της Καίτη Μυλωνά*
Τα προηγούμενα χρόνια, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, είχαμε την οικονομία σε βάρος της πολιτικής. Τώρα έχουμε την αμυντική / επιθετική / πολεμική βιομηχανία επί της πολιτικής. Και πέρασαν τα χρόνια και δεν προλάβαμε να φέρουμε την πολιτική επί της οικονομίας.
ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ να τρέξουμε, να αρθρώσουμε λόγο πολιτικό και αντιπολεμικό, Λόγο Ειρήνης, για να μην επιτρέψουμε στον Πόλεμο και στα συμφέροντα που τον εξυπηρετούν να επιβάλουν την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και τη μεταμόρφωση των κοινωνιών σε προτεκτοράτα / σφαίρες επιρροής των ισχυρών. Να μην νικήσει η οικονομία του πολέμου την πολιτική, να μην νικήσει ο πόλεμος την ειρήνη.
Και κυρίως, να επαναφέρουμε στην πρώτη γραμμή τον Λόγο περί Ειρήνης. Να καταγγείλουμε την επιτηδευμένη καλλιέργεια πολεμικού κλίματος, που μοναδικό στόχο έχει να συνηθίσουμε και να «κανονικοποιήσουμε» μια πολεμική ατμόσφαιρα, αργότερα μια πολεμική κατάσταση.
Η καλλιέργεια μιας κουλτούρας ειρήνης που έχει υιοθετήσει ο ΟΗΕ, δεν είναι απλά η απουσία πολέμου. Είναι κάτι παραπάνω, είναι η καλλιέργεια μιας κουλτούρας συνεννόησης, ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των λαών και των κρατών.
Η Ε.Ε. από μόνη της έχει αυτοχειριαστεί και δεν αποτελεί αξιόπιστο συνομιλητή ή σύμμαχο. Ως χώρα πρέπει –για εθνικούς λόγους και μόνο– να σχεδιάσουμε πολιτικές, ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, έτσι που οτιδήποτε συμβεί στο μέλλον, να μπορέσει να αντιδράσει και κυρίως να θρέψει τον πληθυσμό της.
Με υποθηκευμένο τον πρωτογενή τομέα στις εταιρείες εφοδίων / εισροών στη γεωργία και την κτηνοτροφία, και κατεστραμμένη τη γεωργία και την κτηνοτροφία –ενώ παράλληλα διαπιστώνεται μείωση του πληθυσμού, ο οποίος γηράσκει– δεν θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε, και δεν μπορώ να φανταστώ ποια θα είναι η τύχη μας, ως λαού και ως έθνους.
Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ κόσμος αυτή τη στιγμή δίνει έναν αγώνα για την επιβίωσή του, η οποία ταυτίζεται με την επιβίωσή όλων μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτό το «όργιο» της απέραντης και άναρχης τουριστικοποίησης της Ελλάδας, που στερεί τη στεριά και τα νησιά από τους κατοίκους τους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την εγκατάλειψη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας με τα εκλεκτά προϊόντα τους, και να δώσουμε χώρο σε μια διατροφή που να στηρίζεται σε σκουλήκια και έντομα ή σε εργαστηριακό κρέας, αύριο πιθανόν και σε εργαστηριακά αυγά. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας μεταμορφώσουν σε ζόμπι.
Η ειρήνη πάει μαζί με την καλλιέργεια της γης και την εκτροφή των ζώων. Όλος μας ο πολιτισμός, τα ήθη μας και τα έθιμά μας, τα τραγούδια μας και οι χοροί, ακόμη και οι έρωτές μας, είναι δεμένα με τα χωράφια και τις στάνες, με τη θάλασσα και τα ψάρια και με τα ταξίδια. Και αυτό δεν είναι ρομαντισμός!
Όλα αυτά στη σημερινή εποχή προφανώς και συνδέονται με τις αυξημένες διατροφικές ανάγκες και τις νέες τεχνολογικές μεθόδους. Αλλά από αυτές να επιλέξουμε εκείνες που ταιριάζουν με τη χώρα και τους κατοίκους της και το κλίμα μας, και όχι αυτές που εξυπηρετούν τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και τα συμφέροντά τους. Οι αρμόδιοι επιστήμονες να βοηθήσουν σ’ αυτήν την κατεύθυνση, είναι χρέος τους.
Δεν μας επιτρέπεται να εγκαταλείψουμε την ιδέα ενός κόσμου δικαιότερου, ενός κόσμου ειρηνικού, επειδή φαίνεται μάταιο. Το ζήτημα είναι πώς θα κατοχυρώσουμε μέσα στα συντάγματά μας την κουλτούρα της ειρήνης. Η ίδρυση του ΟΗΕ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια τέτοια παγκόσμια δέσμευση. Μόνο που άφησε απέξω μεγάλες περιοχές της Γης, ολόκληρες ηπείρους και πολλούς λαούς. Η Αφρική και η Λατινική Αμερική, όπως και η Νοτιοανατολική Ασία, πρέπει να έχουν μια θέση όχι μόνο στον ΟΗΕ, αλλά και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η Ε.Ε. δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Η ηγεσία της, μπλεγμένη σε σκάνδαλα, βουτηγμένη στη διαφθορά, ταυτισμένη με τα πιο σκοτεινά συμφέροντα των πολεμικών κύκλων και των βιομηχανιών –πολεμικών και άλλων– δεν έχει καν τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, με πρόσχημα την απλοποίηση της νομοθεσίας και την ανταγωνιστικότητα, προωθεί μια πολεμική οικονομία, δημιουργώντας εχθρούς σε ένα φαντασιακό επίπεδο.
Ήδη κυκλοφορούν απόψεις που προοιωνίζονται τη διάλυση ή την περιθωριοποίηση του ΝΑΤΟ. Ήδη η Ε.Ε. μόνο Ένωση δεν είναι. Η κάθε χώρα κοιτάζει τα συμφέροντά της. Οι ηγεσίες της Ε.Ε., και πολύ περισσότερο η σημερινή, δεν νοιάστηκαν ποτέ για την ευρωπαϊκή πολιτική ολοκλήρωση. Με αποτέλεσμα, στη συνείδηση των λαών να έχει χρεοκοπήσει αυτή η ιδέα και οπωσδήποτε η «πίστη» ότι η Ε.Ε. νοιάζεται για τα προβλήματα των κοινωνιών των κρατών μελών.
Η Ε.Ε. είναι ένα άδειο πουκάμισο, ή ένα πουκάμισο γεμάτο εκρηκτικά που απειλεί τους λαούς της Ευρωπαϊκής ηπείρου με αυτοχειριασμό. Πρέπει να απαλλαγούμε το συντομότερο από αυτόν τον μηχανισμό πολέμου.
* Η Καίτη Μυλωνά είναι κτηνίατρος και μέλος των «Φίλων της Φύσης»
