Κάτι παράξενο αιωρείται στην ατμόσφαιρα και ποτίζει δηλητήριο το κοινωνικό έδαφος.
Δεν μας ψεκάζουν, βεβαίως. Αλλά προβάλλει το αδιανόητο. Είναι δυνατόν να συνηθίσουμε τον αγριανθρωπισμό και την αγριότητα που εμπεδώνεται και κλιμακώνεται;
Η κυβέρνηση περιφρονεί την αποκρουστική εικόνα που μεταδίδει. Επιστράτευσε και τους λιμενεργάτες. Οι ξεσηκωμένοι αγρότες απειλούνται στη μέγγενη του κοινωνικού αυτοματισμού. Επί της ουσίας; «Μόνο ό,τι επιτρέπει το Πρόγραμμα», είναι η επαναλαμβανόμενη, μέχρι… ευθειασμού της εγκεφαλικής λειτουργίας, διαταγή που προέκυψε κι από τη σύσκεψη των αρχηγών της τρικομματικής.
Παράπλευρα γεγονότα σκοτείνιασαν τον ήδη ζοφερό ορίζοντα. Οι συλλήψεις στην Κοζάνη αποτέλεσαν το πιο κυνικό σενάριο, ώστε να φωταγωγηθεί η κρατική βαρβαρότητα στα κακοποιημένα πρόσωπα. Σοκ… Ποιοι άραγε ενσάρκωσαν την απειλή και εναντίον ποιων; Οι μασκοφόροι και πάνοπλοι ρόμποκοπ, που κάνουν υπερήφανο τον κ. Δένδια ή οι συλληφθέντες νεαροί διπλά παραμορφωμένοι, από την αστυνομική βία και το photoshop (εν είδη πλαστικής χειρουργικής); Κι αν ο υπουργός Δικαιοσύνης, με ιστορικό αγώνων για τα δικαιώματα, δηλώνει πως «ανατρίχιασα αλλά κατανοώ, οι συλλήψεις δε γίνονται διαφορετικά», πόσοι άραγε ακόμη νιώθουν μια τέτοια ακατανόητη «κατανόηση» να τους καθησυχάζει;
Δεν αρκούν, δυστυχώς, αυτά. Το Συμβούλιο Επικρατείας χαρακτήρισε αντισυνταγματική τη δειλή μεταρρύθμιση για την ιθαγένεια. Στο ναζιστικό δίκαιο του αίματος αποδόθηκε συνταγματική θεμελίωση. Τα πιο μισανθρωπικά ένστικτα που φωλιάζουν και θεριεύουν στις πληγές μιας κοινωνίας που ακρωτηριάζεται και σαπίζει, θα συναντηθούν με τη ρεβανσιστική κυβερνώσα Ακροδεξιά στη νέα νομοθετική πρωτοβουλία, που έσπευσε να παραγγείλει ο πρωθυπουργός. Οι Βενιζέλος και Κουβέλης θα κατανοήσουν πιθανά, χωρίς να ανατριχιάσουν ασφαλώς, όπως ο κ. Ρουπακιώτης προηγουμένως.
Κι η εβδομάδα σφραγίστηκε με την εικόνα της απόγνωσης, τα υψωμένα χέρια στο κέντρο της Αθήνας για μια σακούλα ντομάτες. Ποια είναι, άραγε, τα χειρότερα που ο καθένας αντιλαμβάνεται πως έρχονται με όλο και γρηγορότερους ρυθμούς, σε όλο και πιο απειλητικές κλίμακες; Η ανέχεια και η εξαθλίωση, που αποτυπώθηκαν μέχρι και στην πρόσφατη έρευνα του ΙΟΒΕ, του Ινστιτούτου των Βιομηχάνων; Ή μήπως τα πιο δυσοίωνα είναι ο εθισμός και η ανοχή; Ο εθισμός όχι στη «βία και την ανομία», σύμφωνα με τον Σαμαρά, αλλά στη βαρβαρότητα και τον εκφασισμό.
Τα υψωμένα χέρια του λαού, ίσως να ζητάνε και κάτι άλλο, πέρα από την τροφή της επιβίωσης. Ας κατανοηθούν ως έκκληση για την επείγουσα και ζωτική διέξοδο σωτηρίας της χώρας, την απαλλαγή από το ένοχο και σάπιο πολιτικό σύστημα και την αναζήτηση ενός δρόμου έξω από το ζυγό της τρόικας και της χρέωσης. Είναι το μοναδικό αντίδοτο στο μοιραίο εθισμό. Διαφορετικά, οι πυρσοί των ναζιστών, που κατά χιλιάδες παρέλασαν, γέμισαν τον ουρανό της Αθήνας με συνθήματα μίσους και προπηλάκισαν, θα απομείνουν το μοναδικό (πώς να το πεις)… «φως» στο θανατερό σκοτάδι.
