Της Λόλας Σκαλτσά. Όχι, όχι, παιδιά, να τα λέμε αυτά. Μπορεί ο κ. Παπανδρέου να είναι -πώς να το πω τώρα κομψά- ακατάλληλος ως πρωθυπουργός, ανεπαρκής και μικρότερος των περιστάσεων, ό,τι είναι ή δεν είναι, τέλος πάντων, αλλά την αξία της φιλίας την πιστεύει και την αναδεικνύει περίτρανα. Α, όλα κι όλα!
Κι αν για τη χώρα τα αντανακλαστικά του, η νοημοσύνη του, η προσωπικότητά του, τα πιστεύω του, ο πατριωτισμός του, δεν τον βοήθησαν να αντιδράσει άμεσα, στο θέμα Νταλάρα ξύπνησε μέσα του το τέρας, της φιλίας πάντα!
Όλα ξεκίνησαν εκείνη την αποφράδα νύχτα, όπου ο λαϊκός -και όχι μόνο- βάρδος τραγούδησε σε συναυλία αλληλεγγύης στο Ίλιον. Κι έγινε «το έλα να δεις»! Πρώτο θέμα παντού. Πού ‘ναι εκείνες οι καλές μέρες που το κοινό δόξαζε, επευφημούσε, κατανοούσε τέλος πάντων την κοινωνικοπολιτιστική προσφορά του κ. Νταλάρα. Να φερθούν έτσι σ’ αυτόν που ήταν πάντα ένα παιδί του λαού, από καταβολής του, που τραγούδησε τους καημούς και τους αγώνες του, που δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή για παρατράγουδα (τώρα, κάτι μηνύσεις σε συναδέλφους του και κάτι ψιλοπρόστιμα που τους επεβλήθησαν, ας παραγραφούν από τη μνήμη μας παρακαλώ, ήταν μια άτυχη στιγμή).
Όχι πως έλειψαν οι δηλώσεις συμπαράστασης και των απλών, καθημερινών ανθρώπων, των συναδέλφων καλλιτεχνών προς τον κ. Νταλάρα, on camera πάντα. Γιατί όταν έκλεινε η κάμερα, όλο και κάτι ψιλογελάκια έπεφταν…
Αλλά να, ρε παιδί μου, άλλη βαρύτητα είχαν οι δηλώσεις του κ. Παπανδρέου, ενός ανθρώπου που ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την αχαριστία του κόσμου. Και τα είπε έξω απ’ τα δόντια: «Κάθε ενέργεια που καταργεί την ελεύθερη έκφραση, καταπατά βασικά κυριαρχικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αναδεικνύει μια φασίζουσα νοοτροπία των εμπνευστών της και όποιο επιχείρημα χρησιμοποιείται για την αιτιολόγηση τέτοιων πράξεων, αποτελεί μόνο πρόφαση για συγκάλυψη αυτής της αντίληψης. Κάθε τέτοια ενέργεια καλλιεργεί τη βία και στρέφεται εναντίον της κοινωνίας συνολικά και του δημοσίου συμφέροντος». Πόσο όμορφα και πόσο αληθινά λόγια και μάλιστα όταν λέγονται από έναν τέτοιο άνθρωπο που η συνέπεια και η αλήθεια ήταν οι βασικές αρχές του. Γιατί, αν δεν βγει ο κ. Παπανδρέου να πει τα παραπονεμένα λόγια του, ποιος θα τα πει. Μήπως δεν ήταν εκείνος που έδωσε ελπίδα σ’ αυτή τη μαραζωμένη χώρα; Δεν ήταν ο ηγέτης (αλλά προπαντός άνθρωπος) που προτίμησε να διασυρθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, προκειμένου η χώρα μας να γίνει ισότιμο μέλος της Ε.Ε. Δεν ήταν εκείνος που η ελεύθερη βούληση του λαού βρήκε στο πρόσωπό του τον εκφραστή της;
Κι όμως, ο πρώην πρωθυπουργός, κάνοντας την υπέρβαση, ξεχνώντας την πίκρα που κι εκείνος γεύτηκε από τον ελληνικό λαό, έδειξε για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλη καρδιά είναι, αλλά και πόσο τυχερός είναι ο κ. Νταλάρας που τον έχει στο πλευρό του. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Παπανδρέου:
«Η βία στρέφεται πρωτίστως εναντίον των αδύναμων, διότι υπονομεύει την ευνομία, υπονομεύει το κράτος δικαίου, επιβραβεύει την αυθαιρεσία και καταργεί βασικά δικαιώματα, για τα οποία έχουν δώσει μάχες οι προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο. Γιατί η βία υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών».
