Κάποιοι θα κυνηγηθούν από την αστυνομία. Άλλοι θα σκοτωθούν-δολοφονηθούν μετά από καταδίωξη. Κάποιοι άλλοι θα χάσουν τη ζωή τους από τις αναθυμιάσεις. Άλλοι θα πεθάνουν από το κρύο ή την πείνα.
Ξεχειλίζει από αγωνία, πόνο και ανάγκη για αλληλεγγύη το κείμενο που συνέταξαν οι μετανάστες και πρόσφυγες που προσπαθούν να επιβιώσουν στο παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής. Με απλά λόγια και με αφορμή τον τελευταίο θάνατο ενός ακόμη μετανάστη, αυτή τη φορά από αναθυμιάσεις στην προσπάθειά του να ζεσταθεί, οι νεαροί πρόσφυγες απευθύνουν έκκληση ανθρωπιάς σε όλους εμάς, περιγράφοντας τον τρόπο που προσπαθούν να ζήσουν σε μια χώρα της Ευρώπης. Παρακάτω δημοσιεύουμε ολόκληρο το κείμενο τους.
«Στο όνομα του Θεού»
Από τότε που ήμαστε μικροί, στη χώρα μας είχε φασαρία, μα εμείς δεν καταλαβαίναμε τι είναι αυτή η φασαρία. Μετά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι αυτή η φασαρία είναι πόλεμος. Άλλαζαν οι εποχές και εμείς περνούσαμε πιο δύσκολα. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Από τότε μέχρι και σήμερα σκεφτόμαστε τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποια θα είναι η μοίρα μας. Όταν ήμασταν στη χώρα μας, μας είπαν ψέματα. Μας είπαν ότι στην Ευρώπη έχει δημοκρατία και εκεί θα έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Για να φτιάξουμε τη ζωή μας πρέπει να περάσουμε τα σύνορα, αλλά στην Ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Υποτίθεται ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει τον κόσμο. Αλλά εδώ δεν είναι έτσι.
Η αστυνομία στην Ελλάδα μάς χτυπάει, μας κοροϊδεύει, μας συλλαμβάνει, προσβάλλει τη χώρα μας και το θρήσκευμά μας, ακόμα κι αν είμαστε ανήλικοι. Εμείς ήμασταν στο παλιό λιμάνι κι από κει ήρθαμε στο εργοστάσιο, απέναντι απ’ το νέο λιμάνι, για να μην έχει πρόβλημα μαζί μας ο κόσμος στην Πάτρα και με σκοπό να φύγουμε για άλλη χώρα.
Πολλές φορές κι ενώ κοιμόμαστε, έρχεται η αστυνομία, στις 5 το πρωί, μας ξυπνάει, μας χτυπάει, μας καίει τα χαρτιά, μας λένε ότι θα πάμε εκδρομή και μετά μας στέλνουν στην Αθήνα. Εκεί μας αφήνουν συνήθως στο Αλλοδαπών. Κάποια παιδιά που δεν έχουν λεφτά πρέπει να γυρίσουν πίσω στην Πάτρα με τα πόδια, ένα ταξίδι που διαρκεί 6 μέρες.
Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε, γιατί μόνο από εδώ μπορούμε να φύγουμε. Θέλουμε να βρούμε έναν άλλο τόπο να ζήσουμε τη ζωή μας, επειδή στην Ελλάδα επικρατεί κακή κατάσταση. Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια μάνα και έναν πατέρα. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα, να είμαστε από διαφορετικές χώρες αλλά όλοι είμαστε αδέλφια.
Με την αστυνομία μιλήσαμε για τα προβλήματά μας, αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν σημασία γι’ αυτούς. Είτε στον πόλεμο στις χώρες μας, είτε στην καθημερινή ζωή εδώ, έχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ό,τι λέμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ήρεμη ζωή. Μέχρι πότε πρέπει να είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας; Γιατί δεν μας δίνουν χαρτιά να μπορούμε να ταξιδεύουμε πίσω στη χώρα μας και μετά πάλι στην Ευρώπη; Εσείς θα μπορούσατε να ζήσετε στο παλιό εργοστάσιο, όπως ζούμε εμείς; Εσείς μπορείτε να τρώτε φαγητό από τα σκουπίδια; Έτσι η ζωή δεν αξίζει. Το ξέρετε ότι έχουμε ένα νεκροταφείο στην Πάτρα για μετανάστες και πρόσφυγες;
Εμείς φύγαμε από τις χώρες μας για να ζήσουμε, όχι για να πεθάνουμε.
Παρακαλούμε όποιον/α διαβάσει αυτό το κείμενο να αλλάξει ό,τι κακό σκέφτεται για εμάς. Αν κάποιος μετανάστης κάνει κάτι κακό δεν φταίμε όλοι γι’ αυτό. Ας μην αλλάζει πεζοδρόμιο όποιος μας βλέπει στο δρόμο. Κανένας θεός δεν θέλει να χτυπάς αδύναμους ανθρώπους, να τους συλλαμβάνεις, να τους κόβεις το νερό και το ρεύμα και να τους ταπεινώνεις. Όταν μαθαίνετε ότι ένας αστυνομικός χτυπάει άλλον έναν ανήλικο μετανάστη, μην κλείνετε τα μάτια ή τα αφτιά σας.
Να σταματήσει
η αστυνομική βαρβαρότητα
Θέλουμε να ζήσουμε
με ασφάλεια
Χρειαζόμαστε
ανθρώπινα δικαιώματα
