Είναι αυτή η γενιά των νέων, 25-30 χρόνων, που έκαναν την προσπάθειά τους, τελείωσαν το πανεπιστήμιο, πήραν και ένα-δυο μεταπτυχιακά και βγήκαν στην αγορά εργασίας. Βγήκαν να αναζητήσουν δουλειά, να διεκδικήσουν τη ζωή τους, να αποδείξουν πως έχουν ικανότητες, γνώσεις και τσαγανό.
Αυτή τη γενιά που ξεκίνησε τον αγώνα της μετά το 2010, ανυποψίαστη για ό,τι συνέβαινε γύρω της, δεν την προετοίμασε κανείς για όσα θα αντιμετώπιζε, μια και οι γονείς ευελπιστούσαν σε καλύτερες μέρες και οι κυβερνήσεις ήταν απασχολημένες με τη διαφθορά τους.
Σωτήριον έτος 2022 και η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής: Επιστήμονες (και μη) ψάχνουν απεγνωσμένα δουλειά, αφού κανένας εργασιακός κλάδος δεν έχει παραμείνει αλώβητος – κρίση, πανδημία, πόλεμοι…
Ο πρώτος και τυχαίος εργοδότης που θα προσλάβει το νέο εργαζόμενο θέτει εξαρχής τις συντεταγμένες του. Εάν θέλεις να εργαστείς με αυτούς τους όρους, καλώς. Εάν όχι, υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι που ψάχνουν…
- Το ωράριο είναι οκτάωρο, αλλά εάν χρειαστεί να μείνεις παραπάνω, θα μείνεις. Όλοι μένουν… πρέπει να στηρίξεις την εταιρεία για να σε στηρίξει κι εκείνη με τη σειρά της.
- Εμείς εδώ δεν πληρώνουμε υπερωρίες… καταλαβαίνεις… δεν βγαίνουμε…
- Ο μισθός σου θα είναι 560 ευρώ καθαρά, προς το παρόν… Μετά, βλέπουμε… εάν είσαι συνεπής και εργατικός, όλο και κάτι θα γίνει…
- Συνδικαλισμοί και τέτοια δεν μας αρέσουν και καλύτερα να τα αποφύγεις.
Εμπειρία προηγούμενη δεν έχει και έκανε μεγάλο κόπο να βρει αυτή τη δουλειά. 560 καθαρά και πάλι καλά… Πηγαίνει το πρωί στο γραφείο, στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, δεν μιλάει σε κανέναν, δουλεύει το εννιάωρο ή το δεκάωρό του και ούτε διάλειμμα δεν κάνει – άλλωστε ο όγκος της δουλειάς δεν το επιτρέπει.
Η θλιβερή πορεία του έχει ξεκινήσει και δεν έχει θυμό, ούτε απογοήτευση. Δεν μπορεί να ζήσει με 560 ευρώ, αλλά μπορεί να απολυθεί εάν διαμαρτυρηθεί…
