Μας προβληματίζει ή στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Δικαιολογημένα. Τι στο καλό, η χώρα καταστρέφεται με τρόπους, μεγέθη και ρυθμούς πρωτόγνωρους.
Ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται και, μάλιστα, πολύ φτηνά, σχεδόν τζάμπα. Ο ιδιωτικός πλούτος χάνει την αξία του και από πλεονέκτημα μετατρέπεται με τα χαράτσια και τα τεκμήρια σε βραχνά. Η εργασία δεν υπάρχει ή κι όταν υπάρχει αυξάνεται σε ώρες, ενώ μειώνεται σε οικονομική απολαβή σε σημείο που να μην επαρκεί για να καλύψει τις βασικές ανάγκες και υποχρεώσεις κάθε πολίτη που ανήκει στη μεγάλη πλειοψηφία των χαμηλών και μεσαίων οικονομικά στρωμάτων.
Πρωτοφανείς καταστάσεις που αποτυπώνονται σε εικόνες σουρεαλιστικές ξεφτιλίζουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Αστυνομικοί με ασπίδες και όπλα επιβλέπουν την εκκένωση νοσοκομείων που κλείνουν άτακτα και κομάντος τραυματιοφορείς μεταφέρουν άρον-άρον σε φορεία ασθενείς κατάκοιτους και διασωληνωμένους, φτωχούς ανθρώπους, συνταξιούχους, εργάτες με χιλιάδες ένσημα και ροζιασμένα χέρια, με τα λίγα υπάρχοντά τους σε νάιλον σακούλες του σουπερμάρκετ, σώματα σαν κούτες κάποιας εφορίας που μετακομίζει. Η απόλυτη ταπείνωση του ανθρώπου που δούλεψε, πλήρωσε τους φόρους του (στους εργάτες και τους υπάλληλους, ως γνωστόν, ο φόρος παρακρατείται προκαταβολικά), πλήρωσε το ασφαλιστικό του ταμείο (επίσης με προκαταβολική παρακράτηση), μεγάλωσε τα παιδιά του, τα έστειλε να υπηρετήσουν στο στρατό, τα σπούδασε με δικά του έξοδα και στερήσεις, στήριξε με την εργασία του την ανάπτυξη και ευημερία των λίγων που σήμερα τον ξεφτιλίζουν και τον σέρνουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Φοβερά πράγματα τα οποία, όμως, δεν τα βλέπει καθαρά ή δεν τα βλέπει καθόλου η κοινωνία, παρά μόνο ένα μικρό της μέρος, γιατί τα μέσα επικοινωνίας είναι φίλτρα που διυλίζουν τις ειδήσεις και αποκρύπτουν ή διαστρέφουν τα πραγματικά γεγονότα.
Αλλά εμείς, της Αριστεράς, σε ανησυχητικό βαθμό, βράζουμε στο ζουμί μας. Ζούμε στον κόσμο μας, νομίζοντας ότι ζούμε στον κόσμο των άλλων. Όντας καλύτερα ενημερωμένοι, νομίζουμε ότι όλοι είναι ενημερωμένοι. Βαριάς μορφής υποκειμενισμός, μερικές φορές σε σημείο τύφλωσης. Όλες μαζί οι εφημερίδες της Αριστεράς (Αυγή, Ριζοσπάστης, Εποχή, Δρόμος, Πριν κ.ά.) πουλάνε λιγότερα από 30 χιλιάδες φύλλα το σαββατοκύριακο. Και τις καθημερινές, εάν συναθροίσουμε και τα φύλλα της Ελευθεροτυπίας και της Εφημερίδας των Συντακτών ούτε 20 χιλιάδες! Σε μια χώρα 11.000.000 ανθρώπων, σκορπισμένων σε χιλιάδες πόλεις και χωριά. Ακόμα κι αν προσθέσουμε 30, 40 ή 50 χιλιάδες πολίτες που ακούνε συστηματικά το ραδιόφωνο 105,5 Στο Κόκκινο, το σύνολο είναι απελπιστικά μικρό. Και η ΕΡΤ που άνοιγε περισσότερα παράθυρα στον κόσμο, δέχτηκε συντριπτικό πλήγμα από την αδίστακτη εξουσία, προκειμένου να μη διαφεύγει τίποτα που αντικρούει την ψευδή εικόνα που θέλει η κυβέρνηση να προβάλλεται προς τα έξω.
