Τι είναι ο εύκολος αντιφασισμός (και μάλιστα ο επαγγελματικός); Να παίρνεις μέσω του αντιφασισμού ελευθέρας για «εκσυγχρονιστής», φερ’ ειπείν, δηλαδή να τρως του κοσμάκη το ψωμί, αλλά να το κάνεις για το καλό του. Ενίοτε μάλιστα να βρίζεις κι αυτούς που τους τρως το ψωμί, ως λαϊκιστές και καθυστερημένους.
Ο ασκός του Αιόλου για αυτά τα θέματα έχει ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια. Στην αρχή μέσα απ’ αυτόν τον ασκό βγήκε ένα αεράκι «αριστερό» κι ευχάριστο. Που πρότεινε να καθιερωθούν (και) στην Ελλάδα τα «εγκλήματα γνώμης». Να δικάζονται δηλαδή οι άνθρωποι για τις ιδέες τους και όχι μόνον για τις πράξεις τους. Γιατί; Διότι κάποιες ιδέες μπορούν να παροτρύνουν σε «κακές πράξεις». Νάτος ο φασισμός ολόρθος! Υπό αντιφασιστική δορά όμως. Την οποίαν φορούσαν μοντελάκι σινιέ οι αριστερούληδες που κατηγορούσαν όποιον ήθελαν να προγράψουν για «ρητορική μίσους» και άλλα τέτοια παρόμοια, εξαπολύοντας ένα πογκρόμ «δίκης προθέσεων» εναντίον όλων όσων ήθελαν να εξουδετερώσουν (κυρίως, ω του θαύματος, από την Αριστερά).
Όσο για τον ίδιο τον φασισμό, τον εξέθρεφαν και οι ίδιοι βρίζοντας τους πάντες για εθνικισμό, αντισημιτισμό, ρατσισμό, σεξισμό και πλείστα όσα τέτοια, σπρώχνοντας κόσμο και κοσμάκη ακριβώς απέναντί τους ως «αριστερών» της ελεεινής μορφής
με αποτέλεσμα η Αριστερά να τους χρεώνεται εκούσα άκουσα, και αναλόγως να φθείρεται.
Οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για τις πράξεις τους, όμως η ιδέα της αντιμετώπισης του φασισμού διά της δικαστικής οδού ουδέποτε εγκαταλείφθηκε.
Ούτω πως, επ’ εσχάτοις τίθεται το ίδιο θέμα για τους «Σπαρτιάτες», ενώ λίγο πιο πριν για το θέμα με τους «Έλληνες» το πολιτικό σύστημα των «άσπιλων», εκσυγχρονιστών και νεοφιλελεύθερων, κινήθηκε στα όρια (κι εκτός ορίων) του Συντάγματος, με μερικούς μάλιστα αστέρες εξ Ακροκεντρώων να δίνουν ρεσιτάλ σοφιστειών, δοκησισοφίας και αρλουμπολογίας.
Το δροσερό «αριστερό» κι ελαφρόμυαλο αεράκι που βγήκε κατ’ αρχήν από τον ασκό του Αιόλου, έγινε με τον καιρό μια δυσώδης ομίχλη που επαναφέρει τη λογική των ιδιώνυμων νόμων καθ’ οδόν προς τον ζόφο και το έρεβος.
Το πρόβλημα όμως είναι ακόμα χειρότερο. Διότι παρ’ ότι έωλα όλα αυτά, παραμένουν διά του λέγε-λέγε-λέγε εδραία μέσα στα μυαλά πολλών αριστερών αλλά και άλλων καλών προθέσεων ανθρώπων.
Με κάτι τέτοια όμως η Αριστερά έχει γίνει η χαρά των πονηρών που τη λεηλατούν και η απογοήτευση πολλών καλών ανθρώπων που έχουν φθάσει να τη λυπούνται ή και να την αποστρέφονται.
Βεβαίως η ενσωματωμένη στο Σύστημα Αριστερά, και η καθ’ ημάς και η Ευρωπαϊκή, στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσει να βαδίζει – άλλωστε η φθορά της αποδεικνύεται επωφελής για όσους την προκαλούν.
Το ερώτημα είναι τι κάνουν εναντίον όλων αυτών εκείνοι οι αριστεροί, ομάδες και πρόσωπα, που εξακολουθούν να συνδέονται με τον λαό και ενδιαφέρονται για την τύχη του;
……………
Στην Ευρώπη πνέουν άνεμοι ύφεσης, λιτότητας και αυταρχισμού, με τις λαϊκές αντιδράσεις να αδυνατίζουν όλο και πιο πολύ, υπονομευμένες άλλωστε από τη δράση αυτής της ορδής που υψώνει επί δεκαετίες τη σημαία των «Φίλων του Λαού» για να μπορεί να βγάζει τα φράγκα της απ’ το τομάρι του…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
29•VI•2023
