόγο Steven M. Cohen έδειξε ότι «η προσήλωση των Αμερικανοεβραίων στο Ισραήλ έχει αδυνατίσει αισθητά τα τελευταία δύο χρόνια…, συνεχίζοντας μια μακροπρόθεσμη τάση».
Οι ερωτηθέντες ήταν λιγότερο πιθανό απ’ όσο σε προηγούμενες έρευνες να δηλώσουν ότι νοιάζονται για το Ισραήλ, να μιλούν για το Ισραήλ με άλλους ή να εμπλακούν σε ένα φάσμα δραστηριοτήτων υπέρ του Ισραήλ… Επίσης, το Ισραήλ υποχώρησε σαν συστατικό στοιχείο της προσωπικής εβραϊκής ταυτότητας των ερωτηθέντων. Από μία λίστα παραγόντων, που περιλαμβάνει τη θρησκεία, την κοινότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και την «έγνοια» για το Ισραήλ… μόλις ένα 57% βεβαίωσε ότι «το ενδιαφέρον για το Ισραήλ είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της εβραϊκής μου ταυτότητας» σε σύγκριση με το 73% σε μία παρόμοια έρευνα το 1989.
«Μακροπρόθεσμα», ο Cohen προβλέπει «πόλωση του Αμερικανικού Εβραϊσμού: μια μικρή ομάδα θα γίνεται πιο ευσεβής και πιο προσκολλημένη στο Ισραήλ, ενώ μια μεγαλύτερη ομάδα θα απομακρύνεται απ’ αυτό.»
Ισραήλ εναντίον Εβραίων
Η αμφιθυμία προς το Ισραήλ που ρέπει προς αποδέσμευση μπορεί επίσης να εντοπιστεί μεταξύ των τμημάτων της αμερικανικής κοινωνίας που ασκούν επιρροή, των επικεφαλής της αμερικανικής πνευματικής ζωής και του αναγνωστικού κοινού. Μία πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι η πλειοψηφία των διαμορφωτών της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ θεωρούν την υποστήριξη στο Ισραήλ ως μία «βασική αιτία για τη δυσαρέσκεια έναντι των ΗΠΑ» σε όλο τον κόσμο. Σε ένα δοκίμιο στο New York Review of Books, το 2003, ο διακεκριμένος Εβραίος ιστορικός Tony Judt βεβαίωνε ότι «το Ισραήλ σήμερα είναι κακό για τους Εβραίους» και αμφισβητούσε τόσο τη βιωσιμότητα όσο και τη σκοπιμότητα ενός εβραϊκού κράτους. Ο John J. Mearsheimer του Πανεπιστημίου του Σικάγου και ο Stephen M. Walt της Σχολής Κένεντι του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ συνέγραψαν μία σημαίνουσα εργασία το 2006 αποδομώντας την εξιδανικευμένη εικόνα της ιστορίας του Ισραήλ και επιβεβαιώνοντας ότι το Ισραήλ έχει γίνει ένα «στρατηγικό παθητικό» για τις ΗΠΑ. Ένα βιβλίο του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, με τον προκλητικό τίτλο «Ειρήνη στην Παλαιστίνη και όχι Απαρτχάιντ», απαξιώνει την ισραηλινή πολιτική στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και αποδίδει την ευθύνη για το αδιέξοδο στην ειρηνευτική διαδικασία αποκλειστικά στο Ισραήλ.
