Στην πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή για την προανακριτική, στην επιθετική ομιλία του κ. Μητσοτάκη εκτοξεύτηκε η κατηγορία προς την «άλλη πλευρά», την ανεύθυνη και επικίνδυνη κατά τον ίδιο, πως είναι οπαδοί του «Όχι σε όλα, Ναι στο τίποτα»! Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος προχωρεί σε μια επαναφορά στο πραγματικό πεδίο: κυβέρνηση, ελίτ και συστημικές δυνάμεις λένε απερίφραστα «Ναι» σε ό,τι ζητά η συλλογική Δύση και τα κέντρα ισχύος, και «Ό,τι πείτε» σε όλες τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που γίνονται, και μάλιστα σε βάρος της χώρας.
Τα ίδια κέντρα λένε ένα ηχηρό «Όχι» στον λαό και την κοινωνία που ζητούν Δικαιοσύνη και Οξυγόνο, και ξανά «Όχι» σε έναν ουσιαστικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, σε στιγμές που αυτή είναι: α) εκτεθειμένη σε πολλαπλούς κινδύνους, β) κόμβος επικοινωνιακών και επιμελητηριακών αναγκών μιας πολεμικής μηχανής που στρέφεται ενάντια στην κυριαρχία χωρών που δεν είναι εχθροί της Ελλάδας (Ρωσία, Συρία και τώρα Ιράν), γ) πολεμικό ορμητήριο με τις βάσεις σε όλη τη χώρα.
Το «Ναι σε όλα» εντείνει την εξάρτηση της χώρας και την εκθέτει σε πολλούς κινδύνους, ενισχύει την υποτέλεια και δημιουργεί πιο ισχυρά δεσμά, προσθέτοντας (πέρα από τα ευρωατλαντικά) και την ισχυρή πίεση-επιρροή-παρουσία δύο άλλων δυνάμεων, που δεν έχουν σχέση με την ειρήνη: του Ισραήλ και της Τουρκίας.
Κι όμως, έχουμε κρίσιμες εξελίξεις για την ανθρωπότητα, με τον νέο πόλεμο ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα, το Ιράν, που πρέπει να βγει από τη μέση σε μια περιοχή όπου θα αλλάξουν τα σύνορα (και αυτό περιλαμβάνει Κύπρο και Ελλάδα, κι ας κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι ιθύνοντες που κυβερνούν και το ΕΛΙΑΜΕΠ, συν ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς). Σε τέτοιες συνθήκες πολλαπλασιάζουμε οικειοθελώς τους εχθρούς μας, ενώ κοινωνία και λαός καλούνται να υποστηρίξουν νέες τυχοδιωκτικές εκστρατείες, και πολιτικές εξοπλισμών και στρατιωτικοποίησης για τους σχεδιασμούς πολέμου που προωθεί η συλλογική Δύση.
Εσωτερικά το «Όχι» στο λαό και την κοινωνία αποκτά διαστάσεις ενός επιθετικού καθεστώτος μέσα από το Μαξίμου και την κυβέρνηση Ν.Δ. Το επιθετικό καθεστώς, με τη συνέργεια της συστημικής αντιπολίτευσης, θέλει προ πάντων να περιθωριοποιήσει, να ξεπεράσει, να «μπαζώσει» το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στο Πολιτικό Σύστημα συνολικά και την κοινωνία, με πιο εμφανές σημείο την υπόθεση των Τεμπών. Αυτές τις μέρες παρακολουθήσαμε άλλη μια οπερέτα εντός του κοινοβουλίου σχετικά με τη σύσταση άλλης μιας προανακριτικής. Οπερέτα συγκάλυψης και ξεπλύματος των ευθυνών για το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη!
