Ο βομβαρδισμός οικιστικού συγκροτήματος στην Ντόχα του Κατάρ από 15 ισραηλινά αεροσκάφη ανέβασε τη διεθνή αλητεία του σιωνιστικού παρακράτους σε καινοφανή επίπεδα. Έτσι ακριβώς, εξάλλου, το εξέλαβαν οι πάντες – περιλαμβανομένων των απολογητών των σύγχρονων ναζί, που για μια-δυο μέρες φαίνονταν ανίκανοι να υπερασπιστούν το (πολλαπλά αποτυχημένο) «εγχείρημα». Δεν είναι πρώτη φορά βέβαια που το κράτος-παρίας μακελεύει κι άλλους εκτός των Παλαιστινίων, τσαλαπατώντας τη διεθνή νομιμότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, λίγο πριν και λίγο μετά τον βομβαρδισμό στην Ντόχα, χτύπησε και τον Λίβανο, και την Τυνησία, και τη Συρία, και την Υεμένη. Μαζί με την Παλαιστίνη, αυτό μας κάνει έξι χώρες που υπέστησαν σχεδόν ταυτόχρονα την… αυτοάμυνα της κατοχικής οντότητας. Το πρόβλημα στην περίπτωση του Κατάρ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ξεφωνημένα φιλοδυτικά καθεστώτα της περιοχής, που προορίζονται να λειτουργήσουν ως αραβική ασπίδα της σύμπραξης ΗΠΑ-Ισραήλ.
ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ το Ισραήλ τα τίναξε όλα στον αέρα; Πρώτον, επειδή μπορεί: η κάλυψη των ΗΠΑ και η «κατανόηση» των λοιπών ισχυρών το έχουν διδάξει ότι δύναται ατιμώρητα να κάνει ό,τι θέλει. Εδώ διαπράττει εθνοκάθαρση και γενοκτονία και δεν κουνιέται (έμπρακτα) φύλλο, σε έναν ακόμη βομβαρδισμό τρίτης χώρας θα κολλήσει; Δεύτερον, επειδή το σιωνιστικό παρακράτος δεν επιθυμεί κανενός είδους εκεχειρία, πόσο μάλλον ειρήνευση. Το μόνο που δέχεται είναι η άνευ όρων υποταγή και υποδούλωση των «κατώτερων φυλών» της περιοχής, περιλαμβανομένης της παραχώρησης και μεγάλου μέρους των εδαφών τους, ώστε να υλοποιηθεί επιτέλους η υπόσχεση που τους έδωσε ο… Θεός πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, ότι θα αποκτήσουν το Μεγάλο Ισραήλ. Προσοχή: αυτό δεν είναι παραλήρημα κάποιων θρησκόληπτων ακροδεξιών, αλλά πεποίθηση της ισραηλινής ελίτ και της πλειοψηφίας αυτής της κοινωνίας εποίκων.
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ, ότι τάχα στόχος ήταν οι «ηγέτες της τρομοκρατικής Χαμάς», είναι επικοινωνιακή στάχτη στα μάτια – και τελευταία γραμμή άμυνας. Πραγματικός στόχος των πυραύλων ήταν και είναι ο τερματισμός κάθε υποψίας διαλόγου και συνδιαλλαγής. Γι’ αυτό και η ισραηλινή αντιπολίτευση χαιρέτισε την «ειδική επιχείρηση» σκορπίζοντας την ίδια επικοινωνιακή στάχτη: το… δικαίωμα(!) εξόντωσης των «τρομοκρατών». Εδώ είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση, γιατί πολύ έχουμε βομβαρδιστεί από τα «ναι μεν κακώς διαπράττει εγκλήματα το Ισραήλ, αλλά καλώς πρέπει να εξαλειφθεί η τρομοκρατική Χαμάς»: σ’ αυτήν την υπόθεση ο μοναδικός τρομοκράτης, και δη διεθνούς βεληνεκούς, είναι το Ισραήλ. Όλοι οι υπόλοιποι, από την Παλαιστινιακή αριστερά (με σύμβολο τον φυλακισμένο ηγέτη Σααντάτ) και την πλειοψηφία της Φατάχ (αυτήν που εκπροσωπείται επάξια από τον επίσης φυλακισμένο ηγέτη Μπαργούτι) ως τη Χαμάς, είναι εθνικοαπελευθερωτικές-αντικατοχικές οργανώσεις. Και γι’ αυτό όλες, όχι μόνο η Χαμάς, θεωρούνται «τρομοκρατικές» από το Ισραήλ.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ τώρα συνοπτικά τις επιπτώσεις του «εγχειρήματος»: Πρόκειται για επικοινωνιακή, ίσως και γεωπολιτική νίλα, η οποία επιτάθηκε από την αποτυχία της «συμβολικής» εξόντωσης των τριών ηγετών της Χαμάς. Διότι, επικοινωνιακά, «γράφει» χάλια η απόπειρα δολοφονίας αυτών που διαπραγματεύονται την υποτιθέμενη ειρηνευτική πρόταση του Τραμπ, και μάλιστα σε ένα φιλοδυτικό εμιράτο που με τις ευλογίες των ΗΠΑ τους φιλοξενεί. Το να ζητά η σιωνιστική συμμορία και τα ρέστα, απαιτώντας ξαφνικά από το Κατάρ να διώξει τους διαπραγματευτές, απλώς υπογραμμίζει το φιάσκο. Διότι μπορεί οι εγκληματίες πολέμου να έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου, αλλά οι αντιδραστικές αραβικές ηγεσίες δεν έχουν χάσει το ένστικτο της επιβίωσης. Εδώ μάλλον ξεκινά και το γεωπολιτικό φιάσκο, αφού (στην καλύτερη για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ περίπτωση) απομακρύνεται δραστικά η δυνατότητα «εξομάλυνσης» των σχέσεων των αραβικών ηγεσιών με το γενοκτονικό κράτος. Το οποίο νιώθει ήδη να του επιστρέφεται το ωστικό κύμα του «χειρουργικού πλήγματος». Ίσως τελικά να ισχύει ότι μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
