Το κουβάρι των αντιπαραθέσεων που έχει παροξυνθεί και δεν παύει να ξετυλίγεται με επίκεντρο τη σύγκρουση Ισραήλ – παλαιστινιακής αντίστασης, εκτείνεται σε τεράστια ακτίνα. Οι τελευταίες κινήσεις Μπάιντεν, όλα τα σχετικά με την υποστήριξή του στο Ισραήλ και η εν συνεχεία πίεση που ασκεί με το διάγγελμά του (και προς το εσωτερικό του, σε άλλα κέντρα ισχύος του αμερικανικού κατεστημένου που αντιδρούν) για κοινή χρηματοδότηση Ισραήλ – Ουκρανίας, δείχνουν πολύ ανάγλυφα τα πραγματικά διακυβεύματα από πλευράς ΗΠΑ και αντανακλούν τον βαθμό του αδυνατίσματος των δυνατοτήτων απρόσκοπτης παγκόσμιας επιβολής τους.
Εστιάζοντας στη Μέση Ανατολή, ο κλονισμός τόσο της θέσης των ΗΠΑ στην περιοχή όσο και του μακριού ισραηλινού τους βραχίονα, φαίνεται να κινούν μια διπλή διαδικασία. Αφενός, μια σειρά δρώντες με πολύ διαφορετικούς τρόπους έχουν ήδη δει ότι δημιουργείται ένα «παράθυρο χρόνου» δυνατοτήτων αλλαγής ισορροπιών. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται η παλαιστινιακή αντίσταση και οι κινήσεις της κατά του Ισραήλ, σε ένα άλλο επίπεδο η Σ. Αραβία, με άλλους τρόπους το Ιράν, τα μέτωπα αντίστασης προς το Ισραήλ εντός Λιβάνου και Συρίας και άλλοι. Από την άλλη μεριά το «παράθυρο» είναι αβέβαιης εξέλιξης και πιεστικού χρόνου γιατί ΗΠΑ και Ισραήλ κινούνται επιθετικά επιδιώκοντας μεγάλες αναδιαμορφώσεις προς αποκατάσταση της λαβής τους επί της περιοχής. Μέρος των ανάλογων κινήσεων των ΗΠΑ σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του περιβόητου «δικαιώματος αυτοάμυνας» του Ισραήλ που στην πραγματικότητα είναι η αξίωση του σύμπλοκου ΗΠΑ-Ισραήλ να επαναχαράξουν κατά το δοκούν τον χάρτη όλης της περιοχής. Η συμπεριφορά τους εκτός της ακραία κλιμακούμενης, φασίζουσας (τελικές λύσεις, υπάνθρωποι κ.λπ.) επιθετικότητας στην οποία ωθείται από τα αδιέξοδα της λογικής της είναι παρ’ όλα αυτά υποχρεωμένη να μετεωρίζεται: Ανάμεσα σε μια γενικευμένη προώθηση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με πολλούς (Παλαιστίνιοι, Λίβανος, Ιράν που αν τους έβγαινε θα μπορούσε να ξαναφέρει υπό τον πλήρη έλεγχό τους τη Σ. Αραβία, τις χώρες του Κόλπου, την Αίγυπτο και άλλους που εμφανίζουν σημαντικές τάσεις αυτονόμησης) και στα πολλαπλά ρίσκα που ενέχουν τέτοιες κινήσεις. Σε πρώτιστο βαθμό οι συνέπειες μιας κατάληξης σε απευθείας αντιπαράθεση με το Ιράν ως προς την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση με Ρωσία και Κίνα. Αυτός ο μετεωρισμός αντικατοπτρίζεται χαρακτηριστικά στα όλο και πιό αγεφύρωτα ρήγματα μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο η επικράτεια του οποίου περιλαμβάνει και την παγκόσμιας μοναδικότητας σύμφυσή του με τις ισραηλινές ελίτ και τα «μακρυά χέρια» επιρροής των τελευταίων στα πιό ζωτικά κέντρα αποφάσεων της Ουάσινγκτον.