Ο πόλεμος και η Ελλάδα
Αναφανδόν στο πλευρό του Ισραήλ η χώρα μας, δεν καταδίκασε την επίθεση ενάντια στο Ιράν. Υποστηρίζουμε επίσημα ένα ανύπαρκτο δικαίωμα «αυτοάμυνας του Ισραήλ» και δηλώνουμε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο ότι το Ιράν είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης. Υιοθετούμε δηλαδή την επιθετική στάση της Δύσης: ο Γερμανός καγκελάριος στην πρόσφατη σύνοδο του G7 δήλωσε κυνικά πως «βάζουμε το Ισραήλ να κάνει την βρώμικη δουλειά για μας στην περιοχή», κι άρα πρέπει να υποστηριχθεί με όλους τους τρόπους· ο Τραμπ πότε δίνει έγκριση σε «τιμωρία» του Αγιατολάχ Χαμενεΐ, πότε λέει ότι το διάστημα των 60 ημερών που έθεσε ως προθεσμία για πλήρη παράδοση του Ιράν έχει λήξει, πότε ότι θα δώσει την εντολή της επίθεσης μόλις το κρίνει αναγκαίο κ.ο.κ. Το δε Ισραήλ λεονταρίζει, ενώ δέχεται κτυπήματα που δεν είχε διανοηθεί μέχρι σήμερα. Και όλοι τελούν υπό τον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν επιτέλους τα νέα πυρηνικά όπλα στο πεδίο του Ιράν…
Ο πυρηνικός κίνδυνος στους δύο εν εξελίξει πολέμους (Ουκρανία και Ιράν) είναι τεράστιος, και μόνο επειδή στοχεύονται πυρηνικές εγκαταστάσεις που η καταστροφή τους (π.χ. Ζαπορίζια στην Ουκρανία και πολλές εγκαταστάσεις στο Ιράν) θα έχει τρομακτικές συνέπειες με την έκλυση ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα. Αυτά όμως δεν νοιάζουν τόσο το «κόμμα του πολέμου»: στους σχεδιασμούς του υπάρχει πάντα η πυρηνική επιλογή.
Αυτά που γίνονται γνωστά είναι: άμεση και ενεργός εμπλοκή της Κύπρου στις πολεμικές επιχειρήσεις από τις βάσεις, τα αεροδρόμια (π.χ. εκεί φιλοξενήθηκε ολόκληρος ο πολιτικός στόλος των ισραηλινών αερογραμμών EL AL), ενώ οι αγγλικές βάσεις χρησιμοποιούνται και από τις ΗΠΑ για γενική κατασκόπευση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Στην Ελλάδα ζητήθηκε να φυλαχθεί το προεδρικό αεροπλάνο της ισραηλινής κυβέρνησης. Επιπλέον, τα αεροδρόμια Ελλάδας και Κύπρου επιλέχθηκαν για την επιστροφή όσων ισραηλινών ήθελαν προς το Ισραήλ.
Παράλληλα όλες οι αμερικανικές βάσεις και υποδομές στην Ελλάδα έχουν τεθεί σε επιφυλακή εν αναμονή ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο. Εδώ υπάρχουν δύο ειδήσεις που έχουν σημασία. Ενώ εδώ και μήνες αναμένονταν η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα, διέρρευσε ότι ο Τζος Χακ, μέχρι πρότινος βοηθός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, αρμόδιος για τη Νότια Ευρώπη και τον Καύκασο, θα αναλάβει επίσης χρέη υπηρεσιακού πρέσβη (Chargé d’Affaires) στην Αθήνα. Πρόκειται για στέλεχος με ιδιαίτερη πείρα…
Επίσης στο Κογκρέσο των ΗΠΑ κατατέθηκε σχέδιο νόμου που φέρει τον τίτλο «Νόμος Συνεργασίας Αμερικανο-Ελληνο-Ισραηλινού Εταιρικού Σχήματος για την Καταπολέμηση της Τρομοκρατίας και τη Θαλάσσια Ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο». Στο νομοσχέδιο αυτό κεντρικό ρόλο έχει η βάση της Σούδας, η οποία χαρακτηρίζεται σαν «ο μοναδικός λιμένας βαθέων υδάτων στη Μεσόγειο ικανός να εξυπηρετήσει τα μεγαλύτερα αμερικανικά αεροπλανοφόρα»· επισημαίνεται η γεωστρατηγική θέση της Σούδας «στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας», και ορίζεται ως «βασικός επιχειρησιακός κόμβος στο πλαίσιο της νέας Διακυβερνητικής Ομάδας Συνεργασίας για την Ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο». Μεταγωγικά αεροπλάνα, ιπτάμενα τάνκερ και άλλα αεροσκάφη συγκεντρώνονται στη Σούδα πυρετωδώς, ενώ έχει εκκενωθεί η βάση από το πολιτικό προσωπικό. Μεταφέρονται και συστοιχίες Patriot για την καλύτερη προστασία της βάσης…
Σαμαράς-Καραμανλής ξανακτυπούν με άσφαιρα…
Η πολυδιαφημιζόμενη κοινή εμφάνιση Σαμαρά και Καραμανλή με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Στ. Λυγερού για τον πόλεμο στον Ουκρανία, δεν επιφύλαξε σημαντικές ειδήσεις ή εκπλήξεις. Βέβαια η πρωτοβουλία, σχεδιασμένη εδώ και καιρό και ενταγμένη στη λεγόμενη «κίνηση Σαμαρά» για απαλλαγή της χώρας από τον κ. Μητσοτάκη, έγινε λίγες μέρες αφότου ξεκίνησε ο νέος μεγάλος πόλεμος ενάντια στο Ιράν. Ο πόλεμος αυτός θα αναδιατάξει δυνάμεις και πρωτοβουλίες και θα βάλει σε διλήμματα πολλούς φορείς και μοχλούς επιρροής ή αναδιανομής σε πολιτικό επίπεδο.
