Το προεκλογικό σκηνικό στήνεται με γοργούς ρυθμούς, όσο οι τρεις αναμετρήσεις στις κάλπες πλησιάζουν. Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ, έθεσε ως εξής τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.: «Το βασικό δίλημμα της αναμέτρησης είναι αν θα πάμε μπροστά ή θα γυρίσουμε πίσω».
Από πρωτοτυπία, σκίζουμε… Ο ΣΥΡΙΖΑ με τους φίλους του, λοιπόν, οδηγούν το τραίνο μπροστά, ενώ η Ν.Δ., με μια ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη ηγεσία, το σπρώχνει προς τα πίσω.
Πρόκειται για τη συριζική εκδοχή του διλήμματος που θα προβληθεί. Από την πλευρά της Ν.Δ., το σενάριο λέει τέλος με τους ανίκανους, ανεύθυνους και ψεύτες, να αναλάβουν τώρα τα ηνία αυτοί που ξέρουν και μπορούν, η υπεύθυνη δύναμη του τόπου.
Με μια έννοια, και οι δύο χώροι ευνοούνται από την πόλωση και επιχειρούν έναν κουτσό διπολισμό για να πετύχουν τους σχεδιασμούς τους. Το πραγματικό ζήτημα είναι πως συγκλίνουν σε απίστευτο βαθμό στην υλοποιούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική. Τηρούν με πλήρη σεβασμό τη «συνέχεια του κράτους» και τις διεθνείς συμφωνίες που έχουν συνάψει όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα.
Κανείς τους δεν σκοπεύει να παρεκκλίνει από την πορεία που προδιαγράφουν τα ψηφισμένα μνημόνια, οι ευρωενωσιακές συμβάσεις, η δυτική γεωπολιτική ατζέντα, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Όταν συγκεκριμενοποιούν την πολιτική τους, φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα ουσιαστικό.
Τρόποι διαχείρισης, συνθηματολογία, χειριστικές δυνατότητες, αυτά φυσικά και διαφέρουν. Χωρίς όμως να αναδεικνύεται κάποιο ριζικά αντίθετο σχέδιο, ή μια ουσιαστική αντιπαράθεση για το μέλλον της χώρας.
Προς στιγμήν, αδυνατούν να στήσουν έναν «ενεργητικό» διπολισμό, ικανό να εγκλωβίσει ευρύτατες μάζες. Δεν μπορούν να διαμορφώσουν ένα ρεύμα γύρω από την πολιτική τους. Νιώθουν την αποξένωση του κόσμου για την πολιτική και τα κόμματα, την υπόκωφη οργή για όσα έχουν προκαλέσει.
Οι προεκλογικοί σχεδιασμοί απειλούνται, όμως, από την πορεία των εθνικών ζητημάτων και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Το Μακεδονικό (δεν είναι το μόνο) λειτουργεί ως σφήνα που μπορεί να προκαλέσει αναταράξεις και να τροφοδοτήσει εξελίξεις που δεν θα χειραγωγούνται εύκολα.
Αυτοί οι δύο παράγοντες, η αποστασιοποίηση του κόσμου από το πολιτικό σύστημα και τα γεωπολιτικά-εθνικά ζητήματα, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις.
Μεγάλα λόγια και υποσχέσεις θα ειπωθούν ξανά από όλους. Κάθε πολιτικό κόμμα θα προβάλει ως «Η Λύση». Η πραγματική διέξοδος της χώρας, ο μετασχηματισμός της, δεν τους απασχολεί, ούτε θα προκύψει από αυτούς. Απαιτεί προϋποθέσεις και σοβαρές «στρατεύσεις» που αναζητούνται.
Όποιος θέλει να συμβάλει, χρειάζεται να αποδεσμευτεί εντελώς, με βαθύ τρόπο, από το δίλημμα «μπρος ή πίσω» στις προκαθορισμένες ράγες.
