Τις τελευταίες μέρες, και κυρίως με βάση τη (κατα)δίκη της Χρυσής Αυγής, παρουσιάζεται από αρκετούς που έχουν δημόσιο βήμα, –μεταξύ των οποίων και αρκετοί καλλιτέχνες– η αφήγηση πως οι πλατείες ήταν αυτές που τροφοδότησαν τη Χ.Α. Γράφτηκαν πολλά σχετικά στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου, παρόλα αυτά παρακάτω παραθέτουμε μερικές δηλώσεις μουσικών, που έγιναν σε προγενέστερο χρόνο. Αξίζει να προσεχθεί ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται και στηρίζουν το Κίνημα των Πλατειών, καθώς επίσης και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν.
«Χαιρετίζουμε τους δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, κυρίως νέους μας, που μαζεύτηκαν στις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων, διαδηλώνοντας την αγανάκτησή τους για το Μνημόνιο-μνημόσυνο, ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση της ντροπής και όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε δημόσια αξιώματα, καταστρέφοντας, λεηλατώντας και υποδουλώνοντας την Ελλάδα. Η θέση όλων αυτών δεν είναι στη Βουλή, είναι στη φυλακή».
Μ. Θεοδωράκης, 29/5/2011
«Εμένα μου κάνει εντύπωση το άλλο. Μετά τις αυθόρμητες μεγάλες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, όλοι λυσσάξανε επειδή ήταν ακαπέλωτη. Μέχρι τότε ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς χρησιμοποιούσαν τις ίδιες εκφράσεις για την πολιτική (προδότες, στο σκαμνί και τέτοια). Άφησαν όμως όλο αυτό το χώρο να τον εκμεταλλευτεί ο νεοναζισμός. Εγώ το βρίσκω θλιβερό αυτό το φαινόμενο».
Δ. Πουλικάκος, 25/2/2014
«Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι θετικός. Προς το παρόν πάει καλά –και οι κόρες μου εκεί είναι–, αύριο μεθαύριο δεν ξέρουμε τι θα γίνει. (…) Εδώ όμως γίνονται περίεργα πράγματα, ο Μαντέλης ομολόγησε ότι πήρε τη «χορηγία». (…) Ας μην τρελαθούμε και μην ισοπεδώνουμε τα πράγματα, ένα καρβέλι ψωμί να κλέψεις και σε βάζουν φυλακή. Αυτός έτσι θα τη γλιτώσει;»
Δ. Μητροπάνος, 20/6/2011
«Εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού είναι η ενότητα και η σύμπραξη όλων των διαφορετικών απόψεων που έχουν έτσι κι αλλιώς κάτι θετικό να προσφέρουν και το έχουν αποδείξει με την αυτοδιάθεσή τους και τον καθημερινό τους αγώνα. (…) Είμαι και θα είμαι καθημερινά στο πλάι σας, στην Πλατεία, φωνάζοντας στους “νόμιμους” και επίσημους τοκογλύφους-νταβατζήδες: “Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη”».
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 1/6/2011
«Ήταν ολοφάνερο ότι ήμασταν ένα προτεκτοράτο και όσοι ήταν στην εξουσία, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (…), οι περισσότεροι ήταν καθαροί υπάλληλοι ή και πράκτορες. Αν έχεις υπόψη σου την Ιστορία, δεν υπήρξαμε ποτέ ανεξάρτητο κράτος. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λέει η Ιστορία. Έχω ξαναπεί ότι καλό είναι να βγαίνουμε στο Σύνταγμα και να σηκώνουμε σημαίες, αλλά καλό είναι να ξέρουμε μας από πού ξεκινάει η ρίζα του κακού. Όλοι μας έλεγαν ψέματα όλα αυτά τα χρόνια και όλοι ήταν κλέφτες.»
Γ. Αγγελάκας, 22/6/2011
Πέρα από δηλώσεις πολλοί ήταν αυτοί που έδειξαν έμπρακτα τη συμμετοχή ή τη στήριξη τους στο Κίνημα των Αγανακτισμένων συμμετέχοντας στις συνελεύσεις, τις συναυλίες και δρώμενα των πλατειών. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Αλ. Ιωαννίδη, ο οποίος στις 28 Ιουνίου 2011 παρουσίασε για πρώτη φορά, το τραγούδι του «Πλατεία»:
«Χύνονται οι άνθρωποι στους δρόμους, μες στου Ιούνη τη φωτιά, δε θέλει σκέψη η βουτιά,ούτε κι η φαντασία νόμους.
Θα σε ξανάβρω στη πλατεία, κρυφά θα μου χαμογελάς, όλο πληγές το σώμα μας, από έρωτα και αλητεία»
