Δεν μπορούσε να γίνει με λιγότερο εκκωφαντικό τρόπο. Ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο θα τρόμαζε και θα έβαζε σε ανησυχία τους πολίτες της χώρας, αλλά πάλι θα άφηνε κάποιες ελπίδες για γρήγορη λήξη του. Εδώ η Τουρκία «κατέβασε» ένα ρώσικο πολεμικό αεροπλάνο και δεν έγινε μεγάλη φασαρία. Τα βρήκαν…
Η συμφωνία Τουρκίας και Λιβύης –που ομόφωνα θεωρείται παράνομη ενώ καθηγητές διεθνούς δικαίου τονίζουν ότι θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα– έβαλε με βίαιο τρόπο την ελληνική κοινωνία σε μια νέα πραγματικότητα. Όλοι τη μισοήξεραν και υποπτεύονταν, αλλά τώρα τη βλέπουν καθαρά μπροστά τους. Η παράνομη συμφωνία, ήρθε να γκρεμίσει πολλούς μύθους και να δείξει ως πραγματικότητα τη συρρίκνωση της Ελλάδας και του ελληνισμού.
Η «σφήνα» που δημιουργεί η συμφωνία, καταργεί σημαντικό μέρος της ελληνικής επικράτειας και αποκόβει εντελώς την Ελλάδα από την Κύπρο. Μια σφήνα στρατηγική για την Τουρκία, ενώ περιμέναμε τάχα πως η κατάργηση του Καστελλόριζου θα δημιουργούσε πονοκεφάλους στην χώρα μας, αλλά το νησάκι αυτό, όπως η Κύπρος, είναι αρκετά μακριά… Τώρα, με την κίνηση αυτή, η Τουρκία συνορεύει με την Λιβύη και διεκδικεί ανοιχτά μέρος της Κρήτης (όποιος δεν το κατάλαβε, θα το δει στην συνέχεια πιο καθαρά).
Πριν μερικά χρόνια, όλοι παραξενεύονταν όταν η Τουρκία θεωρούσε δική της τη Γαύδο και άλλα μικρά νησιά. Τώρα, η Τουρκία διεκδικεί και το μισό Αιγαίο (έχει φτάσει στον 28ο μεσημβρινό και φιλοδοξεί να επεκταθεί με πόλεμο ή χωρίς μέχρι τον 25ο) με ότι αυτό περιέχει. Θεωρεί, για παράδειγμα, πως σε νησιά όπως η Λέσβος, η Σάμος, η Χίος κ.λπ. η κυριότητα είναι τουρκική και η κυριαρχία στην Ελλάδα έχει παραχωρηθεί με την συνθήκη της Λωζάννης, την οποία πλέον η Άγκυρα αμφισβητεί ανοιχτά και στην πράξη. Το γκριζάρισμα των νησιών δια του προσφυγικού, δεν είναι διόλου άσχετο με αυτή τη στρατηγική επιδίωξη της επεκτατικής Τουρκίας.
Προχθές και οι «δύο Τουρκίες», η νεο-οθωμανική που κυβερνά και η κεμαλική που αντιπολιτεύεται, ψήφισαν μαζί και επικύρωσαν τη συμφωνία Τουρκίας και Λιβύης, θυμίζοντας την ενότητά τους στη στρατηγική της «μεγάλης Τουρκίας» και την κοινή επεκτατική τους στάση απέναντι στην Ελλάδα.
Δύο παταγώδεις καταρρεύσεις
Σαν τραπουλόχαρτα κατέρρευσαν οι ψευδαισθήσεις του πολιτικού κόσμου, επίσημου και ανεπίσημου. Η πρώτη που γκρεμίζεται, είναι αυτή που ήθελε να βλέπει την Ελλάδα ως χώρα «πρώτης γραμμής» για τις ΗΠΑ και τη Δύση, τώρα που η Τουρκία βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με αυτές. Ως χώρα πρώτης γραμμής, υποτίθεται ότι θα αποκτούσε μεγάλη βαρύτητα η Ελλάδα και υπό την ομπρέλα της προστασίας τους θα μπορούσε και να αναβαθμίσει την θέση της στην περιοχή. Η μέχρι βλακείας υποστήριξη της Συμφωνίας των Πρεσπών, ήταν ένα γραμμάτιο που έπρεπε να πληρωθεί για να διατηρηθεί στη θέση της «πρώτης γραμμής».
Τώρα, αφού έχει εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της προς την Δύση, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα μαθαίνει πως ό,τι ήξερε μέχρι τώρα έχει αλλάξει άρδην. Μάλλον έκρυβαν τα πραγματικά γεγονότα, πιστεύοντας ότι θα τύχουν μιας καλύτερης τύχης υπό τις φτερούγες των συμμάχων. Τώρα, όλοι βλέπουν ότι η ισχύς, η αποφασιστικότητα και η στρατηγική έχουν μεγάλη σημασία. Με αυτά πορεύεται η Τουρκία, ενώ η Ελλάδα υπολείπεται σε όλα. Και η πονηριά δεν φτάνει για τα κρεμαστάρια.
Έχουμε και λέμε:
Η συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. χαιρετίστηκε από τη Συριζική Ελλάδα ως μεγάλη επιτυχία. Ενώ γκριζάρισε τα νησιά και επιβάρυνε την χώρα με περίπου 100.000 πρόσφυγες, κλείνοντας όλα τα σύνορα προς την Ευρώπη, με ΜΚΟ και λαθρέμπορους διακινητές να κάνουν χρυσές δουλειές. Έτσι μπήκαν οι βάσεις να γίνει η Ελλάδα φράχτης της Ευρώπης και χώρα φυλάκισης προσφύγων και μεταναστών.
