Ο λαός μπορεί να επιβάλει μια άλλη πορεία.
Του Γιάννη Θεωνά.
Η χώρα μας και τα πλατιά λαϊκά στρώματά της βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα εγκληματικά καταστροφικό πρόγραμμα εκποίησης του δημόσιου πλούτου, των υποδομών και των εδαφών της (μόνο η Ακρόπολη φαίνεται να γλιτώνει, επί του παρόντος) καθώς με τα μέτρα κατεδάφισης μισθολογικών, συνταξιοδοτικών, φορολογικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Μια πρωτοφανής λαίλαπα απειλεί να μην αφήσει τίποτα όρθιο, να καταδικάσει την οικονομία σε διαρκή ύφεση και το λαό και τη νεολαία σε δραματικά επίπεδα ανεργίας και φτώχειας. Ακόμη και οι 10ετίες του ’50 και του ’60 θα ωχριούν μπροστά στην καταστροφή που επέρχεται με τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άλλων τροϊκανών και την ψοφοδεή, υποτακτική και επικίνδυνη, για τον λαό και τον τόπο, ελληνική κυβέρνηση.
Μια κυβέρνηση που δεν τολμά να ζητήσει από τους πάτρωνες της τρόικας να κάνουν -έστω- μια στοιχειώδη αυτοκριτική για τις νεοφιλελεύθερες και αδιέξοδες πολιτικές, που την υποχρεώνουν να εφαρμόζει και να οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή.
Όταν ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής μιας Οικονομικής Σχολής είναι σε θέση να γνωρίζει ότι με τις πολιτικές της σαρωτικής μείωσης αποδοχών και συντάξεων και της ταυτόχρονης φορολογικής λεηλασίας των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, τα μόνα βέβαια αποτελέσματα είναι η βαθιά ύφεση, η εκρηκτική άνοδος της ανεργίας, το κλείσιμο επιχειρήσεων και η διάλυση της οικονομίας, η κυβέρνηση, οι καλοπληρωμένοι σύμβουλοί της και οι Eυρωπαίοι πάτρωνες της πολιτικής της δεν είναι σε θέση να κάνουν ανάλογες διαπιστώσεις και εμφανίζονται πρόθυμοι ακόμη και να επιβάλουν ποινές, γιατί -λέει- δεν υλοποιούνται οι στόχοι που έθεσαν.
Ήδη, όμως, στο διεθνή Τύπο ακούγονται φωνές από την μια άκρη μέχρι την άλλη. Από τους έντονα νεοφιλελεύθερους που ζητούν να αφεθεί η Ελλάδα να καεί από τη δική της φωτιά, αντί να προσπαθούν να τη διασώσουν, μέχρι εκείνους που πιστεύουν ότι μια αποφασιστική διαγραφή του ελληνικού χρέους θα αποτελέσει ασφαλή αντιπυρική ζώνη στη φωτιά που έχει ανάψει σε βάρος της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
Η φωτιά που έχει ανάψει από την παράδοση της χώρας και της οικονομίας στις ακόρεστες διαθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων, μπορεί να αντιμετωπισθεί σε όφελος του λαού, εργαζομένων και συνταξιούχων. Χρήσιμο επιχείρημα για μια τέτοια κατεύθυνση μας δίνουν και οι ίδιοι οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι κάθε λογής Οίκοι που τους υπηρετούν.
Τα περιβόητα spreads, έχουν διαμορφωθεί σε επίπεδα που τα επιτόκια των 10ετών ομολόγων του ελληνικού δημοσίου έφτασαν στο 17,5%.
Τι σημαίνει αυτό το 17,5%; Σημαίνει ότι οι ίδιοι εκτιμούν πως με τις πολιτικές που εφαρμόζονται στα 10 χρόνια που θα λήξει το ομόλογο θα ’ναι δύσκολο να πάρουν πίσω το κεφάλαιό τους. Γι’ αυτό, με ένα επιτόκιο 17,5% στα 10 χρόνια ισχύος του ομόλογου θα έχουν πάρει, μέσω των ετήσιων τόκων, 175% της ονομαστικής του αξίας, δηλαδή, το 100% του κεφαλαίου και 75% ή 7,5% τον χρόνο απόδοση, που είναι ουσιαστικά διπλάσιο από ένα σχετικά λογικό επίπεδο κρατικού δανεισμού.
Στη βάση αυτή και με μια ανάλογη λογική, στα προηγούμενα δάνεια γιατί να μην έχει ισχύσει η ίδια τακτική των διεθνών κερδοσκόπων; Γιατί, δηλαδή, με τους ετήσιους τόκους που πληρώνουμε τόσα χρόνια να μην έχουν εισπράξει οι κάθε λογής δανειστές και το κεφάλαιό τους και ένα λογικό επιτόκιο;
Μια αποφασιστική στάση πληρωμών, επομένως, θα ανάγκαζε τους κερδοσκόπους-δανειστές να ζητήσουν οι ίδιοι διαπραγμάτευση για να απαιτήσουν και να πάρουν ακόμη και ένα μικρό μέρος από τα δάνειά τους και να διαγραφεί το μέγιστο, ενώ η ελληνική πλευρά θα διεκδικούσε ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής του υπόλοιπου που δεν θα μπορούσε να πετύχει τη διαγραφή του.
Ασφαλώς, μια πλήρως υποταγμένη στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της Ε.Ε. και των διεθνών καπιταλιστικών Οργανισμών (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.) ελληνική κυβέρνηση, είναι σχεδόν αδύνατο να περιμένει κανένας ότι θα φτάσει σε μια τόσο αποφασιστική στάση και να κηρύξει στάση πληρωμών απέναντι στους ξένους δανειστές της χώρας.
Μπορεί, όμως, να τη διεκδικήσει και να την επιβάλει ο λαός, το λαϊκό κίνημα. Η συγκρότηση ενός μαζικού κοινωνικού και πολιτικού κινήματος, με σαφείς και οροθετημένους στόχους, μπορεί να επιβάλει φιλολαϊκή λύση στο πρόβλημα του χρέους και να αναδείξει πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που είναι σε θέση να αγωνιστούν, αλλά και να διαμορφώσουν νέους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, ικανούς να οδηγήσουν σε μια άλλη πορεία τη χώρα και τα προβλήματά της.