Επομένως λίγα πράγματα ειπώθηκαν επί της ουσίας για τα νέα δεδομένα. Επαναλήφθηκαν όλες οι γνωστές κριτικές για την εξωτερική πολιτική της χώρας, ιδιαίτερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έγιναν ορισμένες γενικές αναφορές σε γενικότερα ζητήματα (π.χ. κριτική της Ευρώπης), αλλά δεν υπήρξαν σημαντικοί διαχωρισμοί. Και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί και αρχηγοί της Ν.Δ. αποδέχονται το αμερικανο-ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κανένας διαχωρισμός ή αιχμή απέναντι στις ΗΠΑ και την πολιτική τους, είτε πριν επί Μπάιντεν είτε τώρα επί Τραμπ. Καθόλου ή τίποτα ως κριτική προς το Ισραήλ, τη γενοκτονία ή τον νέο πόλεμο ενάντια στο Ιράν. Καθόλου αιχμές για την υπόθεση των Τεμπών (επειδή είναι ανακατεμένο το όνομα Καραμανλής και επειδή στην ουσία δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την κινητοποίηση της κοινωνίας).
Η αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου ήταν κατάμεστη και το κοινό (με πολλές παρουσίες και από τον κεντροαριστερό χώρο) φαινόταν ικανοποιημένο με τις μπηχτές και τις ατάκες που είχαν οι δύο ομιλίες. Στο τέλος της ομιλίας του ο Σαμαράς άφησε απλώς κάποια υπονοούμενα για τη στάση του στο άμεσο μέλλον.
Ας υποθέσουμε ότι όσα λένε τα πιστεύουν και θέλουν να αποτρέψουν δυσμενείς εξελίξεις σε βάρος της χώρας από την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική. Τι κάνουν γι’ αυτό πέρα από ομιλίες σε παρουσιάσεις βιβλίων; (νέα μορφή πάλης…) Μέχρι σήμερα, σχεδόν τίποτα. Ο Σαμαράς τώρα κάτι σχεδιάζει, κάτι μετράει, κάτι ετοιμάζει. Εντάσσει την κίνησή του σε μια απομάκρυνση του Μητσοτάκη από το προσκήνιο, και σταματά εκεί.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το με ποιους συνομιλούν, ποιοι τυχόν υποστηρίζουν μια τέτοια κίνηση, και σε ποια κατεύθυνση. Όπως έχει σημασία το πόσο έχουν χαμηλώσει οι προσδοκίες του κόσμου που περιμένει κάτι τις από κινήσεις εντυπωσιασμού, αναβλητικότητας ή και πρωτοβουλίες από το περιβάλλον Σαμαρά. Λες και δεν έχουν ευθύνες και αυτοί οι πρωταγωνιστές για το τι έχει συμβεί στη χώρα. Ακόμα, σαν γνήσιοι εκφραστές της αστικής πολιτικής, δεν ανέχονται ούτε βλέπουν με θετικό μάτι όσα ζητήματα θέτει ο λαϊκός ριζοσπαστισμός στις καλές στιγμές του. Ακολουθούν κάποια δείγματα από τις ομιλίες τους.
