του Ηλία Φιλιππίδη*
Τους τελευταίους μήνες ο Κ. Μητσοτάκης εχει υποπέσει σε μία σειρά λαθών , τα οποία δεν συγχωρούνται σε ένα κλίμα προεκλογικού αγώνα, ο οποίος έχει αρχίσει από πολύ πριν.
Η τελευταία δήλωση Μητσοτάκη για το εφταήμερο ήταν εντελώς ακατάλληλη για προεκλογική περίοδο. Στις ειδήσεις της κρατικής προπαγάνδας (ΕΡΤ) και στην κριτική των Τσίπρα και Τζανακόπουλου αναφέρθηκε ως επιβολή μέτρου «εφταήμερης εργασίας». Ο ίδιος ο Μητσοτάκης διαμαρτυρήθηκε για διαστρέβλωση της δηλώσεως του και ότι εννοούσε την προαιρετική εφταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων με συμφωνία μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων, οι οποίοι θα αμείβονται περισσότερο. Ο λόγος είναι ότι η παγκόσμια οικονομία αποτελεί έναν «νέο κόσμο».
Ωραία! Όλοι θέλουμε να βάλουμε ένα χέρι να ανορθωθεί η ελληνική οικονομία. Όμως, αν είναι μόνο θέμα λειτουργίας της επιχειρήσεως και όχι θέμα αυξήσεως των ωρών εργασίας, έστω και με αύξηση αμοιβής, γιατί θα πρέπει να συμφωνήσουν γι’ αυτό η εργοδοσία και οι εργαζόμενοι και όχι το κράτος και η επιχείρηση;
Η συνεχής λειτουργία μιας επιχειρήσεως δεν θίγει το εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων, αφού μπορούν να οργανωθούν περισσότερες βάρδιες με πρόσληψη περισσοτέρων εργαζομένων, πράγμα που συμβάλλει και στην μείωση της ανεργίας. Όμως ο Μητσοτάκης μίλησε για συμφωνία εργοδοσίας-εργαζομένων, άρα εννοούσε παράταση του χρόνου εργασίας. Η καθιέρωση της παρατάσεως του χρόνου εργασίας εκθέτει τους εργαζομένους στον εκβιασμό της εργοδοσίας. Εξάλλου ο περιορισμός του χρόνου εργασίας δεν έχει μόνο σχέση με την αμοιβή του εργαζόμενου αλλά και την παραγωγικότητα του, την υγειά του, την ασφάλεια και την ποιότητα της ζωής του.
* * *
Γιατί να θέλει ο Μητσοτάκης να ανοίγει «καυτά « θέματα παραμονές εκλογών; Ένας ψυχολόγος θα έλεγε, ότι ο Μητσοτάκης υπέστη «hang over», δεν είναι δρομέας αντοχής και η μακρά διάρκεια του προεκλογικού αγώνα τον έχει ήδη κουράσει. Από αυτή την άποψη ο ίδιος ο Μητσοτάκης αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για τις βλαβερές συνέπειες της παρατάσεως του χρόνου εργασίας. Αντιθέτως η παράταση της παραμονής της κυβερνήσεως στην εξουσία αυξάνει το θράσος της και την επιθετικότητα της.
Βασικά πιστεύω, ότι ο Μητσοτάκης δεν κάνει για πολιτικός και ότι το ποσοστό που θέλει να λειτουργεί ως πολιτικός, βαρύνεται από το άγχος να αποδείξει, ότι μπορεί να πετύχει, εκεί που απέτυχε ο πατέρας του, δηλ. να αποδείξει, ότι μπορεί να επιβληθεί ως «η Θάτσερ» της Ελλάδας!
Βασικά ο Μητσοτάκης ανταγωνίζεται τον πατερά του. Γι’ αυτόν τον λόγο άρχισε πολύ επιθετικά τον ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, νομίζοντας ότι η επέλαση κατά του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένας περίπατος και ότι σύντομα θα προκαλούσε την πτώση της κυβερνήσεως και πρόωρες εκλογές.
Η μεγαλύτερη γκάφα του Μητσοτάκη εγινε χωρίς δηλώσεις. Ήταν η πεποίθηση του, ότι ο ξένος παράγοντας και ειδικά η Μέρκελ (με τη μεσολάβηση ίσως και του Χριστοφοράκου) θα προτιμούσε τον ίδιο και θα πέταγε τον Τσίπρα ως στυμμένη λεμονόκουπα!
Ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης είναι απλώς αναλώσιμα στρατιωτάκια στον πόλεμο της Δύσεως κατά της Ρωσίας, ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ειδικά η Γερμανία βιάζεται να ενοποιήσει τα Δυτικά Βαλκάνια (πρωτίστως ως χώρο ίσως και ως χώρες) σε ένα ενεργειακό διάδρομο Μεσογείου-Γερμανίας. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι απλώς η πρώτη πράξη. Η υλοποίηση των συμφωνηθέντων όρων της «συναπτύξεως» Αθηνών και Σκοπίων πρέπει να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση.
Ο Μητσοτάκης δεν θα μπορεί ούτε θέλει να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του όψιμου Μακεδονομάχου, διότι θα έλθει σε σύγκρουση με τον ξένο παράγοντα, από τον οποίο περιμένει πολλά. Εξάλλου γνωρίζει, ότι τόσο ο Μεϊμαράκης όσο και ο Δένδιας «προθερμαίνονται» ως πρωθυπουργοί σε μία κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μητσοτάκης κινδυνεύει να χάσει και την επαφή με τον ξένο παράγοντα και την αρχηγία της Ν.Δ. και το πολιτικό του κεφάλαιο για πάντα.
Φαίνεται λοιπόν, σαν να θέλει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε έναν άλλον τομέα της Μητσοτακικής κληρονομιάς, τον κρύφιο τακτικισμό. Έτσι θέλει να αφαιρέσει την πρωτοβουλία του γεφυροποιού από τους Μεϊμαράκη και Δένδια και προτιμά να εκτίθεται ο ίδιος με άστοχες δηλώσεις, προκειμένου να συμβάλλει στην μείωση του ποσοστού διαφοράς μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, οπότε θα καταλήξουμε αναγκαστικά σε κυβέρνηση συνεργασίας.
* * *
Φαντάζομαι λοιπόν τον Μητσοτάκη την επομένη των εθνικών εκλογών, να αποδεικνύει πόσο «Ευρωπαίος» είναι και ότι βάζει το συμφέρον της πατρίδας πάνω από κομματικές και ιδεολογικές διαφορές και θα καλέσει τον Τσίπρα σε μία πολιτική συνεργασίας, με κουμπάρα βεβαίως την Μέρκελ.
Ο Μητσοτάκης θα αποδείξει, ότι μπορεί να κάνει, ότι δεν έκαναν οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Γεώργιος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, Γιωργάκης Παπανδρέου και Κωστάκης Καραμανλής.
Έτσι δύο νέοι πολιτικοί, ο Κυριάκος και ο Αλέξης, θα έδιναν τα χέρια, θα δημιουργούσαν την Νεοπολίτευση και θα επεδίωκαν να διασώσουν το πολιτικό τους μέλλον για πάντα. Διαφορετικά κινδυνεύουν να καταποντισθούν και οι δύο.
Όσο για τον ελληνικό λαό θα ισχύσει η παροιμία « Τι ‘χες Γιάννη; Τι ‘χα πάντα»; Ίδωμεν!
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός
