Να επαναφέρουμε στη ζωή αυτό το παλιό μαοϊκό σύνθημα: Να υπηρετούμε το λαό!
Και να απαιτήσουμε πρώτα απ’ όλα να κρίνονται οι πολιτικοί που οικειοθελώς αναλαμβάνουν ρόλους που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία με αυτό το κριτήριο. Για την ακρίβεια, αυτό να είναι το πιο ανελαστικό κριτήριο στην ενασχόληση με την πολιτική. Ούτε οι ακαδημαϊκοί τίτλοι, ούτε η ρητορική δεινότητα.
Χρόνια τώρα, οι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, κρίνουν τους πολιτικούς με βάση τα ατομικά τους μικρά ή μεγάλα συμφέροντα. Με συμπληρωματικά κριτήρια την καταγωγή από τζάκι, το σταριλίκι, τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, την εύνοια του κομματικού μηχανισμού, την προσκόλληση στον αρχηγό… Με τα ίδια κριτήρια επιλέγονται οι πατέρες του συνδικαλισμού.
Τενεκέδες, στην κυριολεξία, τοπικοί παράγοντες, αποσπούν τις ψήφους του λαού. Ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, παρανομίες, συγγενολόγια και κομματικοί ή/και κληρονομικοί μηχανισμοί οδηγούν τους χείριστους και τους πιο ανεπαρκείς στο δημαρχιακό θώκο, στη συνδικαλιστική έδρα, στη Βουλή, στα υπουργεία, στην πρωθυπουργία.
Εγνωσμένης ανεπάρκειας άνθρωποι, π.χ. Γιωργάκης Παπανδρέου και Κωστάκης Καραμανλής, έγιναν πρωθυπουργοί ελέω κληρονομικότητας. Κι αυτοί πρωτοστάτησαν στην καταστροφή της Ελλάδας. Πλαισιωμένοι από δεκάδες παιδιά συνταξιοδοτημένων πολιτικών, χάρη στο όνομα και τους μηχανισμούς που έφτιαξαν οι πατεράδες τους. Κυριάκος Μητσοτάκης, Ντόρα Μπακογιάννη, Σίμος Κεδίκογλου, Όλγα Κεφαλογιάννη, Μανόλης Κεφαλογιάννης… η λίστα είναι τεράστια με παιδιά, εγγόνια, ξαδέλφια, συζύγους και άλλους συγγενείς, κι αν προσθέσουμε και τους παρατρεχάμενους είναι πλειοψηφία.
Εξάρτηση και κακή ποιότητα
Μέσα στα χρόνια, με τα φίλτρα που εφαρμόστηκαν από τις ηγεσίες, τα κόμματα και τους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ, και οι οποίοι βάση σχεδίου προωθούν αυτούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, μαζεύτηκε πάρα πολλή σαβούρα στη Βουλή και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πολιτικοί της διάνοιας, της αισθητικής και της πολιτικής ποιότητας του Γεωργιάδη, του Γιακουμάτου, του Βορίδη, του Καμίνη, του Παπαγεωργόπουλου, του Ψωμιάδη και εκατοντάδων άλλων παρεμφερών τύπων διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου. Σε κάθε δημοσιογραφικό γραφείο ξέρουν ποιος επιχειρηματίας, ποιος προστάτης, είναι πίσω από τον κάθε βουλευτή. Στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ συνωστίζονται οι άνθρωποι του τάδε ή του δείνα, εργολάβου, τραπεζίτη, εφοπλιστή, επιχειρηματία ή καναλάρχη.
Ποτέ δεν αναδείχτηκαν με πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες οι πολιτικοί ηγέτες. Τώρα δε, πήγαμε ακόμα πιο πίσω, στην εποχή που οι ξένοι προστάτες/κηδεμόνες επέλεγαν ή ενέκριναν τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς της χώρας, όπως λέμε Παπαδήμος, Παπακωνσταντίνου, Στουρνάρας…
Κι αυτό το αντιδημοκρατικό σύστημα, το στήριξαν, και ακόμα το στηρίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας, από αμορφωσιά, άγνοια, επιπολαιότητα, προκατάληψη ή ιδιοτέλεια, και γιατί ποτέ δεν πίστεψαν στην αληθινή δημοκρατία. Έτσι, η αναξιοκρατία αποτέλεσε καθεστώς στην Ελλάδα.
