Είμαστε στο στάδιο των στείρων διαπιστώσεων. Μηρυκάζουμε τα ίδια και τα ίδια χωρίς κανείς να ξέρει πώς να βγει από το τέλμα. Ο Ερντογάν και όλοι οι προηγούμενοι Τούρκοι ηγέτες μάς απειλούν μ’ αεροπλάνα και βαπόρια, ενώ οι δικές μας ηγεσίες απαντούν με τσιτάτα από το Διεθνές Δίκαιο. Στο εσωτερικό, για κάποιους, αποκλειστικός φταίχτης για όλα είναι το Δημόσιο και «ζήτω η ιδιωτική Οικονομία» αλλά στα ζόρικα τρέχουν να κρυφτούν στην ποδιά του, αφού πρώτα το κατακλέψουμε.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ τα τελευταία χρόνια το πολιτικό σύστημα είναι απολύτως εγκλωβισμένο στην αδράνεια, στην πλήρη ανυπαρξία. Ούτε καν οι «καυγάδες» στη Βουλή δεν αποσπούν το ενδιαφέρον, έστω ως θέαμα, όπως παλιότερα. Ποιος ενδιαφέρεται να ακούσει το ΚΚΕ όταν, εγκαταλείποντας αρχές και λογική, προσπαθεί να τα βρει με όσους αναθεμάτιζε επί δεκαετίες;
Ο «Αλέξης» άλλοτε μάγευε τα πλήθη και τώρα, μετά τις απειράριθμες παλινωδίες του, «τα λέω-ξελέω», μένει στη γωνία, βλέπει πλάτες. Ο δικομματισμός είναι σε λιποθυμική κατάσταση επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε κώμα. Τα συντροφικά μαχαιρώματα στον Μητσοτάκη περισσεύουν, αλλά προτάσεις για άλλη πολιτική δεν υπάρχουν. Οι επιθυμίες εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων για συγκυβέρνηση παραμένουν ανεκπλήρωτες διότι αντιλαμβάνονται άπαντες ότι αν προστεθούν στους σημερινούς ανίκανους ή αδέξιους οι χθεσινοί αποτυχημένοι με πιστοποιητικό, το άθροισμα θα είναι καταστροφικό. Με αυτές τις συνθήκες η χώρα δεν είναι μεν ακυβέρνητη αλλά είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στον πάτο του βαρελιού. Η κοινωνία, μετά από πολυετή σειρά χαμένων μαχών, έμεινε χωρίς αντανακλαστικά, έχει απονεκρωθεί.
Ορισμένοι αρμόδιοι επαναλαμβάνουν παλιές μεθόδους αυταρχισμού που κατά κανόνα προκαλούσαν την αντίδραση διαφόρων, χαρακτηρισμένων συλλήβδην ως αναρχικών, αλλά ούτε αυτό καταφέρνει να αφυπνίσει την αποκαμωμένη κοινωνία από τα πολλαπλά χτυπήματα μιας δεκαετίας. Ο «λαός» παραμένει ασυγκίνητος, οι «φωτιές» ανάβουν αποκλειστικά στα τηλεοπτικά παράθυρα των ΜΜΕ που απολαμβάνουν τη σχεδόν μηδενική εμπιστοσύνη των τηλεθεατών. Οι τηλεοπτικές συζητήσεις έχουν από καιρό μετατεθεί στις βραδινές ώρες, κατάλληλη προετοιμασία για ύπνο.
Σ’ αυτό το κλίμα ακινησίας εμφανίστηκαν αιφνιδίως φήμες για ίδρυση νέων κομμάτων για να ανταποκριθούν, υποτίθεται, στις σοβαρές ελλείψεις της χώρας. Πάντως ο καλά ενημερωμένος πρώην ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς, άρπαξε την ευκαιρία και δήλωσε πρώτος πρώτος ότι η μικρο-ομάδα του μετατρέπεται σε κόμμα. Είναι λίαν πιθανό, αν όχι βέβαιο, ότι οι εν λόγω πηγές, δεξαμενές σκέψης (και δράσης) θα αξιολογήσουν κάθε νέα πολιτική κίνηση ζηλωτών και σωτήρων της πατρίδας, και όσων αποφασίσουν να αποστατήσουν διαμαρτυρόμενοι για την ανικανότητα των ηγεσιών. Τα έχουμε ζήσει και στο παρελθόν, με οδυνηρές συνέπειες για τη χώρα.
Ο «λαός» παραμένει ασυγκίνητος, οι «φωτιές» ανάβουν αποκλειστικά στα τηλεοπτικά παράθυρα των ΜΜΕ που απολαμβάνουν τη σχεδόν μηδενική εμπιστοσύνη των τηλεθεατών. Οι τηλεοπτικές συζητήσεις έχουν από καιρό μετατεθεί στις βραδινές ώρες, κατάλληλη προετοιμασία για ύπνο
Επειδή δεν υπάρχει στον ορίζοντα προσωπικότητα κύρους, τα νέα κόμματα, αν και όταν εμφανιστούν, θα ανήκουν στην κατηγορία «άκου τις υποσχέσεις, κράτα μικρό καλάθι» έτσι ώστε να αφαιρέσουν μεν την αυτοδυναμία από τον Μητσοτάκη, με τη βοήθεια και της απλής αναλογικής, αλλά τα ίδια να αποτελούν ασθενικούς δορυφόρους ή εξαρτημένους παίκτες με κατ’ ανάθεση ρόλους στήριξης ή πτώσης της κάθε κυβέρνησης.
Με απλά λόγια όλη η χώρα να θυμίζει ασταθές πλεούμενο σε τρικυμιώδες περιβάλλον, με πλήρωμα και επιβάτες σε απόγνωση έτοιμους να δεχθούν το κάθε σωσίβιο. Έτσι, εν ειρήνη, μπορεί να επιλυθούν τα προβλήματά μας δηλαδή το εξής ένα: Η απαίτηση της Τουρκίας να μας καταπιεί αμάσητους. Αν κάποιοι θεωρούν όλα αυτά ως σενάριο φαντασίας μπορούν να θυμηθούν πώς φτάσαμε στη Δικτατορία και μετά στην προδοσία της Κύπρου.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η προμήθεια π.χ. των γαλλικών αεροσκαφών Ραφάλ θέτει ορισμένα ερωτήματα. Τα αεροσκάφη (και κάθε νέο όπλο) έχει νόημα μόνο αν υποστηρίζει μια στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκίας, άλλη πλην των συνεχών εκκλήσεων για σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου. Αλλιώς είναι στάχτη στα μάτια. Τέτοια στρατηγική απλώς δεν υπάρχει.
Αν, όπως έχει ήδη ειπωθεί, οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι η ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων θα είναι προς όφελός τους, τότε έχουν κάθε δυνατότητα να ενεργοποιήσουν σενάρια ανατροπών με ήπιες, κοινοβουλευτικές, διαδικασίες και η ουρανοκατέβατη έμπνευση για νέα κόμματα θα μπορούσε να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα.
Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ έχει θεοποιηθεί στην Αθήνα έτσι ώστε να έχει μεγιστοποιηθεί ο φόβος και να αιτιολογηθεί κάθε ασθενής αντίδραση στις προκλήσεις του. Δεν υπάρχει φορέας, δρώντων ή απόμαχων παραγόντων της πολιτικής ή στρατιωτικής ζωής που να αντιλαμβάνεται, πέραν των συνταξιοδοτικών ή άλλων οικονομικών απαιτήσεων, ότι μια απρόκλητη τουρκική επίθεση είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Διότι απλούστατα η έκβαση δεν είναι απολύτως εξασφαλισμένη.
Ο πολιτικός κόσμος αλλά και η στρατιωτική ηγεσία θα όφειλαν να έχουν σκεφθεί ότι εκτός από τα σενάρια πολέμου, υπάρχουν και τα σενάρια «ειρηνικών» αλλαγών και ανατροπών, δεδομένου ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχεια της πολιτικής. Κορυφαίο, και όχι ιδιαίτερα μακρινό παράδειγμα, πολιτικού ανατρεπτικού σεναρίου είναι η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993 που άφησε άναυδο τον πρωθυπουργό, πατέρα του σημερινού ηγέτη της κυβέρνησης. Αλλά ας μην ανησυχούμε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, εμείς βέβαια είμαστε θνητοί.