- Λόγια Καραμανλή:«Ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα έχει η προσπάθεια που γίνεται αυτή τη στιγμή για την οικοδόμηση της αμυντικής ικανότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Συνεπώς, οφείλει να οικοδομήσει έναν ισχυρό αμυντικό μηχανισμό που θα έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει, όπου αυτό απαιτηθεί στα σύνορά της, χωρίς εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες που δεν είναι μέλη της… Η δημιουργία αυτού του Ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού είναι ένας πάγιος στόχος της Ελλάδας… Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να κρατά ίσες αποστάσεις σε ό,τι αφορά την Τουρκία που κατέχει περίπου το 37% ενός κράτους μέλους της, της Κύπρου, και απειλεί καθημερινά με πόλεμο ένα άλλο κράτος μέλος της, την Ελλάδα… Δεν μπορεί να προσπαθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αυτονομηθεί αμυντικά από τις ΗΠΑ και να εξαρτηθεί αμυντικά από την Τουρκία».
- Λόγια Σαμαρά: «Δείτε τώρα τι γίνεται στη Μέση Ανατολή… Αυτή τη φορά στο επίκεντρο βρίσκεται η σύγκρουση του Ισραήλ με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Που τον υποστηρίζει το Ιράν με τους συμμάχους του Σιίτες. Και η Τουρκία με τους συμμάχους της Σουνίτες τζιχαντιστές. Το Ισραήλ εξουδετέρωσε τα ισλαμιστικά δίκτυα του Ιράν. Και τώρα μένουν τα ισλαμιστικά δίκτυα που καθοδηγεί η Τουρκία. Και η Μέση Ανατολή εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης Ισραήλ-Τουρκίας. Όπου οι Κούρδοι παίζουν πια κεντρικό ρόλο. Γιατί ήταν αυτοί που νίκησαν το ISIS. Και δεν υποτάχθηκαν ποτέ στην Τουρκία. Βλέπουμε καθαρά να γίνεται πια ανασχεδιασμός ολόκληρης της περιοχής, με τους Κούρδους στην πρώτη γραμμή και το Ισραήλ ως βασική δύναμη ανάσχεσης της Τουρκίας. Εμείς, όμως, εδώ –αν είναι δυνατόν– δεν ψάχνουμε για συμμάχους απέναντι σε αυτούς που μας απειλούν, αλλά μένουμε με μόνο σταθερό συνομιλητή μας τον Ζελένσκι… Αφού είμαστε δυτικοί, ας είμαστε σοβαροί δυτικοί».
Η οπερέτα της Βουλής για τα Τέμπη
Ξιφούλκησε η κυβέρνηση και πέρασε σε μια επιθετικότατη στάση ενάντια στη φωνή της κοινωνίας για Δικαιοσύνη και Τιμωρία των ενόχων. Η οπερέτα που παίχθηκε (διαδικασίες, ομιλίες, κραυγές, χειροκροτήματα, κάλπες, αποτελέσματα) δείχνει ότι η Βουλή είναι τόπος πλυντηρίου από ευθύνες των ελίτ και των πολιτικών, τόπος νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας, του ακαταδίωκτου, του επίσημου παρακράτους και των μηχανισμών του. Μια μέρα μετά τη συζήτηση στη Βουλή, η Ομάδα Αλήθεια της Ν.Δ. γιόρτασε τα 13α γενέθλιά της σε εκδήλωση στην οποία παραβρέθηκαν στελέχη και υπουργοί της κυβέρνησης. Η γιορτή αυτή συνέπεσε όμως με μια νέα τροπή σε ένα άλλο τεράστιο σκάνδαλο, αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου οι ευρωπαϊκές αρχές ζητούν να ερευνηθούν οι ευθύνες δύο υπουργών Γεωργίας, των κκ Βορίδη και Αυγενάκη. Οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που θα είχε στην καμπούρα δύο τέτοια μεγάλα σκάνδαλα-εγκλήματα (Τέμπη και ΟΠΕΚΕΠΕ) θα είχε πέσει μέσα σε λίγα 24ωρα, ή θα είχε προκληθεί μεγάλη πολιτική και κοινωνική κρίση. Ο Μητσοτάκης όμως ξεπέρασε σε θράσος όλους τους προηγούμενους:
