Α. Γιατί αυτήν την στιγμή αυτή η υπόθεση;
Η παρέμβαση Μιωνή και τα μηνύματα που στέλνει ή το αποτέλεσμα της παρέμβασης δεν μπορούν να εξαντληθούν στο ότι αυτό έγινε ως αντιπερισπασμός στην «επίθεση» που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των 20 εκατομμυρίων που δόθηκαν σε διάφορα ΜΜΕ. Ούτε ακόμα φτάνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σοβαρό εμπόδιο και έπρεπε να κοντύνει περισσότερο.
Μοιάζει περισσότερο ως μήνυμα προειδοποίησης για την ανάγκη επιτάχυνσης της διαδικασίας ανάδειξης πιο «υπεύθυνων» δυνάμεων στην πολιτική ζωή, για την απομόνωση παραγόντων που μπορεί να εμφανιστούν διαφοροποιημένοι από τις μεθοδεύσεις σε γεωπολιτικά και εθνικά θέματα και για να μην βαλτώνουν οι διεργασίες από μικροπολιτικές αψιμαχίες και ίντριγκες εντός των κομμάτων. Πρόβλημα υπάρχει και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ αλλά ακόμα και στη Ν.Δ. Πρέπει να προχωρήσει το σχέδιο της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ και να απομονωθούν πρόσωπα και δυνάμεις που το εμποδίζουν και στους δύο χώρους. Να μπει φρένο στις πιέσεις και εκβιασμούς της πτέρυγας Σαμαρά για πιο σκληρή πολιτική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ –για ειδικά δικαστήρια κ.λπ.– και να σταματήσουν εκπρόσωποι της καραμανλικής πτέρυγας να θυμούνται διάφορα πατριωτικά θέματα στα ελληνοτουρκικά. Η δρομολόγηση της σύμπτωσης δυνάμεων που ουσιαστικά συμφωνούν στη Συμφωνία των Πρεσπών, στη «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου με την Τουρκία, στο ξεπούλημα του Κυπριακού, είναι βασικό ζητούμενο. Η συμφωνία για την «Α»ΟΖ με την Ιταλία είναι στην γραμμή της Συμφωνίας των Πρεσπών και αποτελεί μοντέλο για όσα θα ακολουθήσουν. Θα επιβιώσουν μόνο οι πολιτικοί και τα κόμματα που θα υπηρετήσουν αυτήν την γραμμή, άσχετα αν σημάνει πολιτική αυτοκτονία για μερικούς από αυτούς. Απαγορεύεται η διαφωνία και η μη συμμόρφωση. Ο Σάμπυ Μιωνής είναι μια προειδοποίηση και το περιβάλλον Σαμαρά –και όχι μόνο– πήρε το μήνυμα…
Β. Ο εκπεσμός του πολιτικού σκηνικού με πρώτο βιολί την Αριστερά
Τον καιρό του αντιμνημονιακού αγώνα το αίτημα της τιμωρίας των υπεύθυνων ήταν παλλαϊκό και έντονο. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της αδιαφόρησε για αυτήν την αιχμή και ένα μέρος της μιλούσε μόνο για διεκδικητικό αγώνα, ένα άλλο για γενικόλογο αντικαπιταλισμό και ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλλε μια «διαπραγμάτευση» ως τη μοναδική λύση. Μέσα σε απίστευτα γρήγορο διάστημα η κυβερνώσα αριστερά μετατράπηκε ψυχή τε και σώματι σε ένα ομοίωμα του πολιτικού κόσμου που είχε κυβερνήσει μέχρι τότε. Ίδια καμώματα, ίδια μέσα, ίδιοι μηχανισμοί. Ο πολύς δικαιωματισμός χώραγε Καρανίκες, Σαγιάδες, Πετσίτηδες, Μιωνήδες, υπουργούς οικονομικών με καταθέσεις σε Blackrock και σε άλλα funds, με Παπαδημούληδες που αγοράζουν μαζικά διαμερίσματα και σχέσεις με ΜΚΟ, με Παπαγγελόπουλο πρώην Ν.Δ., καραμανλικός και πρώην διοικητής της ΕΥΠ για το παραδικαστικό κύκλωμα, και τώρα με Νίκο Παππά. Τώρα, σαν ένα ΠΑΣΟΚ β’ φωνασκεί για κατασκευή ενός νέου «βρώμικου ‘89» και πηδάει τρία-τρία τα σκαλιά στην ταχύτατη σημιτοποίηση.
