Πυκνώνουν οι πολιτικές εξελίξεις και αγκαλιάζουν σχεδόν το σύνολο των τομέων της κοινωνικής και δημόσιας ζωής. Τα «γιατρικά» της τρόικας και το Μνημόνιο όχι μόνο δεν απέτρεψαν την οικονομική καταβαράθρωση, αλλά οδήγησαν την κρίση σε επιδείνωση.
Ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να φαίνεται ως «σωτήρας» και «κυβερνήτης» του καραβιού που βουλιάζει – και βουλιάζει ολόκληρος στην ανυποληψία και την οργή του λαού. Οι εκβιασμοί της τρόικας για συναίνεση και τα παιχνίδια των μεγάλων σε σχέση με την πορεία της Ελλάδας στο διεθνές ντόμινο (δες επεισόδιο «Μυστική συνάντηση στο Λουξεμβούργο και συζήτηση για την Ελλάδα, στο πρόσφατα G8»), συναντιούνται με αδιέξοδα και αποτυχίες της κυβέρνησης να χειριστεί αποτελεσματικά την κρίση, τους τριγμούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ όπου η αποδεσμεύσεις οργανώσεων της ΠΑΣΚΕ από το ΠΑΣΟΚ διαδέχονται η μία την άλλη και τις εναγώνιες συναντήσεις και πιέσεις για διάδοχα σχήματα και εθνική συνεννόηση (συναντήσεις με Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.λπ.). Το κυριότερο, όμως, γεγονός είναι ότι όλες αυτές οι διεργασίες έχουν να αντιμετωπίσουν την εμφάνιση και την εδραίωση ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος και κινήματος που κατέκλυσε τις πλατείες, απαιτώντας να αλλάξει σελίδα ο τόπος και η πολιτική του ζωή. Με το λαό στους δρόμους ο χειρισμός της κρίσης είναι εξαιρετικά δύσκολος, οι μανούβρες αναποτελεσματικές, οι πρωτοβουλίες αναξιόπιστες.
Η αστική τάξη, κάτω από τις υποδείξεις της τρόικας, διαμηνύει πως είναι «ιστορικό καθήκον να συνεννοηθούμε για να σωθούμε». Οι μαζικές λαοσυνάξεις στις πλατείες στέλνουν ένα άλλο ιστορικό μήνυμα: «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», «Δεν σας θέλει ο λαός, ελικόπτερο και μπρος».
Αυτό το κίνημα, με τον αυθορμητισμό του, τον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα του, τη βαθιά πολιτικοποίησή του, τη μεγάλη διαθεσιμότητα που δείχνει, την ενότητα που φέρει, τη βαθιά δημοκρατία που επιζητεί, αποτελεί ό,τι πιο θετικό και ουσιαστικό εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες. Η Πλατεία Συντάγματος, οι πλατείες της χώρας, δονήθηκαν από την παρουσία του λαού και των αιτημάτων του, ενώθηκαν με τα αντίστοιχα κινήματα σε Ισπανία και αραβικές χώρες. Ένα νέο κίνημα που στέλνει μηνύματα προς όλες τις πλευρές, κάνει τα πρώτα βήματά του τοποθετούμενο στο εκκωφαντικό κενό εκπροσώπησης των λαϊκών στρωμάτων. Πολλά αυτονόητα μέχρι χθες και πολλά στερεότυπα δογματισμού-σεχταρισμού της υπαρκτής Αριστεράς, δοκιμάζονται.
Η φύση απεχθάνεται το κενό.
Η αστική τάξη, κάτω από τις υποδείξεις της τρόικας, διαμηνύει πως είναι «ιστορικό καθήκον να συνεννοηθούμε για να σωθούμε». Οι μαζικές λαοσυνάξεις στις πλατείες στέλνουν ένα άλλο ιστορικό μήνυμα: «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», «Δεν σας θέλει ο λαός, ελικόπτερο και μπρος».
Αυτό το κίνημα, με τον αυθορμητισμό του, τον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα του, τη βαθιά πολιτικοποίησή του, τη μεγάλη διαθεσιμότητα που δείχνει, την ενότητα που φέρει, τη βαθιά δημοκρατία που επιζητεί, αποτελεί ό,τι πιο θετικό και ουσιαστικό εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες. Η Πλατεία Συντάγματος, οι πλατείες της χώρας, δονήθηκαν από την παρουσία του λαού και των αιτημάτων του, ενώθηκαν με τα αντίστοιχα κινήματα σε Ισπανία και αραβικές χώρες. Ένα νέο κίνημα που στέλνει μηνύματα προς όλες τις πλευρές, κάνει τα πρώτα βήματά του τοποθετούμενο στο εκκωφαντικό κενό εκπροσώπησης των λαϊκών στρωμάτων. Πολλά αυτονόητα μέχρι χθες και πολλά στερεότυπα δογματισμού-σεχταρισμού της υπαρκτής Αριστεράς, δοκιμάζονται.
Η φύση απεχθάνεται το κενό.
Σχόλια
