Ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας και οργής απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα. Μια σημαντική παραγωγική ομάδα (κοινωνικό στρώμα, τάξη κ.λπ.) αποκτά ορατότητα μέσα από τον αγώνα στα μπλόκα. Όχι, δεν είναι οι συνηθισμένες διαμαρτυρίες που γίνονταν κάθε χρόνο για συγκεκριμένα οικονομικά αιτήματα που είχαν μια αρχή και ένα τέλος πάνω-κάτω προδιαγεγραμμένα. Τότε που κάθε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης δήλωνε πως «οι πόρτες του γραφείου είναι πάντα ανοικτές για διάλογο», και κάποια στιγμή «λύνονταν» τα μπλόκα…
Τώρα αναβλύζει οργή. Είναι αγώνας για επιβίωση μιας ολόκληρης κοινωνικής παραγωγικής κατηγορίας. Είναι κραυγή απόγνωσης ολόκληρης της περιφέρειας που βουλιάζει. Είναι θυμός επειδή, όπως λένε, «θερίζουμε σιτάρι και σέρνουν Φεράρι». Επειδή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δείχνει ένα σύστημα βουτηγμένο στη διαφθορά. Επειδή βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα ότι ο αγροτικός κόσμος και η περιφέρεια είναι υπό διωγμό. Δεν έχουν θέση στην «Ελλάδα-κόμβο». Επειδή οι ελίτ, τα «τζάκια», πολιτικά και οικονομικά, αδιαφορούν για την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας, εφαρμόζοντας όλες τις ντιρεκτίβες/ποσοστώσεις/αλλαγές στις καλλιέργειες που επέβαλλε η Ε.Ε. επί δεκαετίες.
Υπάρχει και ένα άλλο ποιοτικό στοιχείο: Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι έχουν τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού στον αγώνα τους. Επειδή όλοι αντιλαμβάνονται πως χώρα που δεν παράγει, δεν μπορεί να σταθεί∙ πως δεν στέκεται χώρα που δεν νοιάζεται για τη διατροφική της αυτάρκεια (ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσαμε να έχουμε διατροφική αυτάρκεια, αν φυσικά στηρίζονταν ο πρωτογενής τομέας κεντρικά, αντί να αφεθεί να διαλύεται). Ακόμα και συμβολικά π.χ. οι ταξιτζήδες που είναι σε κινητοποίηση στάθηκαν στο πλευρό των αγροτών.
Η κραυγή του κτηνοτρόφου-αγρότη, ότι σφαγιάστηκαν όλα τα ζώα του και χρωστάει παντού, ακούστηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ένοιωσε την κραυγή αγωνίας η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ακόμα και όλος ο αστικός πληθυσμός που διατηρεί (ευτυχώς) σχέσεις με τα χωριά του και την ύπαιθρο. Ξέρει ότι η ύπαιθρος και η αγροτιά ξεκληρίζονται και χρωστούν στις τράπεζες για να μπορέσουν να διασώσουν την επόμενη σοδιά, τα λιπάσματα, τις ζωοτροφές κ.λπ.
Ο κύριος Πορτοσάλτε θεωρεί πως, για να υπάρχουν τόσα τρακτέρ, υπάρχει και «ευμάρεια» στον αγροτικό κόσμο. Ο κύριος Φεύγας (γραμματέας στρατηγικού σχεδιασμού και επικοινωνίας της Ν.Δ.) αναρωτιέται «ποιος μας λέει ότι είναι πραγματικοί αγρότες στα μπλόκα;». Ας πάνε και οι δύο επιτόπου να τα ξαναπούν, ή να ρωτήσουν τους ίδιους. Διότι στα τηλεοπτικά πάνελ είναι εύκολο να λες εξυπνάδες και μπούρδες. Η δε κυβέρνηση δια στόματος κ. Μαρινάκη επεξεργάζεται σχέδια καταστολής και διάλυσης των μπλόκων. Τα γνωστά: χημικά, αύρες, ΜΑΤ, συλλήψεις, αγροτοδικεία…
Ας σκεφθούμε κάτι απλό και ρεαλιστικό: να ογκωθεί το κύμα διαμαρτυρίας και οργής. Όχι μόνο αγροτών και περιφέρειας, αλλά και νέων εργαζομένων, συνδικάτων και συλλόγων, κινήματος των Τεμπών. Αν ενωθούν αυτοί οι χείμαρροι (δεν είναι απλά ρυάκια) της κοινωνικής διαθεσιμότητας και διαμαρτυρίας, τότε μπορεί να ξαναφυτρώσει με σοβαρούς όρους η Ελπίδα, ως μεγάλη πολιτική δύναμη αλλαγής και επιβίωσης της χώρας.
Ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, ένα πραγματικά ακηδεμόνευτο κίνημα επιβίωσης και αλλαγής είναι απολύτως αναγκαίο. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα (όσοι κυβερνούν και όσοι καμώνονται ότι «αντιπολιτεύονται») βλέπουν με εχθρότητα και δυσπιστία ένα τέτοιο ακηδεμόνευτο κίνημα. Ο νους τους (και η καρδούλα τους) είναι στο πώς θα το αποτρέψουν, πώς θα το ματαιώσουν, πώς θα το συκοφαντήσουν πριν γίνει μεγάλο ποτάμι. Ο νους τους και η καρδούλα τους είναι στις επόμενες εκλογές και στις μπίζνες-μίζες που θα πλουτίσουν τις ελίτ και θα ρημάξουν κι άλλο τη χώρα.
Με μια έννοια, τα μπλόκα είναι ένας μεγάλος καθρέφτης της σύγχρονης Ελλάδας. Εξουσία, ελίτ, ολιγάρχες, μιζαδόροι, Φραπέδες και Χασάπηδες, πολιτικός κόσμος, εμπορικά καρτέλ και μεσάζοντες, συμμορίες και υπόκοσμος, ένα μέτωπο. Ενάντια σε εργαζόμενους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, μεροκαματιάρηδες, νέους επιστήμονες, ενάντια σε κάθε συλλογική έκφρασή τους (συνεταιρισμούς, συλλόγους, συνδικάτα, αλληλέγγυους, δομές κ.λπ.).
Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας δεν πρόκειται να λυθεί με υποκλίσεις στην κυρία Κίμπερλι, στο ρόλο νέου ύπατου αρμοστή των ΗΠΑ στη χώρα μας. Ούτε και με διάλυση της αγροτικής παραγωγής προς όφελος εισαγωγέων και μεσαζόντων, ή υπέρ των funds που θέλουν να αρπάξουν γη και περιουσίες μπιρ παρά.
Στο πλευρό λοιπόν των μπλόκων, στο πλευρό της αγροτιάς και των κτηνοτρόφων που αγωνίζονται, χωρίς επιφυλάξεις. Ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας!
