Του Δημήτρη Ουλή
Είναι οι άθεοι κοινωνική τάξη ή ομάδα με διακριτά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς και ιδιαίτερη κοινωνική θέση; Όχι! Συνιστά η αθεΐα πολιτικό πρόγραμμα; Όχι! Τότε προς τι ο φανερός δείπνος τη Μεγάλη Παρασκευή του 2016;
Κάπως έτσι διαβάζω τη λογική του κυρίου Θεοδωρόπουλου. Από πού προκύπτει ότι η ύπαρξη «πολιτικού προγράμματος» και «διακριτών χαρακτηριστικών συμπεριφοράς» αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση μιας πληθυσμιακής ομάδας για να κάνει αισθητή την παρουσία της; Αν ο κύριος Θεοδωρόπουλος θέλει να μάθει γιατί οι ομοφυλόφιλοι παρελαύνουν, ας ρωτήσει τους ίδιους: σε τέτοιες περιπτώσεις, η επιτόπια έρευνα συνιστά την καλύτερη επιστημολογική συνταγή. Και όχι, αγαπητέ συνάδελφε, δεν θα σας πω για τον Αμβρόσιο και τους μητροπολίτες. Ούτε για τον γείτονα που στραβοκοιτάζει. Θα σας πω, όμως, για τις κοινωνικές νοοτροπίες που εκπροσωπεί ο Αμβρόσιος και ο γείτονας που στραβοκοιτάζει. Θα σας πω για τη Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ και το βιβλίο του κυρίου Πλεύρη Οι Κίναιδοι. Θα σας πω για τη μόνιμη τάση (ψυχ)ιατρικοποίησης της ομοφυλοφιλίας και εγκλωβισμού της μέσα σε αμαρτητικά ή ενοχικά στερεότυπα. Θα σας πω, επίσης, για το ΚΚΕ και την όλη στάση του απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης (η οποία αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, οδυνηρή άγνοια των ίδιων των καταστατικών του κειμένων). Τέλος, θα σας πω για τα στερεότυπα που δημιουργεί η ίδια η γλώσσα, όταν ισχυρίζεται, λόγου χάρη, ότι «έφαγα σαν πούστης» ή όταν κλείνει πονηρά το μάτι σιγοψιθυρίζοντας: «Αυτός εκεί, την ποτίζει τη λιγούστρα». Όλα τα παραπάνω συνιστούν κοινωνικές νοοτροπίες στις οποίες εντοπίζεται, πράγματι, το πρόβλημα (όπως κι εσείς επισημαίνετε στο άρθρο σας). Και αυτές ακριβώς τις «νοοτροπίες» αποπειράται να καταγγείλει με ένα συμβολικό και οιονεί «καρναβαλικό» τρόπο το gay pride.
Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσετε: και τι σε νοιάζει εσένα, έναν ετεροφυλόφιλο ανθρωπολόγο, το gay pride; Με νοιάζει, διότι ενοχλούμαι πάντοτε από την αφ’ υψηλού κριτική, που δεν διαθέτει ούτε επιτόπια, αλλά ούτε και θεωρητική εξοικείωση με το αντικείμενό της. Με νοιάζει, γιατί σύμφωνα με κλασικά γιουγκιανά κεκτημένα, κάθε υποκείμενο συνιστά ένα αμάλγαμα αρσενικών και θηλυκών όψεων (animus/anima). Και αυτή η δομική αμφιφυλοφιλία του ανθρώπινου ψυχισμού, με φέρνει εγγύτερα στις διεκδικήσεις του pride, παρά στο αντριλίκι των Αρίων και των νταλικέρηδων. Πάνω απ’ όλα όμως, με νοιάζει διότι διαβλέπω στο pride μια τάση μετεγγραφής ή μίμησης των κινημάτων σεξουαλικού προσανατολισμού της αμερικανικής New Left, στη δεκαετία του ‘60. Εξού και η φιλική κριτική μου προς το όλο εγχείρημα: προσέξτε, σύντροφοι, μη γίνετε ρεπλίκες της New Left, μην επαναλάβετε τα δικά της λάθη. Προσέξτε μη γίνετε ένα αριστερό «concept» που θα προσφέρει άλλοθι στην παταγώδη πολιτική αποτυχία της Αριστεράς. Αναπτύξτε αντισώματα απέναντι στην εμπορευματοποίηση και θεαματικοποίηση του pride, για να μην καταντήσει σαν το Καρναβάλι της Πάτρας. Και μπολιάστε τη διαμαρτυρία σας με ευρύτερα, καθολικά προτάγματα. Για να γίνει το pride πραγματικό συνώνυμο της ανθρώπινης υπερηφάνειας.