«Χυδαία απόπειρα των τεσσάρων πιο μικρών κομμάτων της Αντιπολίτευσης να μετατρέψουν ένα συλλογικό δράμα σε μία άθλια πολιτική σκευωρία… Σύμπραξη τριάντα δύο Βουλευτών της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς σε μία κοινή πρωτοβουλία λαϊκισμού… Ετερόκλητο σχήμα σκοπιμότητας. Αυτός ο νέος συνεταιρισμός της τοξικότητας της κυρίας Κωνσταντοπούλου μαζί με τους κυρίους Βελόπουλο, Κασσελάκη και Νατσιό δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούργιο επί της ουσίας. Τον έχουμε ξαναζήσει σε λίγο διαφορετικές εκφάνσεις στις πάνω και στις κάτω πλατείες και στη μοιραία διακυβέρνηση του 2015. Τότε η αγκαλιά της κυρίας Κωνσταντοπούλου φιλοξενούσε άλλους, τον Πάνο Καμμένο, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Χρυσή Αυγή, για να αποδειχθεί έτσι ότι ο πολιτικός αμοραλισμός πάντοτε ενώνει τα άκρα, καθώς τελικά έχουν τις ίδιες επιδιώξεις… Δέκα χρόνια μετά κάποιοι φαίνεται να νοσταλγούν ακόμα τις κρεμάλες στο Σύνταγμα… Έναν και μόνο στόχο είχατε και έχετε με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών: Να πέσουν η Κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης… Πού πήγαν, αλήθεια, κύριοι της Αντιπολίτευσης, τώρα τα ξυλόλια και τα λαθρεμπόρια; Και είχαν και το θράσος κάποιοι να πουν ότι δεν τα είπαν ποτέ αυτά από αυτό το Βήμα!»
Επίσης διαχώρισε τα κόμματα σε δύο κατηγορίες: «στα σοβαρά κόμματα αυτής της Αίθουσας, τα κόμματα που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βιωσιμότητα του Κοινοβουλευτισμού», και σε άλλα που είναι αντισυστημικά και επικίνδυνα…
Στην οπερέτα βοήθησε και το ΠΑΣΟΚ, αποδεχόμενο διαδικασίες που έθεσε η κυβερνητική πλειοψηφία στη σύνοδο των προέδρων της Βουλής, παρά τις διαμαρτυρίες των άλλων κομμάτων. Ηχηρή ήταν πάντως, και μέρος της οπερέτας, η αποχώρηση ολόκληρης της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) από τη διαδικασία της ψηφοφορίας. Με διάφορα προσχήματα δεν ψήφισαν την πρόταση που έκανε ο σύλλογος των Τεμπών. Το μεν ΚΚΕ γιατί δεν ξεδιαλύνει το ρόλο της Ε.Ε. που μάλλον αυτή ευθύνεται περισσότερο από όλους, ο ΣΥΡΙΖΑ για δικούς του λόγους, και η Νέα Αριστερά διότι δεν ήθελε καθόλου να μπει στο κάδρο των κατηγοριών ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αυτά τα κόμματα ο ίδιος ο Μητσοτάκης τα θεωρεί πάντως «κόμματα που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βιωσιμότητα του Κοινοβουλευτισμού», όπως ο ίδιος…
Άλλο ένα μελανό στίγμα στη χρεοκοπία της Αριστεράς: η φράση της Λιάνας Κανέλλη «ξυλόλιο, μανόλιο, ποπόλιο, ζητώλιο», που εγκαινίασε τη σημαντική στροφή του ΚΚΕ στο ζήτημα του παράνομου φορτίου, σήμερα δίνει αβάντες στην πλευρά Μητσοτάκη να νομίζει ότι έχει ξεμπλέξει με τις βαριές κατηγορίες και το παρακρατικό μπάζωμα στο οποίο πρωταγωνιστεί εδώ και 2 χρόνια. Το πλυντήριο της Βουλής παραπέμπει μόνο τον πρώην υπουργό Καραμανλή για «απλή διοικητική εποπτεία» που τυχόν δεν έκανε καλά (πλημμέλημα), και χωρίς καμία ευθύνη για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Πόση απόσταση από εγκλήματα με ενδεχόμενο δόλο, συγκάλυψη του τόπου του εγκλήματος, παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη, εξαφάνιση μαρτύρων, παράνομο φορτίο και τόσα άλλα!
Έχει κανείς ακόμα την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι το Πολιτικό Σύστημα στο σύνολό του, και ειδικά η Βουλή, μπορούν να αποδώσουν Δικαιοσύνη και Οξυγόνο στην κοινωνία; Μόνο ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας και η αυτοοργάνωση ενός τεράστιου κινήματος μπορούν να φέρουν αποτελέσματα σε όλα τα πεδία.
