Του Κώστα Μπακατσή. Απορούν μερικοί πώς είναι δυνατό να πήρε ψήφους σε τόπους ναζιστικής-φασιστικής θηριωδίας η Χρυσή Αυγή.
Με μεγάλη ευκολία, νομίζω, βαφτίζουμε φασίστες, νεοναζί, χούλιγκαν, νέα παιδιά και άντρες και γυναίκες που μετέβαλαν τη δικαιολογημένη οργή τους σε τυφλή ψήφο στην Χρυσή Αυγή.
Αυτή η προσέγγιση, η αφ’ υψηλού καταδίκη και χαρακτηρισμός των ανθρώπων αυτών, που νομίζουν πως χρειάζονται τσαμπούκια-παλικάρια να χτυπηθούν με την κυβέρνηση και την τρόικα, συλλήβδην ως φασιστοειδών, είναι ανόητη και επικίνδυνη.
Πολλαπλασιάζει τη δύναμη της ναζιστικής οργάνωσης και της δίνει και ιδεολογικό περιεχόμενο. Φτάνουν αυτά τα παιδιά να πιστεύουν ότι είναι αλήθεια ο μύθος πως η χούντα της επταετίας ήταν η καλύτερη περίοδος της πρόσφατης ιστορίας. Αυτό είναι τραγικό, γιατί η φασιστική ομάδα αποκτάει ιδεολογικό-πολιτικό υπόβαθρο. Ο δρόμος για το ξεδόντιασμα δεν μπορεί, λοιπόν, να είναι ο γενικόλογος αφορισμός. Δεν ξεμπερδεύεις έτσι απλά. Το αντίθετο.
Αν και η εμπειρία έχει το μειονέκτημα να μη μεταβιβάζεται και να αποκτιέται, ας δοκιμάσουμε να μιλήσουμε στα νέα παιδιά για τα χρόνια που ζήσαμε στη Χούντα. Χρόνια εφιαλτικά, με πείνα, με ανέχεια, με τρομοκρατία στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά. Για τα παπούτσια που δεν φορούσαμε, για τις μπάλες από κουρέλια που φτιάχναμε, για το ξύλο που τρώγαμε επειδή μιλούσαμε τη δημοτική κι όχι καθαρεύουσα, γιατί δεν φορούσαμε «πηλίκιο», δεν πήγαμε στην εκκλησία, δεν φιλήσαμε το χέρι του παπά, κοιτάξαμε πονηρά κορίτσι…
Να πούμε για τις γκαζόλαμπες, με τις οποίες διαβάζαμε, για τη φέτα το ψωμί με νερό και ζάχαρη, για τις λάσπες… Να μιλήσουμε για τα ξερονήσια, τα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, για τις ώρες και τις παρέες που επιτρεπόταν να κάνουμε, για τις απαγορεύσεις, τις παρακολουθήσεις, τις αποβολές… Να μιλήσουμε για την Κύπρο, τους Αμερικάνους, τις φαγωμάρες, τις υπονομεύσεις άθλιων ανθρωποειδών. Να ακουμπήσουμε την καρδιά τους, την ψυχή τους, το μυαλό τους και να τους αφαιρέσουμε το μαύρο που ενστάλαξε η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-Ε.Ε.-τρόικας. Να τους χρωματίσουμε τα όνειρα κόκκινα, φρέσκα κι όμορφα, μπολιάζοντάς τα με την αντίσταση της Αριστεράς στα μέτρα, αλλά και με τα πανανθρώπινα ιδανικά. Να μην κάνουμε κήρυγμα. Το αξίζουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα, που μαύρισε η ψυχή τους τόσο νωρίς.
Αυτή η προσέγγιση, η αφ’ υψηλού καταδίκη και χαρακτηρισμός των ανθρώπων αυτών, που νομίζουν πως χρειάζονται τσαμπούκια-παλικάρια να χτυπηθούν με την κυβέρνηση και την τρόικα, συλλήβδην ως φασιστοειδών, είναι ανόητη και επικίνδυνη.
Πολλαπλασιάζει τη δύναμη της ναζιστικής οργάνωσης και της δίνει και ιδεολογικό περιεχόμενο. Φτάνουν αυτά τα παιδιά να πιστεύουν ότι είναι αλήθεια ο μύθος πως η χούντα της επταετίας ήταν η καλύτερη περίοδος της πρόσφατης ιστορίας. Αυτό είναι τραγικό, γιατί η φασιστική ομάδα αποκτάει ιδεολογικό-πολιτικό υπόβαθρο. Ο δρόμος για το ξεδόντιασμα δεν μπορεί, λοιπόν, να είναι ο γενικόλογος αφορισμός. Δεν ξεμπερδεύεις έτσι απλά. Το αντίθετο.
Αν και η εμπειρία έχει το μειονέκτημα να μη μεταβιβάζεται και να αποκτιέται, ας δοκιμάσουμε να μιλήσουμε στα νέα παιδιά για τα χρόνια που ζήσαμε στη Χούντα. Χρόνια εφιαλτικά, με πείνα, με ανέχεια, με τρομοκρατία στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά. Για τα παπούτσια που δεν φορούσαμε, για τις μπάλες από κουρέλια που φτιάχναμε, για το ξύλο που τρώγαμε επειδή μιλούσαμε τη δημοτική κι όχι καθαρεύουσα, γιατί δεν φορούσαμε «πηλίκιο», δεν πήγαμε στην εκκλησία, δεν φιλήσαμε το χέρι του παπά, κοιτάξαμε πονηρά κορίτσι…
Να πούμε για τις γκαζόλαμπες, με τις οποίες διαβάζαμε, για τη φέτα το ψωμί με νερό και ζάχαρη, για τις λάσπες… Να μιλήσουμε για τα ξερονήσια, τα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, για τις ώρες και τις παρέες που επιτρεπόταν να κάνουμε, για τις απαγορεύσεις, τις παρακολουθήσεις, τις αποβολές… Να μιλήσουμε για την Κύπρο, τους Αμερικάνους, τις φαγωμάρες, τις υπονομεύσεις άθλιων ανθρωποειδών. Να ακουμπήσουμε την καρδιά τους, την ψυχή τους, το μυαλό τους και να τους αφαιρέσουμε το μαύρο που ενστάλαξε η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-Ε.Ε.-τρόικας. Να τους χρωματίσουμε τα όνειρα κόκκινα, φρέσκα κι όμορφα, μπολιάζοντάς τα με την αντίσταση της Αριστεράς στα μέτρα, αλλά και με τα πανανθρώπινα ιδανικά. Να μην κάνουμε κήρυγμα. Το αξίζουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα, που μαύρισε η ψυχή τους τόσο νωρίς.
Σχόλια
