του Γιάννη Σχίζα
Είχα έναν φίλο που έπαιζε πιάνο, λάτρευε τον Χατζηδάκι και ήταν ψωνισμένος με την κλασική μουσική –μέχρι που κάποτε σκεπτόταν να οργανώσει ένα πάρτι με κομμάτια μόνο από τους Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σοπέν, Τσαϊκόφσκι και άλλους παρεμφερείς– ξέρετε, αυτούς που όταν σε φέρνουν στο τσακίρ κέφι, κάνεις οτιδήποτε άλλο από το να ανέβεις στην πίστα και να σπάσεις κανά πιάτο…
Κι όμως, ο συγκεκριμένος φίλος μου –στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μιλάμε– εκστασιαζόταν τόσο από τη μεταλλική φωνή του Μικ Τζάγκερ, ώστε όταν αναφερόταν σ’ αυτήν έλεγε– σχεδόν με θρησκευτικό σεβασμό, σχεδόν σα να άκουγε μαγνητοφωνημένη την ομιλία του Μωυσή στην τελετή παράδοσης των 10 εντολών: Η ΦΩΝΗ…
Προσέξτε, όχι «η τρομερή, η μοναδική, η ανεπανάληπτη φωνή του Μικ Τζάγκερ κ.λπ. κ.λπ.» – αλλά: Η ΦΩΝΗ…
50 χρόνια από τον ερχομό αυτής της φωνής στον κόσμο της ροκ σκηνής, αναμετράμε όλοι «οι επιζήσαντες» τη μαραθώνια, ωκεάνια, διαστρική, και όπωςαλλιώςθέλετεπέστετην, πορεία του όλου συγκροτήματος: Μια πορεία που αν και χρονική έχει κάτι το «χωρικά» μεγάλο – όσο η μεγάλη πορεία του Μάο στην Κίνα του μεσοπολέμου…
Οι Ρόλινγκ Στόουνς ξεκίνησαν παράλληλα με τους Μπητλς, από την Αγγλία κι αυτοί, για να γίνουν οιονεί βασιλιάδες και αυτοκράτορες συναυλιών και άλλων ψυχαγωγικών νταβαντουρίων. Δεν βιάστηκαν όμως να περάσουν στον θρύλο – όπως οι Μπητλς με τη διάλυσή τους το 1970: Αντίθετα έδειξαν αξιοσημείωτη αντοχή και κατά πάσα πιθανότητα ανοχή στη πρωτοκαθεδρία του Τζάγκερ, που κατέβαινε συχνά εξ ουρανού στο συναυλιακό τερέν καθισμένος σε βραχίονες γερανών – για να διανύσει κάτι χιλιόμετρα τραγουδώντας μπροστά σε αλαλάζοντα πλήθη.
Οι Ρόλινγκ Στόουνς ξεκίνησαν παράλληλα με τους Μπητλς, από την Αγγλία κι αυτοί, για να γίνουν οιονεί βασιλιάδες και αυτοκράτορες συναυλιών και άλλων ψυχαγωγικών νταβαντουρίων. Δεν βιάστηκαν όμως να περάσουν στον θρύλο
Στην Ελλάδα οι Στόουνς ήρθαν το 1967, και επεχείρησαν να κάνουν συναυλία στις 17 Απριλίου, τέσσερις μόλις ημέρες πριν την κήρυξη δικτατορίας. Η συναυλία τους διακόπηκε από την Αστυνομία τη στιγμή που ο Μικ Τζάγκερ είχε την κακή ιδέα να εκτοξεύσει κατακόκκινα αριστερίζοντα γαρύφαλλα προς τα πλήθη – αν και μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο γλωσσομαθής διοικητής της Αστυνομίας, εξέλαβε το satisfaction του ομώνυμου τραγουδιού ως επιθετική δήλωση κομμουνιστού εκδοροσφαγέος («θα τη σφάξω»…).
Τώρα βέβαια υπάρχει και ο Γιώργος Καρατζαφέρης που υποστηρίζει ότι είναι ροκάς – και εγώ τον πιστεύω, λαμβανομένου υπόψη ότι το είδος αυτής της μουσικής δημιούργησε πολλές συσχετίσεις, από αυτήν του νεωτερίζοντος δυτικόφιλου, του ευκαιριακού χρήστη των πάρτι, του φίλου, του οπαδού, του συστηματικού ροκά, και εν τέλει του «πιστού». Εδώ τελειώνω το αστείο: Όπως ο ακραίος, φανατικός, τυφλός έρωτας, έτσι και το ροκ επέτρεψε τη μαθητεία επί της λατρείας , σε όσους τουλάχιστον ήθελαν να πλουτίσουν την ανθρωπολογική τους πείρα με τη σπουδή διαφόρων φαινομένων – μεταξύ των οποίων και της θρησκείας.
Ενίοτε οι Ρόλινγκ Στόουνς έριχναν σπουδαίες αντισυστημικές και σιτουασιονιστικές νότες: Λόγου χάρη ο Κηθ Ρίτσαρντ (Ο God! Τι φάτσα!) που έλεγε το 1969: «…όποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι θα μπορούσε ν’ αρχίσει την επανάσταση με έναν δίσκο, γελιέται.». Ή το στιχούργημά τους στο Ruby Tuesday: «Πραγμάτωσε τα όνειρά σου πριν σου ξεφύγουν» (σε ελεύθερη απόδοση). Άλλες φορές όμως το τραγούδι τους εξέφραζε απλώς τη νεανική ζωντάνια και μια τσαμπουκοκρατική διάθεση…
Ο χρόνος θα δείξει αν το έργο τους γίνει στοιχείο ενός ροκ κλασικισμού, ή αν θα προσπερασθεί από τους επιγενόμενους ως καθαρά επικαιρικό. Ούτως ή άλλως όμως, πλείστοι όσοι την καταβρήκαμε κατά καιρούς μαζί τους. Γι’ αυτό τους ευχαριστούμε θερμά. Και τους ευχόμαστε, με καθαρά οριενταλιστικό στυλ: Ο θεός να μας κόβει μέρες και να τους δίνει χρόνια, για να αποτελέσουν την πρώτη στην ιστορία μπάντα αιωνόβιων!