Αν και το ισραηλινό λόμπι εξαπέλυσε δηλητηριώδεις αντεπιθέσεις σ’ αυτές τις παρεμβάσεις, οι συνηθισμένοι του λεκέδες για αντι-σημιτισμό και άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν κολλούσαν. Όταν το 2006, οι πιέσεις του λόμπι επέφεραν ακύρωση μιας από τις ομιλίες του Tony Judt, τον ανέδειξαν αμέσως σε περιώνυμη φυσιογνωμία στους κύκλους της αμερικανικής διανόησης. Οι επικριτές του, όπως ο Αβραάμ Φόξμαν του ADL, χλευάστηκαν για το «εκσφενδόνισμα της φοβιστικής κατηγορίας του αντι-σημιτισμού» σαν «αναχρονισμό». Για τον Κάρτερ, εντωμεταξύ, είπαν ότι είναι λογοκλόπος, στο μισθολόγιο των Αράβων σεΐχηδων, αντι-σημίτης, απολογητής της τρομοκρατίας, φιλοναζιστής και στο όριο της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Παρ’ όλ’ αυτά, το βιβλίο του μπήκε στα μπεστ σέλερ των New York Times, και παρέμεινε εκεί για μήνες, πουλώντας 300 χιλιάδες αντίτυπα της έκδοσης με σκληρό εξώφυλλο. Αν και δέχτηκε επίπληξη από τον πρόεδρο του Πανεπιστημίου Brandeis, ο Κάρτερ εντούτοις αποθεώθηκε από τους φοιτητές όταν μίλησε σ’ αυτό το ιστορικό εβραϊκό ίδρυμα. (Το μισό ακροατήριο αποχώρησε από την αίθουσα όταν ο καθηγητής του Χάρβαρντ Alan M. Dershowitz σηκώθηκε να απαντήσει στον Κάρτερ.) Οι Mearsheimer και Walt έκλεισαν συμφωνία με τον εκδοτικό οίκο κύρους Farrar, Straus and Giroux και το βιβλίο τους «Το ισραηλινό λόμπι και η αμερικανική εξωτερική πολιτική» έγινε επίσης μπεστ σέλερ. Είναι κι αυτό μια απόδειξη για την τύχη του Ισραήλ που εξασθενεί…
Η καραμέλα του αντι-σημιτισμού
Δεν προξενεί έκπληξη ότι οι απολογητές του Ισραήλ απέδωσαν την ευρύτατη οργή για την εισβολή στη Γάζα το 2008-2009 στον αντι-σημιτισμό. Μπορεί να τεθεί σαν γενικός κανόνας ότι όσο πιο χαμηλά βυθίζεται η εγκληματική συμπεριφορά του Ισραήλ τόσο θα ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ των υστερικών κραυγών περί αντι-σημιτισμού. Οι Εβραίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με «μία επιδημία, μία πανδημία αντι-σημιτισμού» διακήρυξε ο Αβραάμ Χ. Φόξμαν. «Αυτή είναι η χειρότερη, η πιο έντονη, η πιο παγκόσμια που έχει υπάρξει στην πρόσφατη μνήμη μας.» Ένας τέτοιος εκφοβισμός δεν ήταν κάτι καινούριο για τον Φόξμαν, που είχε προμηνύσει το 2003 ότι ο αντι-σημιτισμός αποτελούσε «μεγάλη απειλή στην προστασία και την ασφάλεια του εβραϊκού λαού όμοια με εκείνη που αντιμετώπισε στη δεκαετία του 1930…
Σύμφωνα με τον Παρισινό φιλόσοφο των ΜΜΕ Bernard-Henri Levy, οποιοσδήποτε αμφιβάλλει ότι το ναζιστικό ολοκαύτωμα ήταν μία «ηθική λεκάνη απορροής στην ανθρώπινη ιστορία» πρέπει να λογαριάζεται ως αντι-σημίτης.
Μερικά μόνο από τα θεωρούμενα αντι-σημιτικά περιστατικά στην Ευρώπη πήγαν πέρα από απλά δυσάρεστες εκδηλώσεις, όπως e-mail και γκράφιτι, ενώ ο ευρωπαϊκός αντι-σημιτισμός, παρά την προβολή του, ωχριούσε μπροστά στην αντι-μουσουλμανική προκατάληψη. (Μία άνοδος της εχθρότητας προς τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους -στα τελευταία χρόνια οι δύο καμπύλες τείνουν να συσχετιστούν- εμφανίζεται εν μέρει λόγω μιας ανόρθωσης του εθνοκεντρισμού μεταξύ των πιο ηλικιωμένων, λιγότερο μορφωμένων και πολιτικά συντηρητικών Ευρωπαίων.)