Κατανοητό;
Όλα ξεκίνησαν εκείνη την αποφράδα νύχτα, όπου ο λαϊκός -και όχι μόνο- βάρδος τραγούδησε σε συναυλία αλληλεγγύης στο Ίλιον. Κι έγινε «το έλα να δεις»! Πρώτο θέμα παντού. Πού ‘ναι εκείνες οι καλές μέρες που το κοινό δόξαζε, επευφημούσε, κατανοούσε τέλος πάντων την κοινωνικοπολιτιστική προσφορά του κ. Νταλάρα. Να φερθούν έτσι σ’ αυτόν που ήταν πάντα ένα παιδί του λαού, από καταβολής του, που τραγούδησε τους καημούς και τους αγώνες του, που δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή για παρατράγουδα (τώρα, κάτι μηνύσεις σε συναδέλφους του και κάτι ψιλοπρόστιμα που τους επεβλήθησαν, ας παραγραφούν από τη μνήμη μας παρακαλώ, ήταν μια άτυχη στιγμή).
Όχι πως έλειψαν οι δηλώσεις συμπαράστασης και των απλών, καθημερινών ανθρώπων, των συναδέλφων καλλιτεχνών προς τον κ. Νταλάρα, on camera πάντα. Γιατί όταν έκλεινε η κάμερα, όλο και κάτι ψιλογελάκια έπεφταν…
Αλλά να, ρε παιδί μου, άλλη βαρύτητα είχαν οι δηλώσεις του κ. Παπανδρέου, ενός ανθρώπου που ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την αχαριστία του κόσμου. Και τα είπε έξω απ’ τα δόντια: «Κάθε ενέργεια που καταργεί την ελεύθερη έκφραση, καταπατά βασικά κυριαρχικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αναδεικνύει μια φασίζουσα νοοτροπία των εμπνευστών της και όποιο επιχείρημα χρησιμοποιείται για την αιτιολόγηση τέτοιων πράξεων, αποτελεί μόνο πρόφαση για συγκάλυψη αυτής της αντίληψης. Κάθε τέτοια ενέργεια καλλιεργεί τη βία και στρέφεται εναντίον της κοινωνίας συνολικά και του δημοσίου συμφέροντος». Πόσο όμορφα και πόσο αληθινά λόγια και μάλιστα όταν λέγονται από έναν τέτοιο άνθρωπο που η συνέπεια και η αλήθεια ήταν οι βασικές αρχές του. Γιατί, αν δεν βγει ο κ. Παπανδρέου να πει τα παραπονεμένα λόγια του, ποιος θα τα πει. Μήπως δεν ήταν εκείνος που έδωσε ελπίδα σ’ αυτή τη μαραζωμένη χώρα; Δεν ήταν ο ηγέτης (αλλά προπαντός άνθρωπος) που προτίμησε να διασυρθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, προκειμένου η χώρα μας να γίνει ισότιμο μέλος της Ε.Ε. Δεν ήταν εκείνος που η ελεύθερη βούληση του λαού βρήκε στο πρόσωπό του τον εκφραστή της;
Κι όμως, ο πρώην πρωθυπουργός, κάνοντας την υπέρβαση, ξεχνώντας την πίκρα που κι εκείνος γεύτηκε από τον ελληνικό λαό, έδειξε για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλη καρδιά είναι, αλλά και πόσο τυχερός είναι ο κ. Νταλάρας που τον έχει στο πλευρό του. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Παπανδρέου:
«Η βία στρέφεται πρωτίστως εναντίον των αδύναμων, διότι υπονομεύει την ευνομία, υπονομεύει το κράτος δικαίου, επιβραβεύει την αυθαιρεσία και καταργεί βασικά δικαιώματα, για τα οποία έχουν δώσει μάχες οι προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο. Γιατί η βία υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών».
Κατανοητό;
Σχόλια
