Χθεσινά (10/11) επίσημα στοιχεία: 11.078 νεκροί, εκ των οποίων 4.506 παιδιά και 3.027 γυναίκες. Και 27.491 τραυματίες, εκ των οποίων 8.663 παιδιά και 6.327 γυναίκες. Δίπλα σε κάθε αριθμό, οι παλαιστινιακές αρχές γράφουν «τουλάχιστον», καθώς χιλιάδες κορμιά παραμένουν κάτω από τα ερείπια των κτιρίων που γκρεμίζουν οι πύραυλοι, οι βόμβες και οι οβίδες του Ισραήλ – με την κάλυψη της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, και δη της «σωστής πλευράς της Ιστορίας». Ο απολογισμός αφορά τη μαρτυρική Γάζα. Η Δυτική Όχθη, που παίρνει σειρά στα σχέδια εθνοκάθαρσης του Ισραήλ και όσων του κάνουν πλάτες, έχει τον δικό της: 183 νεκροί (44 παιδιά) και 2.400 τραυματίες. Τον δικό τους απολογισμό μετρούν και όσοι αποκαλύπτουν τα κατοχικά εγκλήματα ή προσπαθούν να σώσουν τους συμπατριώτες τους: 34 Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι (ανάμεσά τους και ανταποκριτές διεθνών ΜΜΕ) έχουν σκοτωθεί από ισραηλινά πυρά, και την ίδια τύχη είχαν 198 μέχρι στιγμής Παλαιστίνιοι γιατροί, νοσηλευτές και τραυματιοφορείς.
ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ αριθμοί, και οι αριθμοί δεν συγκινούν πολύ. Εν πάση περιπτώσει, σίγουρα δεν συγκινούν καθόλου αυτούς που καθημερινά αυξάνουν τους συγκεκριμένους αριθμούς, ή εκείνους που υποκριτικά εκφράζουν τη λύπη τους, εξακολουθώντας ταυτόχρονα να αναγνωρίζουν σε μια δύναμη κατοχής το δικαίωμα αυτοάμυνας… Αυτό που οπωσδήποτε συγκινεί τις δύο τελευταίες κατηγορίες είναι η προοπτική να απαλλαγεί το Ισραήλ από τον αυτόχθονα πληθυσμό του, σπρώχνοντάς τον με carpet bombing είτε σε γειτονικές αραβικές χώρες είτε σε χρήσιμους ηλίθιους (εδώ η Ελλάδα βάζει υποψηφιότητα με αξιώσεις). Βέβαια με τέτοια εγκλήματα πολέμου και εθνοκάθαρσης οι Νετανιάχου και Σία θα έπρεπε να κάθονται ήδη στο εδώλιο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Μόνο που αυτό έχει φτιαχτεί για να «δικάζει» κυρίως τους αντιπάλους της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», όχι τους στυλοβάτες της.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ λοιπόν κατά πόσο θα μπορέσουν να εφαρμόσουν τα αποτρόπαια σχέδιά τους. Ιδίως απέναντι σε ένα έθνος που ζει και πεθαίνει πυρπολούμενο από την απόφαση να ζήσει ελεύθερο. Όχι γενικώς ελεύθερο, αλλά ελεύθερο σε μια ελεύθερη πατρίδα. Στο κράτος του δηλαδή. Ένα κανονικό κράτος, εδαφικά βιώσιμο, κυρίαρχο, με όλους τους θεσμούς που έχει κάθε κράτος. Αυτό ζητούν οι Παλαιστίνιοι εδώ και δεκαετίες. Κι αυτό τους αρνούνται οι ισραηλινοί που έκλεψαν και κλέβουν τη γη τους και τη ζωή τους. Και μαζί μ’ αυτούς, τους το αρνείται και όλη η διεθνής κοινότητα, η οποία ιδίως τα τελευταία χρόνια είχε ξεχάσει να λέει το ποίημα για τα «δύο κράτη» έστω και εθιμοτυπικά. Τώρα μέχρι και ο Μπλίνκεν το θυμήθηκε, φυσικά σαν στάχτη στα μάτια – κι έχει πολλά μάτια να θολώσει η κυβέρνηση του Μπάιντεν καθώς σε όλο τον πλανήτη, ακόμα και στην καρδιά της Δύσης, οι παλαιστινιακές σημαίες ανεμίζουν. Και στα πιο συμβολικά τοπόσημα των ΗΠΑ –από το Καπιτώλιο και τον Γκραντ Σέντραλ ως το Άγαλμα της Ελευθερίας– κάθε εβδομάδα η αμερικανική αστυνομία συλλαμβάνει εκατοντάδες προοδευτικούς Εβραίους (Εβραίους, όχι Παλαιστίνιους ή φίλους των Παλαιστινίων) που φωνάζουν: «Όχι στο όνομά μας!».
ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ η μοναδική πραγματική λύση του Παλαιστινιακού είναι η δημιουργία του κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους. Αλλά σχεδόν κανείς από τους κυβερνώντες την ανθρωπότητα δεν εργάζεται σε αυτήν την κατεύθυνση. Αντίθετα, πολλαπλασιάζουν τις συνόδους κορυφής και άλλες φανερές ή κρυφές συναντήσεις για να παζαρέψουν το πώς (στο όνομα της ανθρωπιστικής βοήθειας!) θα οργανωθεί η πρώτη μεγάλη επιχείρηση εθνοκάθαρσης του 21ου αιώνα. Έστω και με κίνδυνο να γενικευθεί η σύρραξη – διότι θέλουν να ξεχνούν ότι τα «απρόοπτα» χουνέρια από τα παιδιά ενός κατώτερου θεού καραδοκούν. Στο τραπέζι των «επιχειρημάτων» κάθε πλευρά βάζει ό,τι έχει και δεν έχει, με το κατοχικό κράτος να βάζει και τα πυρηνικά όπλα που (υποτίθεται ότι δεν) έχει. Τώρα που το παραδέχτηκε δημοσίως και υπουργός του Νετανιάχου, πού είναι οι ερευνητικές επιτροπές των εμπειρογνωμόνων και λοιπών λαγωνικών του ΟΗΕ και του ΔΟΑΕ; Απασχολημένες αλλού, φαίνεται. Κάπως θα προσπαθήσει να το μπαλώσει κι αυτό η εμετική Δυτική προπαγάνδα, αν και πλέον έχει γίνει σουρωτήρι, κι όλο και λιγότεροι την καταναλώνουν.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΟΥΜΕ, όπως κι αν εξελίσσονται οι μάχες μεταξύ του Δαβίδ και του Γολιάθ επί του πεδίου: Το Ισραήλ, που κάθε άλλο παρά εκφράζει τους Εβραίους όπου γης, είναι ένα κατοχικό κράτος-απαρτχάιντ, και δεν έχει δικαίωμα στην «αυτοάμυνα». Έχει όμως την υποχρέωση να διαπραγματευθεί μια πραγματική λύση, δηλαδή να αναγνωρίσει ότι χωρίς κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος και το δικό του μέλλον είναι επιεικώς αβέβαιο. Επιπλέον, η τάχα ανθρωπιστική λύση του να ξαναγίνουν πρόσφυγες οι Παλαιστίνιοι, για δεύτερη, τρίτη ή και τέταρτη φορά από το 1948 μέχρι σήμερα, δεν είναι λύση. Είναι έγκλημα πολέμου και δεδηλωμένη πρόθεση εθνοκάθαρσης ή και γενοκτονίας. Και μάλιστα χωρίς καμιά εγγύηση «επιτυχίας». Όποιος το υποστηρίζει, είναι συνένοχος – είτε επειδή ελπίζει να κερδοσκοπήσει «βοηθώντας τους πρόσφυγες», είτε επειδή απλώς είναι χρήσιμος ηλίθιος. Το ίδιο κάνει.