Μολοντούτο είναι πολύ πιθανόν αλήθεια ότι η εκτέλεση από ένα αυτοανακηρυγμένο εβραϊκό κράτος διαδοχικών δολοφονικών επιδρομών στο Λίβανο και τη Γάζα, και η ανοιχτά εκφρασμένη υποστήριξη αυτών των επιδρομών από επίσημες εβραϊκές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, να έχει προξενήσει μια λυπηρή -αν και εντελώς προβλέψιμη- «διάχυση», βάσει της οποίας οι Εβραίοι γενικώς θεωρήθηκαν σε ορισμένες περιοχές ένοχοι. Εάν, όπως διαβεβαίωνε το Ισραηλινό Συντονιστικό Φόρουμ για την Αντιμετώπιση του Αντι-Σημιτισμού, υπήρχε «μία οξεία άνοδος στον αριθμό και την ένταση των αντι-σημιτικών περιστατικών» κατά τη διάρκεια της σφαγής στη Γάζα· και εάν «με την κατάπαυση του πυρός υπήρξε μια αξιοσημείωτη μείωση στον αριθμό και την ένταση των αντι-σημιτικών περιστατικών»· και εάν «άλλη μία ανάφλεξη στην περιοχή, παρόμοια με την επιχείρηση στη Γάζα, πιθανά θα οδηγήσει σε ένα ακόμα πιο σοβαρό ξέσπασμα αντι-σημιτικών ενεργειών εναντίον κοινοτήτων παγκοσμίως», τότε μια αποτελεσματική μέθοδος για να καταπολεμηθεί ο αντι-σημιτισμός φαίνεται ότι είναι να σταματήσει το Ισραήλ να διαπράττει σφαγές.
Αιωνόβιοι απολογητές
Στους φιλελεύθερους εβραϊκούς κύκλους των διανοουμένων μόνο κάτι αιωνόβιοι απολογητές του Ισραήλ, οι περισσότεροι των οποίων εμφανίστηκαν στο προσκήνιο μετά τον πόλεμο του Ιουνίου 1967 και τώρα είναι στα εβδομήντα τους, τόλμησαν μία απροκάλυπτη υπεράσπιση της εισβολής. Ήταν προφανές στον ηθικό φιλόσοφο Michael Walzer ότι το Ισραήλ είχε εξαντλήσει τις μη βίαιες επιλογές πριν επιτεθεί και ότι η Χαμάς έφερε την ευθύνη για τους επακόλουθους θανάτους πολιτών. Κατά τον Walzer η μόνη «σκληρή ερώτηση» ήταν εάν το Ισραήλ έκανε ότι θα μπορούσε να κάνει για να μειώσει αυτές τις απώλειες. Ήταν προφανές στον Alan Μ. Dershowitz ότι το Ισραήλ έκανε «τις καλύτερες προσπάθειες για να αποφύγει να σκοτώνει πολίτες» και ότι απέτυχε γιατί η Χαμάς ακολούθησε τη στρατηγική του «νεκρού μωρού» για να εξαναγκάσει το Ισραήλ να σκοτώνει Παλαιστίνια μωρά προκειμένου να συγκεντρώσει τη διεθνή συμπάθεια. Ήταν προφανές στον εκδότη του New Republic Martin Peretz από την προσεκτική εξέταση των παπουτσιών των Παλαιστινίων ότι ο ισραηλινός αποκλεισμός της Γάζας ήταν ήπιος: «πρέπει να κοιτάξετε από κοντά τα παπούτσια τους, που φαίνονται καινούρια και, ασφαλώς, ακριβά». Ήταν προφανές στον συγγραφέα Paul Berman ότι εάν υπάρχει μία «πιθανότητα» ότι κάποια μέρα στο μέλλον η Χαμάς θα μπορούσε να απειλήσει το Ισραήλ με γενοκτονία «εάν επιτρεπόταν στη Χαμάς να ακμάζει ανενόχλητα, και εάν οι σύμμαχοί της και ομοϊδεάτες στη Χεζμπολά και την ιρανική κυβέρνηση και το πυρηνικό της πρόγραμμα, παρομοίως άκμαζαν», τότε το Ισραήλ θα είχε το δικαίωμα να εξαπολύσει μία επίθεση τώρα. Με μία τέτοια συσσώρευση υποθέσεων, είναι δύσκολο να φανταστείς ποια χώρα στον κόσμο θα ήταν ασφαλής από αυθαίρετη επίθεση, και ποια χώρα δεν θα νομιμοποιείτο στο να εξαπολύσει αυθαιρέτως μια επίθεση.
