Οι νέες ανακοινώσεις της επιτροπής εμβολιασμού για την απαγόρευση χορήγησης του εμβολίου της AstraΖeneca σε ανθρώπους κάτω των 60 ετών ήταν λογικό να προκαλέσει πάμπολλες αντιδράσεις. Και να αυξήσει την επιφυλακτικότητα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις αποφάσεις της κυβέρνησης και των επιστημονικών επιτροπών. Βέβαια σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίο να τονίσουμε ότι όλος ο χειρισμός της υπόθεσης «εμβόλιο AstraΖeneca» από την ελληνική κυβέρνηση δικαίως μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο ορισμός της πολιτικής αλητείας. Διότι, ενώ εδώ και δύο μήνες τουλάχιστον είχε επισημανθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η αυξημένη επικινδυνότητά του για τις νεαρές ηλικίες, η κυβέρνηση ανερυθρίαστα συνέχιζε να εμβολιάζει, και να υποστηρίζει (από κοντά κι οι επιτροπές των επιστημόνων) ότι το συγκεκριμένο εμβόλιο είναι ασφαλές. Και όλα αυτά στον βωμό του τουρισμού –και όχι μόνο– όπου εύκολα θυσιάζονται οι ιθαγενείς και η υγεία τους.
Παραπέρα: η όλη ιστορία με το AstraZeneca καταδεικνύει και την πολιτική απόφαση των διεθνών ελίτ (που ραγιάδικα και εμμονικά εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση) ότι το εμβόλιο είναι η μοναδική σωτηρία από την πανδημία. Ότι είναι μονόδρομος. Ότι μόνο αυτό θα μας σώσει. Άρα ας ξεχάσουμε την ανάγκη ενίσχυσης της Δημόσιας Υγείας, και δη της πρωτοβάθμιας, την προσπάθεια να παραχθούν φάρμακα ενάντια στον κορωνοϊό, τα μαζικά τεστ και στοχευμένα μέτρα περιορισμού, και κάθε άλλο μέσο καταπολέμησης της πανδημίας που εδώ και πάνω από ένα χρόνο έχει προταθεί – κι έχει σημειώσει επιτυχία όπου δοκιμάστηκε. Γιατί κυριαρχεί αυτή η διεθνής εμμονική πολιτική; Επειδή αποτελεί μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου, που δεν είναι άλλο από τον διαχωρισμό των κοινωνιών σε υγιείς και μη υγιείς, σε πολίτες Α΄ και Β΄ κατηγορίας. Σκοπός είναι η εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος, του απαρτχάιντ των «υγιών» ελίτ. Άλλωστε αυτό έχει εξαγγελθεί ανοιχτά, τόσο με τις διακηρύξεις περί «Μεγάλης Επανεκκίνησης» όσο και με σειρά άλλων ανάλογων «μανιφέστων».
Ερωτήματα που δύσκολα κουκουλώνονται
Με βάση αυτόν τον στόχο εργαλειοποιείται πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά ο εμβολιασμός, και τα εμβόλια χρησιμοποιούνται για τον διαχωρισμό των κοινωνιών. Αφού βέβαια έχει προηγηθεί μια μεγάλης έκτασης πλύση εγκεφάλου (αποκλειστική λύση σωτηρίας τα εμβόλια), κι αφού έχει κολληθεί η ρετσινιά σε όσους έχουν επιφυλάξεις («ψεκασμένοι», «αντιεμβολιαστές» κ.ο.κ.), ακολουθούν και τα «αρμόζοντα μέτρα»: υποχρεωτικός εμβολιασμός, πράσινα πιστοποιητικά κ.ά. που υλοποιούν τους διαχωρισμούς τους οποίους επιθυμούν οι ελίτ. Μόνο που κάποια πράγματα δεν κολλάνε στο αφήγημα, κι όσο περνά ο καιρός τα ερωτήματα κουκουλώνονται όλο και δυσκολότερα:
1) Πώς είναι μονόδρομος ο εμβολιασμός όταν αυτό το σύστημα αδυνατεί να παράξει τα εμβόλια που χρειάζονται, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα; 2) Πώς είναι μονόδρομος όταν στην πραγματικότητα αφορά μονάχα τις «ανεπτυγμένες» χώρες; 3) Πώς είναι μονόδρομος όταν –ακριβώς επειδή ο μισός πλανήτης μένει ανεμβολίαστος– οι μεταλλάξεις κάνουν ήδη θραύση; [Ας επιτραπεί εδώ μια παρέκβαση: αν η ελληνική κυβέρνηση είχε στοιχειώδη σοβαρότητα, θα απέφευγε τον ερχομό Βρετανών τουριστών στην Ελλάδα, αντί να παρακαλά το Λονδίνο να μας χρωματίσει «πράσινους». Διότι η ινδική μετάλλαξη, που πλήττει τη Βρετανία, και πιο επιθετική είναι στη μετάδοσή της, και δυσκολότερα αντιμετωπίσιμη (ούτε είναι τυχαίο ότι στην Ινδία έχει εμβολιαστεί μέχρι στιγμής μόλις το 3% του πληθυσμού). Ψιλά γράμματα…].
Εμμονικοί «μονόδρομοι» και επιτυχημένοι «αναχρονισμοί»
Άρα τι εννοούν; Ότι θα βαδίζουμε εσαεί στον υποτιθέμενο μονόδρομο; Ότι ο –απαραίτητος βέβαια για συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού– εμβολιασμός θα γίνει υποχρεωτικός για όλους, περιλαμβανομένων των παιδιών (στον μισό πλανήτη βέβαια, ο άλλος μισός δεν υπάρχει); Ότι δεν θα συνοδευτεί από άλλα μέσα και μέτρα που έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους όπου χρησιμοποιήθηκαν; Ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας, ανάπτυξη φαρμάκων και θεραπειών, μαζικά τεστ, στοχευμένα μέτρα πρόληψης κ.λπ.: μέχρι πότε θα παριστάνουν ότι δεν υφίσταται κι ένας τέτοιος συνδυασμός;
Ας κλείσουμε με άλλη μια παρέκβαση: γιατί αυτοί που (παριστάνουν ότι) μας σώζουν δεν αναρωτιούνται πώς μια χώρα με πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο από της Ελλάδας, και επίσης με έντονο τουρισμό, αλλά πολύ φτωχότερη, μετρά μόλις 1.120 νεκρούς από την πανδημία όταν η χώρα μας μετρά 12.500; Μήπως επειδή δεν αρκέστηκε στον υποτιθέμενο μονόδρομο που καθοδηγείται από το κυνήγι του κέρδους; Βέβαια αυτή η φτωχή χώρα έχει αναχρονιστική λογική, αφού πρώτο στόχο βάζει την προστασία της υγείας του λαού της (ναι, περί της «οπισθοδρομικής» Κούβας ο λόγος). Εμείς βέβαια, που είμαστε ανεπτυγμένοι και ανήκομεν εις την Δύσιν, τέτοιους αναχρονισμούς τους απεχθανόμαστε. Ακολουθούμε πιστά τη ρετσέτα του μονόδρομου, και (δεν) ξεμπερδεύουμε…
