Επιτέλους ήρθε η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα κα Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Ήρθε με αμερικάνικο και τραμπικό τρόπο. Με τιμές και πανηγύρια, με πάρτι, δεξιώσεις, γκαλά, φωτογραφήσεις. Η επικοινωνία και η εικόνα βρίσκονται στο τιμόνι, και πρέπει η γκλαμουριά να φαίνεται, να κράζει. Βομβαρδιζόμαστε ακόμη και με λεπτομέρειες για όσους και όσες θα πάρουν την ποθητή πρόσκληση να παραστούν, τι ένδυμα πρέπει να φορούν, τι μενού θα φάνε. Έρχεται, έφτασε η Κίμπερλι , και αυτό είναι πρώτη είδηση.
Δικαιολογημένα. Στην νεο-αποικία της Ελλάδας έρχεται η νέα πρέσβειρα ως ειδική απεσταλμένη του κ. Τραμπ (μετά από πολύμηνη προετοιμασία – εκπαίδευση – αναμονή), και «κουβαλά» μια ορισμένη πολιτική για τη χώρα: Πρώτον, να υπηρετήσει στενά και με σθένος την πολιτική Τραμπ, δηλαδή μπίζνες σε ενέργεια, άμυνα (παραγγελίες εξοπλισμών, διεύρυνση στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα). Δεύτερον, να προωθήσει τις αναγκαίες γεωπολιτικές διευθετήσεις για Κυπριακό, Αιγαίο, Ελληνοτουρκικά σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Τρίτον, να περιορίσει την όποια δραστηριότητα των Κινέζων και των Ρώσων στην περιοχή (Cosco, ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο). Τέταρτον, να παρέμβει και στην εκκαθάριση – αναμόρφωση – ανακύκλωση του πολιτικού σκηνικού, πάντα σύμφωνα με τα αμερικάνικα συμφέρονται. Δεν είναι και λίγα όλα αυτά.
Πρόκειται όμως για «απόβαση». Επειδή θα πέσουν με πολύ γρήγορο ρυθμό κι άλλες ομοβροντίες για το ποιος κάνει κουμάντο. Στις 6-7 Νοεμβρίου θα βρίσκονται στην Ελλάδα δύο Αμερικανοί υπουργοί, ο υπουργός Ενέργειας Κρις Ράιτ και ο υπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα ενέργειας, Νταγκ Μπέργκαμ. Αυτοί θα υπαγορεύσουν τους νέους όρους. Παράλληλα έχει ήδη σχηματιστεί μια ομάδα διπλωματών με Κίμπερλι Γκίλφοϊλσε Αθήνα, με Τόμας Μπάρακ πρέσβη των ΗΠΑ στην Άγκυρα, με τον ειδικό απεσταλμένο και φίλο του Τραμπ, Μάσαντ Μπούλος, και με όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες των ΗΠΑ (από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έως τα ευαγή ιδρύματα των μυστικών υπηρεσιών), στόχος της οποίας είναι η σωστή «επίλυση» των γεωπολιτικών «μικροπροβλημάτων».
Έτσι στήνεται –με εξαιρετική ταχύτητα– η 5μερής παράκτιων χωρών που τάχα προωθεί ο κ. Μητσοτάκης, αλλά θα σημάνει μια επαναχάραξη συνόρων και ορίων κυριαρχίας στα «θαλάσσια οικόπεδα». Λεκτικά η προπαγανδιστική μηχανή των ΗΠΑ λανσάρει το σχήμα 3+1, δηλαδή μια συμμαχία Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου + ΗΠΑ (αυτό είναι το 1), δηλαδή υπό την επικυριαρχία των συμφερόντων των ΗΠΑ. Κι όλοι ξέρουν πως ΗΠΑ-Δύση και ΝΑΤΟ χρωστούν ένα «ρεγάλο» προς την Τουρκία, και μάλιστα μεγάλο. Πράγμα που προαναγγέλλει ότι η «διαθέσιμη Ελλάς» θα πληρώσει το μάρμαρο του «δώρου» προς τον Σουλτάνο.
Οι εγχώριες ελίτ, οικονομικές και πολιτικές, όλες οι καλές οικογένειες και όμιλοι της μεγαλοαστικής τάξης και φυσικά όλα τα ΜΜΕ θα υποδεχθούν την κα Γκίλφοϊλ με την πρέπουσα «μεγαλοπρέπεια» της εγγενούς και διαχρονικής υποτέλειας και νεοραγιαδισμού που τους χαρακτηρίζει. Σας έτοιμοι από καιρό για νέες υποκλίσεις, για νέες ουρές προς μία χειραψία ή φωτογράφιση, με κατάλληλο ένδυμα –όπως θα ορίζει κάθε φορά η πρόσκληση της Πρεσβείας– θα κοψομεσιάζονται και θα τρέχουν να παράσχουν διαπιστευτήρια δουλοπρέπειας.
Θα ζήσουμε «μεγάλες στιγμές». Όχι γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν όλα με λιγότερο ηχηρό τρόπο (και να ήταν ίδια η ουσία), αλλά γιατί τώρα χορεύουμε στον ρυθμό του τραμπισμού, της δημοκρατορίας με χρώματα αστερόεσσας, της επίδειξης της χλίδας. Ένας ολόκληρος κόσμος, ουσιαστικά εγχώριων παρατρεχάμενων, που θέλγονται και υπηρετούν το Make America Great Again. Κι αυτό το παρουσιάζουν ως «ισχυροποίηση της Ελλάδας». Αυτή η Ελλάδα, της υποτέλειας, του ραγιαδισμού και της εκποίησης των πάντων, είναι άκρως υπερήφανη για τον Προστάτη της…
Υπάρχει εγκατάλειψη σχεδόν από όλους τους πολιτικούς φορείς της χώρας (συμπεριλαμβανομένης και της σκληρής, ταξικιστικής αριστεράς) της θέσης περί εξάρτησης της Ελλάδας. Συνακόλουθα, υπάρχει και απεμπόληση στόχων για ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας μας (παλιότερα στο όνομα της ευρωπαϊκής «σύγκλισης», ενώ τώρα ξεπλένονται οι ευθύνες των ΗΠΑ για τη χούντα και το Κυπριακό, και εμφανίζεται η Ελλάδα σαν… ιμπεριαλιστική χώρα – όπως γίνεται από τον Περισσό). Αυτά σήμερα οδηγούν ουσιαστικά στην υποβάθμιση των γεωπολιτικών ζητημάτων, και στην αποδοχή των πλαισίων που υπάρχουν.
Έτσι δυναμώνει η εξάρτηση, και η χώρα μετατρέπεται σε συμπληρωματική εξαρτημένη υποτελή δύναμη. Πώς το έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος; «Οικόπεδο και αποικία»! Το θύμισε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, το έκανε γαργάρα σύμπασα η αριστερά.
Να το ξαναπούμε (δεν κουραζόμαστε): Το κοινωνικό ζήτημα στη χώρα είναι στενά (οργανικά) συνδεδεμένο με το εθνικό ζήτημα. Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας δεν μπορεί να επιλυθεί έξω από μια εθνικοκοινωνική θεώρηση και μια εναλλακτική πρόταση εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής.
Γι’ αυτό η νέα αμερικανική απόβαση σημαδεύει έναν αρνητικό συσχετισμό δύναμης, που πρέπει να αλλάξει. Όχι με τεμενάδες, υποκλίσεις ή πέταμα της μπάλας στην εξέδρα, αλλά με πνεύμα αντίστασης και αγώνα εθνικοκοινωνικό.