Φοιτητές για την ειρήνη
Η μεταμόρφωση σε επίπεδο γενεών αναφορικά με το Ισραήλ ήταν πιο έκδηλη στα πανεπιστήμια. «Η στροφή σε ένα πιο ορατό αίσθημα υπέρ της Παλαιστίνης και κατά του Ισραήλ είναι βαθιά σε μερικά πανεπιστήμια», αναφέρθηκε στο Inside Higher Ed, «προκληθείσα, εν μέρει, από τον χειμωνιάτικο πόλεμο στη Γάζα». Μεγάλες αίθουσες γέμιζαν ασφυκτικά για ομιλίες που αποδοκίμαζαν έντονα τη σφαγή στη Γάζα. Ενώ ομάδες «υπέρ» του Ισραήλ που συνήθιζαν να διαμαρτύρονται μέσα ή έξω από τέτοιες ομιλίες, τώρα όλο και πιο σπάνια εμφανίζονται. Φοιτητές στο πανεπιστήμιο Cornell τοποθέτησαν 1300 μαύρες σημαίες τιμώντας τη μνήμη των νεκρών στη Γάζα. (Αργότερα η απεικόνιση βανδαλίστηκε.) Φοιτητές στα πανεπιστήμια του Ρότσεστερ, της Μασαχουσέτης και της Νέας Υόρκης, στα Columbia, Haverford, Bryn Mawr και Hampshire, έκαναν παραστάσεις, διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες ζητώντας οικονομική στήριξη για Παλαιστίνιους φοιτητές και αποεπενδύσεις από εταιρίες όπλων και εταιρίες που συνεργάζονται με παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς. Οι φοιτητές του Hampshire College πίεσαν με επιτυχία τους διαχειριστές του κολεγίου να αποσύρουν τις επενδύσεις τους από αμερικανικές εταιρίες που άμεσα αποκομίζουν κέρδη από την κατοχή.
Παρ’ όλο που οι «υπέρ» του Ισραήλ οργανώσεις ισχυρίστηκαν ότι «κολέγια και πανεπιστήμια… έχουν γίνει εστίες μιας νέας τοξικής αλυσίδας αντι-σημιτισμού», σε πολλά πανεπιστήμια Εβραίοι σπουδαστές έχουν παίξει ηγετικό ρόλο στις τοπικές επιτροπές «Σπουδαστές για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη», και δημιουργικοί και αφοσιωμένοι Εβραίοι ακτιβιστές του Birthright Unplugged και των Αναρχικών ενάντια στο Τείχος, μαζί με άτομα όπως η Anna Balzer, συγγραφέας των απομνημονευμάτων «Μάρτυρας στην Παλαιστίνη», πηγαίνουν από σχολή σε σχολή εκθέτοντας προσωπικές εμπειρίες από την καθημερινή φρίκη που εκτυλίσσεται στην Παλαιστίνη. Οι δεσμοί αλληλεγγύης που σφυρηλατούνται ανάμεσα σε νεαρούς Εβραίους και Μουσουλμάνους που αντιτίθενται στην κατοχή -ο πυρήνας σε πολλά πανεπιστήμια αποτελείται από κοσμικούς Εβραίους ριζοσπάστες και παρατηρήτριες γυναίκες Μουσουλμάνες- δίνουν βάση στην ελπίδα ότι μία δίκαιη και διαρκής ειρήνη μπορεί ακόμα να επιτευχθεί.
(Αναδημοσιεύεται μεταφρασμένο ειδικά για το Περίπτερο Ιδεών από την αγγλική έκδοση του βιβλίου Midnight on the Mavi Marmara, που επιμελήθηκε ο Moustafa Bayoumi, με κείμενα που γράφτηκαν μετά την επίθεση των Ισραηλινών στο Στολίσκο της Ελευθερίας. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί και το βιβλίο του «Εικόνα και πραγματικότητα της ισραηλο-παλαιστινιακής διαμάχης», εκδ. 21ου.)
