Σε όσους αντάλλαξαν ευχές τούτες τις μέρες, τηλεφωνικά, διαδικτυακά, κατ’ ιδίαν σε μικρή κλίμακα, εκδηλώνονταν η ανάγκη να είναι κάπως καλύτερο το 2022 σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χρόνια. Βαθιά και ανθρώπινη ανάγκη να φανταστούμε ή να ελπίσουμε πως υπάρχει κάποιο καλύτερο κοντινό μέλλον. Μόνο που αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να παραμένει στο επίπεδο των ευχών.
Η γλώσσα της αλήθειας είναι σκληρή, ιδιαίτερα όταν θελήσει κάποιος να περιγράψει το τι συμβαίνει και προς τα πού βαδίζουμε. Μια τάση που υπήρχε, να περιγράφεται η κατάσταση με έντονα μελανά χρώματα (επειδή είμαστε ενάντια σε αυτό το σύστημα), μια τάση από κάθε γεγονός να προκύπτει μια καταστροφολογική αντίληψη και περιγραφή, οδηγούσε σε υπερβολή και αδρανοποίηση. Τώρα όμως η «υπερβολή» είναι παρούσα και σε πολλαπλά επίπεδα: οικονομία, υγεία, περιβάλλον, γεωπολιτική, ενέργεια, πόλωση εντός των κοινωνιών, χάσματα ανάμεσα σε χώρες.
Το 1% που κυριαρχεί σε πλανητικό επίπεδο, σαν μαθητευόμενος μάγος, επιχειρεί ένα μεγάλο άλμα μετασχηματισμού πολλών πλευρών της ζωής και της ύπαρξης του ανθρώπου, σε ένα ξέφρενο κυνηγητό κέρδους (η υπέρτατη αξία για αυτό το σύστημα), νομίζοντας ότι θα τιθασεύσει την «υπερβολή» και θα την καναλιζάρει, θα την εργαλειοποιήσει προς όφελός του. Αυτό το 1% έχει το δικό του «εμείς»: κυνικό, σκληρό, έντονα ταξικό. Έχει επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης, γνωρίζει δε πως το «ποίμνιο» των δουλοπαροίκων (ή δούλων) ανά τη Γη πρέπει να παραμείνει υπνωτισμένο, φοβισμένο, μαγεμένο, ναρκωμένο. Γι’ αυτό οι κυβερνώσες τον κόσμο ελίτ θα χρησιμοποιήσουν τις καταστροφές που εμφανίζονται ως παράγοντα και δικαιολόγηση μιας ειδικής έκτακτης κατάστασης, παρατεταμένου χαρακτήρα, ώστε να μπορούν να προχωρήσουν προς τον «Μεγάλο Μετασχηματισμό». Ναι, δεν τους ενδιαφέρει η ανθρώπινη υπόσταση, ναι, θέλουν να διαλύσουν τις κοινωνίες, ναι, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και μεγάλων ανθρώπινων πληθυσμών είναι στην ατζέντα τους αν αυτό επιφέρει κέρδη. Και ναι, προετοιμάζονται για νέους πολέμους.
Δύο παραδοχές, κρίσιμες: Α) Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποια καλυτέρευση που να προέλθει από αυτό το 1% σε όλα τα πεδία της ζωής μας, αλλά και της ζωής στον πλανήτη γενικώς. Β) Δεν μπορούμε όμως να περιμένουμε. Ποιοι; Και στο όνομα ποιών; Η απάντηση σε αυτό προκύπτει από την «ανάγνωση» του ποιοι κτυπιούνται βάναυσα από την πορεία του κυρίαρχου 1%. Δηλαδή: η παγκόσμια πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη. Δηλαδή: Οι κοινωνίες, οι λαοί, οι χώρες, τα έθνη, οι τάξεις, που βρίσκονται στην δίνη του Μεγάλου Μετασχηματισμού που επιχειρείται.
Πάλι η γλώσσα της αλήθειας μας θέτει πολλούς περιορισμούς: Το «εμείς» των λαών, του κάθε λαού και κάθε κοινωνίας, έχει να ξεπεράσει τόνους από αποσυγκροτητικές και αποσαθρωτικές διεργασίες και τεχνικές, από οργανωμένες πολιτικές διαίρεσης και τεχνητού διχασμού, από σωρεία αποτυχιών και διαψεύσεων-απογοητεύσεων που γνώρισαν στο κοντινό παρελθόν. Δύσκολη υπόθεση η συγκρότηση του «εμείς». Δύσκολη, αλλά αναγκαία. Τέτοια που πρέπει να λειτουργήσει ως προσκλητήριο αντίστασης και αγώνα. Ξανά; Ξανά και ξανά, και πάλι ξανά. Εκτός κι αν έχει κανείς άλλη πρόταση…
Και τώρα, μέσα στην πανδημία, σε δύσκολους όρους ξαναπροβάλλει (δειλά μεν, αλλά έχει δύναμη) ένα κεφαλαιώδες ζήτημα: Τι σημαίνει μια ζωή με νόημα, τι βαθύτερες ανάγκες υπάρχουν; Και τίθεται σε παγκόσμια κλίμακα το ερώτημα: Τι μπορεί να εγγυηθεί και τι νόημα μπορεί να δώσει το 1% που κυριαρχεί; Σχεδόν τίποτα. Η «απομάγευση» του γέρικου και σε διαδικασία σαπίσματος καπιταλιστικού συστήματος είναι στην ημερήσια διάταξη.
Η ευχή μας: το «εμείς» να μην μείνει στην σφαίρα του ευχολόγιου. Να κάνουμε βήματα προς τη συγκρότησή του, ατομικά και συλλογικά. Να βαδίσουμε εν κοινωνία για την διέξοδο της χώρας σε ένα πολύ ταραγμένο περιβάλλον. Να τολμάμε να σκεφτόμαστε, να τολμάμε να υπάρχουμε ως ανθρώπινα όντα.