Αμέσως μετά, Συμφωνία των Πρεσπών. Κατά παραγγελία για την είσοδο σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. και με εξευτελιστικούς όρους για την Ελλάδα. Την ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα αισθάνεται υπερήφανος, τιμά το εθνόσημο η Ν.Δ. που τώρα ανάλαβε, και την τηρεί ως κόρη οφθαλμού.
Μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με την Τουρκία, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. Θετική στάση Ελλάδας για ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., μαζί ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. Αλλά και κοινή στάση απέναντι στην Κύπρο, «μακριά κι αγαπημένοι».
Τώρα έρχεται η συμφωνία Τουρκίας και Λιβύης (μισής και παράνομης) και ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο με επιχειρήματα μικροπολιτικής. Τόσο γενναία και εθνική στάση. Οι «σύμμαχοι» (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΗΠΑ) προτίμησαν να είναι με την Τουρκία και τη «Βόρεια Μακεδονία». Κι αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν (με εξαίρεση τη Γαλλία).
Η δεύτερη που γκρεμίζεται είναι η περιβόητη «κανονικότητα» που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2018 («έξοδος από τα Μνημόνια») και συνεχίζεται από τον Ιούλιο υπό τη Ν.Δ. με κεντροδεξιό προφίλ. Όλα σκορπίζονται γύρω από την απαιτητικότητα των εθνικών ζητημάτων, και οι απειλές δεν αφήνουν χώρο για «κανονικότητα». Δεν αφήνουν χώρο ούτε για τον σημερινό «κολοβό» διπολισμό. Ακόμα κι αν εκλογικά Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ έφτασαν το 77%, αυτό συμβαίνει εν μέσω τεράστιας αποχής (47%) και είναι σαθρό γιατί τα κόμματα αυτά δεν έχουν πολιτική πέρα από τη διαχείριση του μεταμνημονιακού «στάτους», χωρίς να εμπνέουν κανέναν με τη μικροπολιτική συμπεριφορά τους.
Η ιστορία αυτού του μικρού τόπου μπορεί να διδάξει και θετικά και αρνητικά. Η ιστορία όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται η Πολιτική και ο Τρόπος. Αυτά δεν οικοδομούνται με καφενοβιακό, οπαδικό, «φιλελέ» ή «καθαροταξικό» πνεύμα…
Μια φράση μόνο για την Αριστερά και τους γειτονικούς χώρους. Υπολείπονται από το «αστικό» πολιτικό φάσμα ως προς το γεγονός ότι ούτε καν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο. Οι «επίσημοι» τον είδαν και τον ξέρουν καλά τώρα, οι άλλοι βλέπουν (τάχα) μόνο τον «εσωτερικό εχθρό». Δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός κίνδυνος και απειλή. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι είναι συνωμοσιολογία η σύνδεση Προσφυγικού και Τουρκίας, όπως έλεγαν, το δήλωσε κι ο Ερντογάν… Μέτοχοι της «κανονικότητας» για να έχουν κι εκείνοι ένα λόγο ύπαρξης. Τόσο απλά. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, είναι βουτηγμένη στο παιχνίδι του πολιτικαντισμού.
Και τώρα;
Δύσκολη η απάντηση. Ή μάλλον δεν υπάρχει απάντηση στις συντεταγμένες που κατέρρευσαν. Είναι φανερό πως χρειάζεται μια ριζική στροφή στην πολιτική αντιμετώπιση της εθνικής κρίσης και της απειλής που σοβεί. Δηλαδή, χρειάζεται μια στρατηγική εθνική, ρεαλιστική, με κριτήρια, ιεραρχήσεις και στοχεύσεις. Μα για να αποκτηθούν αυτά χρειάζεται ένα άλλο στοιχείο: Σοβαρότητα.
Η αστική τάξη μπορεί να μας αποκρύβει την πραγματικότητα, και αυτή είναι μια έλλογη στάση. Στηρίζεται στη εκτίμηση ότι δεν μας παίρνει να τα βάλουμε με την Τουρκία. Για αυτό κάνει επίκληση της «προστασίας» και του κατευνασμού, ίσως και της «συνεκμετάλλευσης», δηλαδή της παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων χωρίς υποστολή σημαίας, και άλλα τέτοια ταπεινωτικά. Ο φόβος του κόσμου απέναντι στην Τουρκία, συνιστά κι αυτός μια έλλογη στάση. Γιατί μια σύγκρουση μπορεί να φέρει χειρότερα αποτελέσματα.
Η σοβαρότητα πρέπει να εκκινεί από μια άλλη έλλογη στάση, που να αναδεικνύει τη ρεαλιστική προοπτική αντίστασης και υπεράσπισης εδάφους, θάλασσας, κυριαρχίας, κοινωνίας, δημοκρατίας, ελευθερίας. Η ιστορία αυτού του μικρού τόπου μπορεί να διδάξει και θετικά και αρνητικά. Η ιστορία όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται η Πολιτική και ο Τρόπος. Αυτά δεν οικοδομούνται με καφενοβιακό, οπαδικό, «φιλελέ» ή «καθαροταξικό» πνεύμα. Μια ευρεία εθνική και πατριωτική ενότητα πρέπει να διαπεράσει όλους τους τομείς, τέτοια που θα ξεπετάξει τον ραγιαδισμό, την υποτέλεια, τον πουλημένο πολιτικό κόσμο.
Η σοβαρότητα πρέπει να στηριχθεί στη συναίσθηση ότι ένα μεγάλο τμήμα της Ελλάδας χάνεται ή απειλείται πολύ σοβαρά. Όλα τα άλλα είναι λόγια…
