Το έπος του Μοχάμετ Άλι (ΜΑ) είναι χωρίς προηγούμενο: ο πρωταθλητής του μποξ που ήταν από τους πιο διάσημους αντιρρησίες συνείδησης στην ιστορία. Ένας άντρας που το τηλέφωνό του παρακολουθούνταν από τις διοικήσεις των προέδρων της Αμερικής Νίξον και Τζόνσον αλλά που αργότερα ήταν προσκεκλημένος στο Λευκό Οίκο επί προεδρίας του Φορντ. Ο άνθρωπος που το συμβούλιο της γενέτειράς του πόλης, Λούισβιλ του Κεντάκι, τον είχε καταδικάσει αλλά που αργότερα έδωσε το όνομά του σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους και σε ένα από τα μουσεία της πόλης.
Ο θάνατός του θα πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία υπενθύμισης της πραγματικής αιτίας που τον έκανε τόσο επικίνδυνο. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη φωνή του. Κανένας άλλος αθλητής, πολιτικός ή παπάς δεν είχε φωνή σαν τη δική του ή δεν χρησιμοποίησε τη φωνή του τόσο αποτελεσματικά όσο αυτός. Μια φωνή που σιώπησε εξαιτίας των χρόνων του στο μποξ, αλλά και της ασθένειας του Πάρκινσον.
Το 1960, ο μέχρι τότε Κάσιους Κλέι κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς σε ηλικία 18 ετών. Ήταν τόσο ικανοποιημένος που κυκλοφορούσε παντού με το μετάλλιο στο στήθος. Μια εβδομάδα μετά την επιστροφή του στην πόλη του και φορώντας το μετάλλιό του μπήκε σε ένα εστιατόριο όπου αρνήθηκαν να τον εξυπηρετήσουν. Πέταξε το μετάλλιό του στο ποτάμι. Από τότε ο νεαρός Κλέι αρχίζει να αναζητά ενεργά πολιτικές απαντήσεις. Λίγο αργότερα θα γίνει μέλος του Έθνους του Ισλάμ και θα πάρει το όνομα Μοχάμετ ‘Αλι.
Σύμφωνα με τον παρουσιαστή της εποχής Μπριαν Γκάμπελ, ένας από τους λόγους που το κίνημα για τα κοινωνικά δικαιώματα προχώρησε ήταν ότι οι μαύροι Αμερικανοί ξεπέρασαν τους φόβους τους και ότι αυτό οφείλεται σε ένα βαθμό στο ότι παρακολουθούσαν τον ΜΑ που απλά αρνούνταν να φοβηθεί.
Το 1966 κλήθηκε να καταταγεί στον αμερικάνικο στρατό. Η απάντησή του ήταν: «Δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους Βιετκόνγκ». Μια απίστευτη δήλωση σε μια περίοδο που υπήρχε μικρή αντίσταση στον πόλεμο που διεξαγόταν και που το αντιπολεμικό κίνημα βρίσκονταν στα πρώτα του βήματα.
Ο ΜΑ δέχθηκε κάθε είδους πίεση για να μετανοήσει, να καταταγεί και να επιστρέψει στο να βγάζει χρήματα. Αντ’ αυτού εκείνος δήλωνε: «Συνεχίστε να με ρωτάτε για όσο θέλετε. Στον πόλεμο με το Βιετνάμ, τραγουδώ αυτό το τραγούδι: Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με τους Βιετκόνγκ» και «Γιατί μου ζητούν να βάλω στολή και να πάω 10.000 μίλια μακριά από το σπίτι να ρίχνω βόμβες και σφαίρες στους Βιετναμέζους, ενώ οι, όπως αποκαλούνται, Νέγροι στο Λούισβιλ αντιμετωπίζονται σαν σκύλοι και στερούνται των βασικών τους ανθρώπινων δικαιωμάτων;».
Με την πάροδο του χρόνου η αμερικάνικη άρχουσα τάξη κατάφερε να καθυποτάξει το κίνημα των μαύρων και με έναν τρόπο και τον ίδιο τον ΜΑ. Αλλά ακόμα κι αν το παρόν του Άλι απορροφήθηκε από την κυρίαρχη τάση, το παρελθόν του έχει γραφτεί κι ανήκει σ’ εμάς.
Επιμέλεια: Αντιγόνη Σάχερ