Κρίσιμο ζήτημα η αναγκαιότητα «εφεύρεσης», από μεριάς της χώρας μας, τρόπων συμπαράταξης και αλληλοϋποστήριξης με χώρες και λαούς που η μακρά πορεία μας μάς έφερε κοντά και σε κοινή άμυνα απέναντι στον οθωμανισμό / τουρκικό επεκτατισμό
Με την «αυτοάμυνα» της Δύσης ή με τους αμυνόμενους λαούς και χώρες;
Το δίλημμα μάς αφορά άμεσα και με απόλυτα πρακτικούς και δύσκολους όρους. Σχετίζεται πολύτροπα με τις προοπτικές της ύπαρξης της χώρας μας και του Ελληνισμού ευρύτερα. Οφείλουμε να δούμε μερικές κρίσιμες διαστάσεις του. Μια πρώτη προκύπτει από τον αρνητικότατο ρόλο της γραμμής της ραγιάδικης υποτέλειας στην οποία είναι βαθύτατα, οργανικά και διαχρονικά ταγμένες οι ελληνικές ελίτ.
Το νέο εδώ είναι ότι μέσα στο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί μετά την Ουκρανία, η εξέλιξη αυτής της γραμμής παράγει ευθέως κινδύνους για την κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας. Πρόκειται για τις διαδικασίες «διαλόγου», «διευθετήσεων», και αφοπλισμού που όλο και σαφέστερα ανακοινώνεται ότι έχει προσυμφωνηθεί να καταλήξουν τον Δεκέμβριο. Αλλά και για μια σειρά ισχυρών μηνυμάτων εσωτερικής αποσυγκρότησης και «παραλείψεων» άσκησης κρατικών λειτουργιών στο εσωτερικό. Οι τελευταίες εξελίξεις πρόσθεσαν και την συστηματική προώθηση (και με υπολογίσιμες δυνατότητες απόκτησης κοινωνικής επιρροής μέσα από ένα ολόκληρο πλέγμα χειρισμών) μιας ακόμα διεύρυνσης και υποστύλωσης της αυταπάτης ότι μας εξασφαλίζει δήθεν απέναντι στην Τουρκία, η πλήρης παράδοσή μας «στη διάθεση» των ΗΠΑ και της Δύσης. Τώρα αυτή η γραμμή ενισχύεται με το να γίνουμε το «στρατηγικό βάθος του Ισραήλ» υποστηρίζοντας ανεπιφύλακτα τα όσα απαιτεί το «δικαίωμα της αυτοάμυνάς του». Του ίδιου και των ΗΠΑ ευρύτερα γιατί «είμαστε η Δύση» κ.λπ.
Τα επιμέρους επεισόδια έντασης ανάμεσα σε Τουρκία και Ισραήλ-ΗΠΑ (να σημειωθεί εδώ ότι με κανένα τρόπο δεν θα έπρεπε να υποτιμηθεί η ενδεχόμενα αξιοποιήσιμη σημασία τους) χρησιμεύουν για να ενισχύσουν τις αυταπάτες ότι διασφαλιζόμαστε πίσω από τις πλάτες των ισχυρών «φίλων μας» που είναι «εχθροί των εχθρών μας». Την ίδια στιγμή που οι ευχέρειες της Τουρκίας να ασκεί ρόλο ενδιάμεσης μεγάλης περιφερειακής δύναμης και να απολαμβάνει «ειδικής συμμαχικής σχέσης» γίνεται εμφανές ότι διευρύνονται και επικυρώνονται από τα σημαντικότερα ευρωατλαντικά κέντρα (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ ! που κάθε άλλο παρά αισθάνεται θιγμένο από τους υψηλούς απέναντί του τουρκικούς καταγγελτικούς τόνους). Και επίσης την ίδια στιγμή που η υπό ευρωατλαντική πίεση, ελληνοτουρκική προσέγγιση με τους γνωστούς δυσμενείς όρους που θέτει, όχι μόνο δεν παγώνει αλλά δεν χάνεται ευκαιρία για παροχή διαβεβαιώσεων ότι προχωρεί ανεπηρέαστα.