Η συμπεριφορά της πρώτης φοράς αριστεράς η οποία δεν προχώρησε σε καμία αλλαγή ουσίας και προσαρμόστηκε πλήρως στις προδιαγραφές της γενικής σαπίλας, δίνει σήμερα μια σειρά από επιχειρήματα σε άλλες πτέρυγες που παραδοσιακά έκφραζαν το σύστημα, να διασύρουν κάθε αριστερή δύναμη και ιδέα. Η φιλελεύθερη αριστερά έγινε και αιχμή του με την μορφή της παγκοσμιοποιητικής πολιτικής. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί τον σκαπανέα της υποβάθμισης του πολιτικού τοπίου. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο η αιχμή της σημερινής σήψης εκφράζεται με την συμπερίληψη της αριστεράς σε αυτήν και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Από μια άποψη αυτό αποτελεί μια σημαντική επιτυχία του συστήματος. Αυτή είναι και μια κεντρική διαπίστωση από στρατηγική και προσανατολιστική άποψη.
Μπανάνα ριπάμπλικ…
Σοκαρισμένη εμφανίζεται όλη η «καλή» κοινωνία, με τα ΜΜΕ και τα κόμματα να νοιώθουν έκπληξη και ντροπή για την συνομιλία Παππά-Μιωνή που ήρθε στην επιφάνεια, όταν ο τελευταίος την έδωσε στις αρχές. Κι όμως πρόκειται για μια συνηθισμένη ιστορία γιατί τέτοιες συμβαίνουν διαρκώς στον ύστερο καπιταλισμό και γιατί σε μια ημιαποικία όπως είναι η χώρα μας, έτσι λειτουργούσε και λειτουργεί το «μαγαζί». Προς τι η έκπληξη;
Δεν υπάρχει πλέον διάκριση εξουσιών, και στις προηγμένες δημοκρατίες (διάβαζε μεταδημοκρατίες) τα φαινόμενα σύμπλεξης επιχειρηματικού κόσμου, υποκόσμου και παραοικονομίας, μηχανισμών «δίωξης του εγκλήματος», πολιτικού κόσμου και κάθε λογής μιζαδόρων και αεριτζήδων ευκαιρίας, έχουν γίνει πρότυπο.
Όλοι πλέον ηχογραφούν όλους
Δεν ηχογράφησε ο Μιωνής τον Παππά. Η ΕΥΠ ηχογραφεί ποιος ξέρει πόσους (η αναφορά στο όνομα του Γ. Ρουμπάτη λέει για εκθέσεις με 70.000 σελίδες ηχογραφήσεων μόνο για μια υπόθεση) ενώ τρέμει η καρδούλα πολλών για το τι έχουν στα χέρια τους, μυστικές υπηρεσίες ή μυστήριοι άνθρωποι σε πολλαπλές αποστολές. Κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στον άλλο. Τα στικάκια κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά και οι επαγγελματίες εκβιαστές παντός είδους γνωρίζουν να στέλνουν μηνύματα προς διάφορες πλευρές.
Δεν πρόκειται απλά για ανταγωνισμό δύο παρατάξεων
Είναι αφελές να νομίζουμε ότι απλώς όποιος είναι στην κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη «μηχανή», τα «βαλιτσάκια» ενάντια στους προκατόχους του. Όχι γιατί δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά γιατί ο ένας κρατάει τον άλλο πολλαπλά και οι δύο είναι μπλεγμένοι στο ίδιο κουβάρι και σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό ομερτά ανάμεσα στις δύο «παρατάξεις» αλλά και σε φιγούρες που αλλάζουν στρατόπεδο με ευκολία. Σιγά-σιγά ο πολιτικός κόσμος μετατρέπεται σε μια βιτρίνα, σε εκπρόσωπο τύπου ενός βαθιά σαπισμένου συστήματος και μάλιστα ακολουθώντας τη ροή του καπιταλισμού, έχει γίνει περίπου προϊόν μιας χρήσεως. Αυτό λοιπόν είναι το πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού σήμερα και αυτή είναι η ποιότητά του.
