«Ησυντροφιά του ταξιδιώτη είναι ο θάνατος. Όχι μόνο για τον κοινότοπο λόγο, που είναι εν μέρει αλήθεια, ότι τα ταξίδια είναι επικίνδυνα: πως μέσα στην αλληλουχία των κυμάτων σε μια πλεύση χωρίς ορίζοντα, στην ταχύτητα που θρυμματίζει τα τοπία, στο κενό του αιθέρα που αψηφά τη γλυκύτητα μιας γης γνώριμης, η ζωή γίνεται απροσμέτρητα φτηνή…
Το γνώριζαν άλλωστε καλύτερα από μάς τους σημερινούς ταξιδιώτες εκείνοι που σε άλλους καιρούς με παρηγοριά ένα άλογο κι έν’ αστέρι, μια καμήλα ή ένα κέδρινο πλεούμενο, πριν ακόμα ο κόσμος μετρηθεί με τον χάρτη και την πυξίδα, με το στροφόμετρο, το βυθόμετρο και το χιλιομετροδείκτη, έσχισαν με μία αποφασιστική κίνηση, μολονότι τρέμοντας από τη συγκίνηση και τον φόβο, το παραπέτασμα του σύμπαντος για να μπουν στις σκιερές λόχμες της φαντασίας – και τι ήταν άλλωστε τότε η φαντασία, άλλο από την πιθανότητα μιας μοιραίας συνάντησης στο τρομερό πέρα που κάνει τα πάντα δυνατά, η περίτρομη στάση στο αχαρτογράφητο και στο τερατώδες, ένα βήμα πιο ‘κεί από τον οικισμένο κόσμο των ανθρώπων και των θεών, ένα βήμα πιο ‘δω από τον ανελέητο μορφασμό του ερέβους; Είναι πάντα ο θάνατος, αλλά όχι κυρίως γι’ αυτό…»
Μικρό απόσπασμα από το ταξιδιωτικό βιβλίο του Φώτη Τερζάκη Η αυλακιά του Ρεμπώ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πανοπτικόν στη σειρά Λογοτεχνία.