Μπροστά σ’ αυτή την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, για να αντικρούσουν ορισμένοι τα ενοχλητικά συμπεράσματα που βγαίνουν αβίαστα από την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών, αντιτάσσουν ότι οι πολίτες πλέον ενημερώνονται μέσω του διαδικτύου. Εκεί, πράγματι, το ποσοστό των χρηστών μεγαλώνει, αλλά ποιος έχει να δώσει μετρήσιμα στοιχεία για το βαθμό ενημέρωσης και το είδος της ενημέρωσης που έχουν οι χρήστες; Επισκέπτονται, άραγε, οι απλοί πολίτες τους ίδιους ιστότοπους που επισκέπτονται οι πολιτικά δραστήριοι για την ενημέρωσή τους και την ανταλλαγή απόψεων σε θέματα πολιτικής επικαιρότητας; Υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας που οι αριστεροί πολίτες συναντιούνται με τους πολίτες της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας; Οι μελέτες στο εξωτερικό δείχνουν ότι αυτή η «διασταύρωση» είναι περιορισμένη και ευκαιριακή. Και μεταξύ μας, η «διασταύρωση» είναι κατά κανόνα ασυστηματοποίητη. Ακόμα κι οι χρήστες που επιζητούν μια πιο εξατομικευμένη δικτύωση επιλέγοντας «φίλους» με κάποια κριτήρια πολιτικά ή πολιτισμικά, περισσότερο χρόνο καταναλώνουν σε μη-πολιτικές ενημερώσεις.
Άλλο οι γάτες κι άλλο η πολιτική
Σήμερα, έχω στο Facebook, το πιο μεγάλο και οργανωμένο μέσο «κοινωνικής δικτύωσης», 4.837 «φίλους». Το «δείγμα» μου είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό και ιδίως λόγω της πολυσυλλεκτικότητας των «φίλων» μου. Διαπίστωσα, όμως, μέσα σε δύο χρόνια, ότι οι περισσότεροι «φίλοι» μας, γιατί δεν είναι μόνο δικοί μου, κάνουν στην πλειοψηφία τους περιορισμένη χρήση του Μέσου. Επίσης, πολλοί εμφανίζονται συνήθως με φωτογραφίες από τα ταξίδια, τις γιορτές και τις διακοπές τους και πολλοί με φωτογραφίες των σκύλων και των γάτων τους. Φυσιολογικά πράγματα, δηλαδή, αλλά όχι πολιτικά. Η εντύπωση που δημιουργεί ένας μικρός αριθμός πολιτικοποιημένων χρηστών που ξημεροβραδιάζονται στο Facebook με σχόλια και αναρτήσεις σωρηδόν, δεν είναι αντιπροσωπευτική της διαδικτυακής πραγματικότητας.
Κάθε μέσο έχει την αξία και τη δυναμική του. Ένα άρθρο μου στο Περίπτερο Ιδεών φτάνει σίγουρα στα χέρια δύο χιλιάδων πολιτών που παίρνουν το Δρόμο της Αριστεράς κάθε Σάββατο. Αλλά μπορεί να φτάσει και τις δέκα χιλιάδες αναγνώσεις στον ιστότοπο της εφημερίδας όπου η καταμέτρηση των «επισκέψεων» γίνεται αυτομάτως ανά άρθρο. Και μερικές φορές φτάνει σε πολύ μεγαλύτερα νούμερα εάν το άρθρο «υιοθετηθεί» από δημοφιλείς ιστότοπους. Αλλά και πάλι, πρόκειται για ένα κόσμο που, τις περισσότερες φορές, είναι μικρό μέρος της κοινωνίας. Ακόμα κι αν συνδυάσουμε όλα τα Μέσα που χρησιμοποιούμε και αθροίσουμε όλους τους πολίτες που, λίγο ή πολύ, ενημερώνονται σωστά και συστηματικά για τα πολιτικά μας πράγματα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν σε τι εποχή ζούμε, τι καταστροφή υφίσταται η κοινωνία και ο τόπος, τι ανάγκες υπάρχουν, πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση και τι ευθύνες έχει η Αριστερά, αλλά και τι ελπίδες γεννάει σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών σε όλη τη χώρα, θα διαπιστώσουμε ότι υστερούμε, ποσοτικά και ποιοτικά, στην ενημέρωση και την επικοινωνία.
