Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει…
Δεν πρόλαβαν να μετρηθούν τα ψηφοδέλτια των εκλογών της 6ης Μάη και αμέσως αρχίζουν οι διαρροές στα κανάλια: «Βουτιά στα έσοδα το πρώτο δεκαήμερο του Μάη». Μέχρι σήμερα, όμως, κανένα επίσημο στοιχείο δεν έχει δημοσιοποιηθεί. Πάνω σε αυτό το έδαφος αρχίζει να χτίζεται ένα νέο σενάριο τρομοκράτησης: «Τα λεφτά φτάνουν μέχρι το τέλος Ιούνη», «Πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις του Ιουλίου;». Κάθε βράδυ στις 8 επαναλαμβάνονται επίμονα αυτές οι «ειδήσεις» και τα ερωτήματα. Προφανής ο στόχος: να επιστρέψει ο λαός στην κάλπη των υπεύθυνων μνημονιακών κομμάτων. Όσο πιο πολύ αυξάνεται το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο εντείνεται η μαύρη προπαγάνδα.
Την ίδια στιγμή, όμως, αυτή η μαύρη προπαγάνδα επιχειρεί να κρύψει τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού συστήματος και όλων των πτερύγων της τρόικας (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ) για την εξέλιξη του Προϋπολογισμού. Καθώς επίσης και τον εναλλακτικό δρόμο που μπορεί να υπάρξει.
Πιο συγκεκριμένοι, οι κυνικοί αυτοί «υπάλληλοι» ξέρουν δύο πράγματα: Πρώτον, ότι τα δημόσια έσοδα στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στα χαράτσια, των οποίων η είσπραξη επρόκειτο να ξεκινήσει τον Μάη και για λόγους προεκλογικής στήριξης των μνημονιακών κομμάτων μετέθεσαν για αργότερα. Δεύτερον, γνωρίζουν ότι η εκτίμηση που έχουν κάνει για την ύφεση θα πέσει για μία ακόμη φορά έξω, πολύ έξω. Επίτηδες το κάνουν αυτό, παίζουν με την αγωνία του λαού. Αρχικά εκτιμούν ότι η ύφεση θα είναι 2% (αυτό τον Δεκέμβρη του 2011), μετά το αναπροσαρμόζουν στο 4,5% (τον Φλεβάρη του 2012) και ήδη σήμερα γνωρίζουν ότι η ύφεση για μία ακόμη χρονιά θα κινηθεί πάνω από το 6%. Ενώ, λοιπόν, γνωρίζουν ότι αυτές είναι οι αιτίες του προβλήματος των εσόδων, γι’ αυτά δεν λένε κουβέντα. Τους απασχολεί μόνο πώς θα δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας του λαού.
Το ακόμη χειρότερο, για το οποίο δίκαια θα τους αποκαλούσε κανείς στυγνούς εγκληματίες, είναι ότι έχουν ήδη επεξεργαστεί τη λύση, την οποία όμως δεν την ανακοινώνουν. Και, ναι, ω της πρωτοτυπίας, η λύση δεν είναι άλλη από τη νέα περικοπή μισθών και συντάξεων. Δηλαδή, μετεκλογικά ετοιμάζονται για ένα νέο σαφάρι, για το μεγαλύτερο που έχει υπάρξει ποτέ, είσπραξης χαρατσιών και γκρεμίσματος μισθών και συντάξεων. Αρκεί να κερδίσουν τις εκλογές.
Αναδιανομή: ο εφικτός άλλος δρόμος
Η Αριστερά έχει δηλώσει αντίσταση απέναντι σε όλη αυτήν την επίθεση. Μπορεί, όμως, να γίνει κάτι διαφορετικό; Τι θα μπορούσε να κάνει, για παράδειγμα, μια κυβέρνηση συνεργασίας της Αριστεράς και ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων; Και μάλιστα το ερώτημα είναι, όχι τι θα ήθελε να κάνει γενικά, αλλά στις δεδομένες συνθήκες τι θα μπορούσε να κάνει;
Η απάντηση είναι ότι στις δεδομένες συνθήκες τα πράγματα είναι αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολα, αλλά μπορεί να χαραχθεί ένας άλλος δρόμος. Πολιτικά και οικονομικά, τεχνικά. Κεντρική στόχευσή του είναι, επιτέλους, η φορολόγηση του πλούτου και όλων αυτών που δεν πλήρωσαν ποτέ Και, παράλληλα, η σταδιακή ελάφρυνση των λαϊκών εισοδημάτων. Καθώς και το σταμάτημα της χρεομηχανής.
Η πολιτική βάση από την οποία ξεκινάμε είναι ένας λαός στο προσκήνιο. Αυτό σημαίνει μια μεγάλη πολιτική δύναμη, την ίδια στιγμή που υπάρχει μια οικονομική αδυναμία. Αυτή θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με μεγάλες ριζικές αλλαγές. Η φορολόγηση του πλούτου, για παράδειγμα, είναι μια τέτοια αλλαγή. Το να μην πληρωθούν τόκοι και να σταματήσει η χρεομηχανή είναι μια άλλη τέτοια αλλαγή.
Η οικονομική βάση από την οποία ξεκινάμε φαίνεται στον Πίνακα που αφορά το ισοζύγιο του κράτους (της γενικής κυβέρνησης). Αυτό με βάση τα στοιχεία του Φλεβάρη 2012 και με την υπόθεση ότι δεν θα πληρωθούν τόκοι από το ελληνικό Δημόσιο είναι μεν οριακά θετικό αλλά με βάση την εξέλιξη της ύφεσης θα μηδενισθεί ή θα γίνει οριακά αρνητικό. Βέβαια, αυτά ισχύουν ενόσω ο λαός πληρώνει, εκτός των άλλων φόρων, 5,5 δισ. ευρώ σε χαράτσια. Θα δούμε πιο κάτω πώς μπορεί να αλλάξει αυτό. Αλλά πριν ας κάνουμε μια παρένθεση.
