Για δεύτερη φορά μέσα στα δύο τελευταία χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη σύρθηκε σε μυστικές διπλωματικές συνομιλίες με την Τουρκία καθ΄ υπόδειξη, η καλύτερα επιβολή, των ΗΠΑ με γερμανική επιδιαιτησία.
Η πρώτη, λίγο μετά την ανακοίνωση για μετατροπή της Αγ. Σοφίας σε τζαμί, οδήγησε στο θερμό καλοκαίρι του 2020 με τις προκλήσεις του τουρκικού ερευνητικού πλοίου Όρουτς Ρέιτς στο Αιγαίο.
Έκτοτε οι τουρκικές προκλήσεις έχουν αναβαθμιστεί σημαντικά και έχουν μετατραπεί σε επαναλαμβανόμενες, σχεδόν καθημερινά, απειλές χρήσης στρατιωτικής βίας στα νησιά του Αιγαίου μέχρι και πυραυλικές επιθέσεις σε βάρος των Αθηνών.
Μέσα σε αυτό το πρωτοφανές κλίμα διπλωματικών εκβιασμών και στρατιωτικών απειλών, και παρά τις δηλώσεις Ερντογάν ότι δεν αναγνωρίζει ως συνομιλητή του τον Έλληνα πρωθυπουργό, το Μέγαρο Μαξίμου αποδέχθηκε την εντολή της Ουάσιγκτον για μια νέα μυστική συνάντηση μεταξύ της διευθύντριας του Διπλωματικού Γραφείου του πρωθυπουργού, Άννας-Μαρίας Μπούρα, και του στενού συνεργάτη του Ερντογάν Ιμπραχίμ Καλίν, με την παρουσία του διπλωματικού συμβούλου του Γερμανού καγκελαρίου.
Μυστική διπλωματία, φανερές προθέσεις
Ακόμα και αν αγνοήσουμε το γεγονός ότι φανερές ή μυστικές συναντήσεις μεταξύ δύο χωρών δεν είναι δυνατό να διεξάγονται υπό καθεστώς συνεχών απειλών και εμπρηστικής ρητορικής δεν μπορεί παρά να επισημανθεί, ως ιδιαίτερα αποκαλυπτικό των πιέσεων που ασκούνται στην ελληνική πλευρά, ότι κατά τη νέα συνάντηση έγινε αποδεκτό να πραγματοποιηθεί χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς ημερησία διάταξη. Αν και δεν υπήρξε καμμιά επίσημη δήλωση σχετικά με τα όσα συζητήθηκαν, ακόμα και μετά την αποκάλυψη της πραγματοποίησης της συνάντησης, είναι βέβαιο ότι η Τουρκία επανέλαβε τις απαιτήσεις για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αν. Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, απαίτησε το διαμοιρασμό του Αιγαίου, την αποδοχή των προβλέψεων του τουρκολιβυκού συμφώνου στη Ν.Α. Μεσόγειο, το σταμάτημα των ερευνών στα Ν.Δ. παράλια της Κρήτης κ.λπ.
Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν άλλωστε δύο μέρες αργότερα όταν ο Τ. Ερντογάν επανέλαβε δημόσια τις πολεμικές απειλές απέναντι στη χώρα μας αν δεν συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του. Βέβαια από την ελληνική πλευρά επιλέχθηκε η στάση της απόλυτης σιωπής. Ούτε καν η στοιχειώδης διπλωματική πρακτική μιας δήλωσης-απόρριψης των τουρκικών θέσεων. Για άλλη μια φορά κυριάρχησαν οι αυταπάτες ότι η χώρα θα προστατευθεί από τους «συμμάχους» της έναντι των διευκολύνσεων που χωρίς φειδώ και ανταλλάγματα προσφέρει και οι ψευδαισθήσεις ότι η ανάγκη συνοχής της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ θα αποτρέψει ένα πολεμικό τυχοδιωκτισμό της Τουρκίας στην περιοχή.
Είναι φανερό ότι οι πολιτικές ελίτ των Αθηνών έχουν αποδεχθεί και δεν σχεδιάζουν να αντιδράσουν στις τάσεις που διαμορφώνονται στην περιοχή ακόμα και αν οι τελευταίες κουρελιάζουν κάθε έννοια δικαίου και κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό.
