Να μην υποτιμάμε τους βολεμένους και φοβισμένους!

Εκτός από τους βολεμένους και τους κονομημένους, που δεν είναι και τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, υπάρχει μια κατά πολύ μεγαλύτερη μερίδα που στηρίζει την κυβέρνηση παθητικά ή ενεργητικά είτε από φόβο μπροστά σε οτιδήποτε είναι εκτός συμβατικής πολιτικής ανατρεπτικό, είτε από μια ελπίδα ότι τα πράγματα δεν μπορεί στην πραγματικότητα να είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται κι ότι σύντομα θα επανέλθουν σε μία κατάσταση ομαλότητας. Αυτή η κοινωνική μερίδα είναι ένας από τους βασικούς ρυθμιστικούς παράγοντες των πολιτικών εξελίξεων. Επιλέγει από την ειδησεογραφία ό,τι εμπεριέχει ίχνη αισιοδοξίας, βρίσκει ανακουφιστικό αποκούμπι στη φιλοκυβερνητική προπαγάνδα των «έγκυρων» δημοσιογράφων του Mega, του Σκάι, της Καθημερινής και των Νέων ή κλείνει τα αφτιά και τα μάτια σε οτιδήποτε στενάχωρο, περιμένοντας να φύγει το κακό.

Η ύπαρξη και ο ρόλος αυτού του τμήματος του πληθυσμού υποτιμάται συνήθως από την Αριστερά και τα κινήματα, που επειδή χρειάζονται τόνωση και ενέσεις αισιοδοξίας έχουν τη φυσική τάση να βλέπουν πιο έντονα εκείνα τα τμήματα και τις ομάδες που αντιδρούν στις κυβερνητικές πολιτικές, που κινητοποιούνται και παλεύουν, έστω και σε επίπεδο πρόθεσης ψήφου. Αλλά η Αριστερά και τα κινήματα πρέπει να βλέπουν πιο καθαρά, αλλιώς θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Το γεγονός ότι ένα 50% και πάνω, ακόμα και σήμερα, δηλώνει στις έρευνες ότι στις προσεχείς εκλογές θα ψηφίσει τα κόμματα που έχουν ψηφίσει εν όλω ή εν μέρει το Μνημόνιο, ήτοι ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Συμμαχία, πρέπει να μας βάζει σε ανησυχία. Ότι η Αριστερά αποτυγχάνει ή στην καλύτερη περίπτωση δυσκολεύεται να προσελκύσει περισσότερους από το διευρυμένο σήμερα χώρο των αποστασιοποιημένων από τα κόμματα εξουσίας πολιτών, δείχνει ότι τα πάντα παραμένουν ρευστά και απρόβλεπτα.
Η κοινωνία έχει διαβρωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εξουσία. Έχει πιο στενούς δεσμούς εξάρτησης απ’ ό,τι φανταζόμαστε και έχει χάσει την ανεξαρτησία της πολύ πριν η εξουσία εκχωρήσει τη δική της κυριαρχία στους διεθνείς τοκογλύφους. Και το εξίσου δυσάρεστο, η κοινωνία έχει χάσει την κουλτούρα της και από παραγωγός ιδεών και έργων έχει μετατραπεί σε μεσάζοντα ή υπηρέτη.
Αναμφίβολα, η γενίκευση της φτώχειας που δεν θα αφήσει πολλούς ανέγγιχτους και η ενίσχυση των κινημάτων αντίστασης που βρίσκονται σε εξέλιξη, δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο το κομμάτι των συντηρητικών και μικροβολεμένων πολιτών. Αλλά αυτή η πρόβλεψη δεν πρέπει να δημιουργεί εφησυχασμούς και βεβαιότητες. Η κοινωνία ούτε ομοιόμορφη είναι ούτε τόσο προβλέψιμη.

Σχόλια