Ποιοι δεν έχουν πληρώσει (σχεδόν) ποτέ
Ο πίνακας με τη φορολογία φυσικών προσώπων δείχνει πόσο φοροδιαφεύγουν τα ανώτερα και τα πολύ μεγάλα εισοδήματα. Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι το 2009, πριν δηλαδή τη μεγάλη κρίση, οι οικογένειες που δήλωναν εισόδημα πάνω από 900.000 ευρώ ήταν μόλις 49. Επίσης, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας τα ανώτερα μικροαστικά στρώματα και η αστική τάξη συνολικά (μεσαία, μεγάλη, μονοπωλιακή) είναι τουλάχιστον 20% του πληθυσμού, αυτό που προκύπτει από τα εισοδήματα που δηλώνονται είναι ότι αποτελούν μόλις το 0,7% του πληθυσμού. Τόσοι δηλώνουν οικογενειακό εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ.
Την ίδια στιγμή οι μεγάλες επιχειρήσεις, αυτές που έχουν πολύ μεγάλα κέρδη, πληρώνουν πολύ λίγους φόρους, όπως δείχνει ο σχετικό πίνακας. Αν ο φορολογικός συντελεστής, από 25% που ήταν το 2009, πήγαινε στο 35% για τα κέρδη άνω του 1 εκατ. ευρώ και στο 45% για τα κέρδη άνω των 3 εκατ. ευρώ τότε θα μπορούσε να συγκεντρωθεί το ποσό του 1,5 δισ. Αυτό δηλαδή που κόπηκε από τους μισθούς μέσα στο 2010.
Ορίστε, λοιπόν, η ταξικότητα και η μεγάλη αδικία του συστήματος. Άλλωστε, όπως δείχνει ο πίνακας με την εξέλιξη της φορολογίας στη δεκαετία 2000-2010, που υπήρξε μεγάλη εταιρική κερδοφορία στην Ελλάδα, τι έγινε με τη φορολογία. Αυξήθηκε δραματικά η άμεση φορολογία των πολιτών, αυξήθηκαν ακόμη πιο δραματικά οι έμμεσοι φόροι, η πιο άδικη μορφή φορολογίας, ενώ μειώθηκε η φορολογία των επιχειρήσεων.
Επανερχόμαστε στο ερώτημα τι μπορεί να γίνει σήμερα από οικονομική-τεχνική άποψη, αν υπάρξει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Μπορεί να δοθεί, σε ορίζοντα ενός χρόνου ανάσα στο λαό και παράλληλα να θεμελιωθεί μια άλλη πορεία; Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι ανάσα, σε ό,τι αφορά τη φορολογία (δεν θα ασχοληθούμε στο συγκεκριμένο άρθρο με δάνεια κ.λπ.), θα σήμαινε να καταργηθούν τα χαράτσια, να μειωθεί ο ΦΠΑ κατά 2-3 μονάδες. Αυτό θα απαιτούσε περίπου 8 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό θα μπορούσε να εξευρεθεί από:
• Την ενεργοποίηση του προγράμματος ELEGXIS, το οποίο αν και έχει εγκατασταθεί στο υπουργείο Οικονομικών και αποδεδειγμένα σε σειρά χωρών έχει μεγάλη αποτελεσματικότητα στην πάταξη της φοροδιαφυγής, στη χώρας μας παραμένει παροπλισμένο. Το γιατί και το πώς θα το πούμε σε επόμενο φύλλο του Δρόμου.
• Την ισχυρή φορολόγηση στα μεγάλα εισοδήματα άνω των 150.000 ευρώ και ιδιαίτερα άνω του 1 εκατ. ευρώ (για τα τελευταία ο Ολάντ στη Γαλλία είχε δεσμευθεί για φορολογία 75%).
Καθώς και των μεγάλων εταιρικών κερδών, όπως και των εφοπλιστών (που πληρώνουν μηδενικούς φόρους), της εκκλησιαστικής περιουσίας, καθώς και των χρυσοφόρων off shore.
• Την ισχυρή φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας (π.χ. με αντικειμενική αξία άνω του 1,5 εκατ. ευρώ) λαμβάνοντας υπόψιν ότι τα μη φορολογημένα κέρδη και εισοδήματα της προηγούμενης περιόδου έγιναν μεγάλες βίλες ή καταθέσεις στο εξωτερικό.
• Τη φορολόγηση των «μαύρων» καταθέσεων του εξωτερικού μετά από διακρατικές συμφωνίες (υπάρχει το παράδειγμα ΗΠΑ και Γερμανίας με την Ελβετία -γιατί να το αρνηθούν στην Ελλάδα που χρεοκοπεί;).
• Την ακύρωση των αποικιοκρατικών συμβάσεων σε όλες τις κρατικές προμήθειες και στα έργα παραχώρησης (Αεροδρόμιο Σπάτων, Γέφυρα Ρίου, Αττική Οδός).
• Την είσπραξη των βεβαιωμένων οφειλών σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία – εφαρμόζοντας καταναγκαστικά μέτρα για τους μεγαλο-οφειλέτες.
• Τον έλεγχο του λαθρεμπορίου καυσίμων (που γίνεται από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους) του παραεμπόριου κ.λπ.
• Τη ριζική μείωση των αμοιβών των υπουργών, βουλευτών, συμβούλων, διοικητών δημόσιων οργανισμών.
• Τον έλεγχο των δαπανών για ενοίκια που πληρώνει το Δημόσιο και άλλες καταναλωτικές δαπάνες.