Κι αυτή η καθεστωτική νοοτροπία έγινε εθνικό λάιφ στάιλ που δεν άφησε ανεπηρέαστη την Αριστερά. Τα χάλια της ΔΗΜΑΡ επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση. Αλλά η δημοκρατία δεν άνθισε στην Αριστερά, στο σύνολό της, ούτε στα χρόνια που ακολούθησαν τη μακριά περίοδο της τρομοκρατίας από το 1936 ώς το 1974. Στο ΚΚΕ ο συγκεντρωτισμός στρίμωξε τη δημοκρατία στη γωνία και στο ΚΚΕεσ. ίσχυσε περισσότερο στα λόγια παρά στην πράξη. Μ’ αυτή την φτωχή κληρονομιά, η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσε να εκδημοκρατιστεί. Ούτε τα καταστατικά των κομμάτων τηρούνται, ούτε οι εκλογικές διαδικασίες είναι ανεπηρέαστες από παρεμβάσεις που εκβιάζουν τα αποτελέσματα.
Αυτό παραβιάζει τις δημοκρατικές αρχές που πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια στην Αριστερά, λειτουργεί αντιδιαπαιδαγωγητικά στο εσωτερικό της, αλλά και προς τα έξω στην κοινωνία, περιορίζει την αυτενέργεια των πολιτών και την ελεύθερη και δημιουργική κυκλοφορία των ιδεών και υπονομεύει την αξιοκρατία άνευ της οποίας η Αριστερά ούτε μπορεί να διαφοροποιηθεί από τη Δεξιά ούτε να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο με επάρκεια και αποτελεσματικότητα. Οι τάσεις, οι ομάδες και οι συνιστώσες συνεισφέρουν στον αγώνα όταν λειτουργούν σαν πυρήνες ιδεών και όχι σαν πολιορκητικοί κριοί από πρόσωπα και μηχανισμούς που θέλουν να αλώσουν την εξουσία.
Δημοκρατία και αξιοκρατία
Υποχρέωση των πολιτικών είναι να υπηρετούν την πατρίδα και το λαό. Να αφουγκράζονται τους κινδύνους, να θωρακίζουν τη χώρα, την οικονομία και τον πολιτισμό, να αγωνίζονται για το δημόσιο συμφέρον. Να πιστεύουν στη δημοκρατία, την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία. Και με δεδομένο ότι η Δεξιά και η Σοσιαλδημοκρατία έχουν σαπίσει πατόκορφα, το βάρος πέφτει εξ ολοκλήρου στην Αριστερά. Μια Αριστερά, όμως, που θα γίνεται φανερά και έμπρακτα όλο και πιο δημοκρατική, όλο και πιο αξιοκρατική, όλο και πιο μαχητική. Που θα αναδεικνύει και θα εκλέγει τους εκπροσώπους της και τους ηγέτες της με κριτήρια πολύ διαφορετικά, εντελώς αντίθετα από τα κριτήρια με τα οποία εκμαύλισε η καθεστηκυία τάξη το λαό και έκανε τη δημοκρατία σφουγγαρόπανο.
Να υπηρετούμε το λαό, λοιπόν, και όχι το κονκλάβιό μας ούτε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες. Και μ’ αυτό το κριτήριο, πρέπει συνεχώς να ελέγχουμε και να ξεσκονίζουμε τους αριστερούς που έχουν ή διεκδικούν αυξημένους ρόλους στην Αριστερά. Και μ’ αυτό σε πρώτο πλάνο, ο καθένας θα λογοδοτεί δημόσια και θα απαιτεί να ψηφίζεται και να εκλέγεται με βάση το ποιόν του, την ανιδιοτέλειά του, τις ιδέες του, τις προτάσεις του, τη διαθεσιμότητα και το έργο του. Αλλιώς, θα έχουμε αιωνίως μία Αριστερά όχι των κινημάτων, αλλά των μηχανισμών, των λιστών και των επαγγελματικών στελεχών. Ένα ΑΚΕΛ, εν ολίγοις…
Θρηνών,
Γκαούρ