Κάθε μέρα γίνονται και αποκαλύπτονται συγκλονιστικά πράγματα, που εάν ο πολίτης είχε σωστή τακτική ενημέρωση σίγουρα θα άλλαζε τις εκτιμήσεις του για το παρόν και το μέλλον. Ο θάνατος του Θανάση στο τρόλεϊ, η αυθάδεια του Σταυρίδη με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη, ο διορισμένος πρόεδρος με το πλαστό πτυχίο και οι απολύσεις εργαζομένων στην ΕΑΒ, το κλείσιμο νοσοκομείων και οι επικρεμάμενοι πλειστηριασμοί σπιτιών είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις βίας, κακοδιαχείρισης, λεηλασίας και σκανδάλων. Δηλαδή, υπάρχει άφθονη πρώτη ύλη για να τους ξεμπροστιάσεις και να τους συντρίψεις. Αλλά πώς; Με τι; Εάν επιλύαμε αυτό το πρόβλημα, σίγουρα, η απαλλαγή του τόπου από τους καταστροφείς, από τη συμμορία Σαμαρά-Βενιζέλου, θα γινόταν πιο εύκολα, πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.
Γι’ αυτό πρέπει να δούμε τις δικές μας αδυναμίες και ολιγωρίες, κατεπειγόντως! Σε όλους τους τομείς, και στον τομέα της ενημέρωσης ιδιαιτέρως, γιατί εκεί είναι το βαρύ πυροβολικό του εχθρού, των εισβολέων και των εντόπιων συνεργατών τους.
Η παρουσία της Αριστεράς είναι ανεπαρκής στα Μέσα. Ο ραδιοσταθμός μας ακούγεται βασικά στην Αττική. Οι εφημερίδες μας έχουν μικρές κυκλοφορίες. Οι περισσότεροι οργανωμένοι ιστότοποι είναι φτωχοί, ξύλινοι ή/και εσωστρεφείς.
Να γιατί χρειάζεται η τηλεόραση της Αριστεράς. Με χιλιάδες πολίτες, δεκάδες χιλιάδες, οπερατέρ, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, εθελοντές, από το Σύνταγμα μέχρι το τελευταίο χωριό, που θα καταγράφουν κάθε βαναυσότητα όπου κι αν συμβαίνει, με τη μηχανή τους και με το τηλέφωνό τους, και τα μέσα της Αριστεράς θα την προβάλλουν άμεσα και επίμονα. Ένα πανταχού-«παρών» μάτι της Αριστεράς, που θα βλέπει και θα δείχνει αδιάκοπα, καθημερινά, σκηνές αυτής της αγριότητας που κανένα καθεστωτικό κανάλι δεν δείχνει.
Αλλά δεν χρειαζόμαστε μόνο ένα κανάλι. Χρειαζόμαστε ένα πολύ πιο σύνθετο, πολυμορφικό, άμεσο, συμμετοχικό και σύγχρονο σε μορφή και περιεχόμενο δίκτυο ενημέρωσης και επικοινωνίας. Που θα λειτουργεί αμφίδρομα. Θα τροφοδοτεί και θα τροφοδοτείται από την κοινωνία.
Χρειαζόμαστε πολλά δίκτυα επικοινωνίας, πάσης φύσεως, χειροποίητα και ηλεκτρονικά. Από σπίτι σε σπίτι κι από χώρο δουλειάς σε χώρο δουλειάς, ένα συνεχές ρεύμα ενημέρωσης μέσα από το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και μέσα από πολλαπλούς και πολύμορφους ιστότοπους πάσης φύσεως. Μόνο ο συνδυασμός όλων των δυνατοτήτων μπορεί να δημιουργήσει ένα πυκνό δίχτυ ενημέρωσης και αποκάλυψης. Να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη φαντασία, να κατεβάσουμε ιδέες, να κάνουμε προτάσεις, να δείχνουμε αφτιασίδωτη την ωμή πραγματικότητα των Μνημονίων, να τους εκθέτουμε ανεπανόρθωτα, να μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί!
Εάν δεν δούμε την ενημέρωση και την επικοινωνία στις πραγματικές τους διαστάσεις, δύσκολα θα νικήσουμε και εάν νικήσουμε δύσκολα θα σταθούμε όρθιοι κάτω από τον καταιγιστικό βομβαρδισμό που θα δεχόμαστε χωρίς ανάπαυλα, πανταχόθεν.
Αλλά είναι τα μυαλά μας αρκετά ευαίσθητα, γρήγορα και φωτεινά; Ιδού η απορία…
Στέλιος Ελληνιάδης