Η ταραχώδης μετάβαση πάει να συνθλίψει μικρούς λαούς και χώρες
Άλλη μια κρίσιμη και περίπλοκη διάσταση. Που μας καλεί να διαχωριστούμε από την κυνική λογική των μικροϋπολογισμών που εξασφαλίζουν, όσο την εξασφαλίζουν και πάντοτε στην κόψη του ξυραφιού, την παράταση της εφήμερης ύπαρξης του ραγιά. Αλλά σ’ ένα δεύτερο βαθμό και από «αφελείς», ρητορικών ορίων, τύπους υποστήριξης μορφών αντιιμπεριαλιστικού αγώνα που παρακάμπτουν το πραγματικό υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας μας. Όταν μάλιστα όλες οι πιο ενεργητικά, άμεσα εμπλεκόμενες και πολύ σκληρά αγωνιζόμενες πλευρές ενεργούν με απόλυτα πραγματιστικούς όρους και χωρίς να φείδονται των συνακόλουθων κυνικών υπολογισμών. Περίπλοκη αυτή η διάσταση γιατί οι όροι συμπαράταξης των αμυνόμενων λαών είναι πολύ υπονομευμένοι μέσα στο χαοτικό τοπίο των σημερινών παγκόσμιων γεωπολιτικών εμπλοκών.
Με εντελώς αποδιοργανωμένη την όποια ρεαλιστική δυνατότητα εμφάνισης μιας διεθνούς εμβέλειας «τοποθέτησης από τη σκοπιά των λαών». Η άλλη όψη αυτής της αδυναμίας είναι ο πολλαπλασιασμός της κατακερματισμένης υβριδικότητας των κινημάτων αντίστασης. Τα πολλά Ισλάμ με τις μεγάλες διαφορές ως προς τον ρόλο που παίζουν είναι μόνο μια πτυχή, το ίδιο και οι «τριγωνικές» σχέσεις που φέρνουν τους συμμάχους σε ένα μέτωπο, αντιμέτωπους σ’ ένα άλλο κ.λπ. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, προκύπτουν δύο κρίσιμα ζητήματα για την ύπαρξή μας. Η αναγκαιότητα «εφεύρεσης» τρόπων συμπαράταξης και αλληλοϋποστήριξης με χώρες και λαούς που η μακρά πορεία μας μάς έφερε κοντά και σε κοινή άμυνα απέναντι στον οθωμανισμό / τουρκικό επεκτατισμό. Η περίπτωση Ελλάδας, Κύπρου, Αρμενίας είναι η πιο τυπική, οι μπερδεμένες μέσα στο βαλκανικό κουβάρι σχέσεις με τη Σερβία διαθέτουν επίσης τέτοια φορτία. Οι με ιστορικό βάθος, σχέσεις της Ελλάδας με τους Παλαιστίνιους και με μεγάλα τμήματα του αραβικού κόσμου, αν και πολύ πιο περίπλοκες λόγω της παρεμβολής της Τουρκίας αλλά και άλλων συνδυασμών τρίτων είναι ένα άλλο ζωτικής σημασίας ζήτημα. Και ως προς αυτό είναι κρίσιμη η οικοδόμηση άλλου τύπου στάσης, ριζικά διαφορετικών ισορροπιών που σε καμία περίπτωση δεν θα στοιχιζόταν πίσω από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στη λυσσασμένη (και ίσως απέλπιδα;) προσπάθειά τους να διασφαλίσουν «μέχρι τελικής πτώσεως και αφανισμού όλων των εμποδίων» τον ασφυκτικό τους έλεγχο επί της Μ. Ανατολής.