Ποιος καρπώνεται τις «κρίσεις» του μαγαζιού;
Δεν είναι ορατό εκ πρώτης όψεως το ποιος θα επωφεληθεί από τη «φασαρία» που γίνεται κάθε φορά. Είναι φανερό ότι ο Τσίπρας είναι στριμωγμένος, ότι το στρίμωγμά του ωφελεί τον Μητσοτάκη. Όμως δεν είναι οι μόνοι παίκτες, οι μόνοι παράγοντες του πολιτικού σκηνικού. Εννοούμε ότι ο πολιτικός κόσμος είναι χρεωμένος να αντιμετωπίσει ζητήματα που δεν μπορεί μόνο ο ένας από τους δυο να επιλύσει η να σηκώσει το βάρος, για το βαθύ σύστημα χρειάζονται και οι δύο, φτάνει να είναι αποδοτικοί κάπως. Είναι σε εξέλιξη μια αναδιάταξη του πολιτικού κόσμου στην κατεύθυνση ενός «σώφρονος Κέντρου» με ροπή κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά.
Όμως σε ένα πλαίσιο που εντείνονται οι γεωπολιτικές διενέξεις είναι ένα ζήτημα η γενική εξασθένιση του πολιτικού βίου, του δημόσιου χώρου ή ακόμα μιας ανοικτής πολιτικής κρίσης. Γιατί ο κακός γείτονας διαλέξει την στιγμή των παρεμβάσεών του…
Δεν είναι οι μόνοι παίκτες
Το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα δεν εξαρτάται από την ποιότητα και την ευφυΐα των Ελλήνων πολιτικών. Οι πρεσβείες παίζουν ρόλο, όπως παίζουν και τα ταξίδια. Για παράδειγμα επί Κώστα Καραμανλή διαπιστώθηκε ότι ο ίδιος είχε πέσει θύμα υποκλοπών και παρακολουθήσεων που γίνονταν με κέντρο την αμερικάνικη πρεσβεία. Δεν είναι παράξενο αλλά η αποκάλυψη έδειξε μια ένταση στην σχέση Κ. Καραμανλή και ΗΠΑ. Έφτανε ένα ταξίδι του Α. Σαμαρά στην Μέρκελ και να ξεχαστεί όλη η αντιμνημονιακή του πολιτική. Παρομοίως ο Τσίπρας πριν εκλεγεί έκανε ταξίδια στις ΗΠΑ και στην Γερμανία και είχε επαφές με την ισραηλινή πλευρά. Αυτά τα ταξίδια και όσα μάλλον διημείφθησαν σ’ αυτά έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο να φθάσει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση. Παρομοίως ο Τζ. Πάιατ και ο Γερμανός πρέσβης παίζουν ρόλο και έχουν τις επαφές τους κ.λπ. Παράλληλα κυκλοφορούν διάφοροι πράκτορες, υποπράκτορες, ατζέντηδες, πλασιέ και μιζαδόροι, που πωλούν οτιδήποτε (ακόμα και παραμύθια). Ονόματα, παλιά Κασόγκι, πιο πρόσφατα Άλεξ Ρόντος, σήμερα Σάμπυ Μιωνή.
Ο πολυπράγμων Σάμπυ Μιωνή
51 χρόνων. Έλληνας πολίτης μέχρι 2006. Κατόπιν πήρε την ισραηλινή υπηκοότητα. Σε ηλικία 19 ετών πήρε υποτροφία για το πανεπιστήμιο Brandeis των ΗΠΑ, ίδρυμα ισραηλίτικων λόμπι.
Μετά την αποφοίτησή του διορίστηκε διαχειριστής επενδύσεων της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Donaldson (DLJ). Το 1998 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ίδρυσε την επενδυτική εταιρεία CMA με τον Άγγελο Μεταξά, της γνωστής εταιρίας κονιάκ.
Η εταιρεία του που είχε σχέση με τα hedge funds, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, κατάφερε να διαθέτει περιουσιακά στοιχεία αξίας 3 δισ. δολαρίων.
Τον Φεβρουάριο του 2006, η εταιρεία εξαγοράστηκε από την ελβετική τράπεζα, EFG International.
Τον Μάιο του 2010, όταν 7 ακτιβιστές έπεσαν νεκροί από τα πυρά του ισραηλινού στρατού στα διεθνή ύδατα (ταξίδι του «Στόλου της Ελευθερίας» προς τη Γάζα), ο Σάμπυ Μιωνή είναι εκπρόσωπος των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων για την Ελλάδα. Στα τηλεοπτικά παράθυρα χειρίστηκε με ιδιαίτερο κυνισμό το θέμα της δολοφονίας των ακτιβιστών και της σύλληψης των επιβαινόντων στα πλοία – μεταξύ των οποίων και Έλληνες πολίτες.
Ο Σάμπυ Μιωνής, στην συνέχεια συνδέει το όνομά του σαν ο άνθρωπος που βοηθούσε κάποιους από τους Έλληνες που αναφέρονται στη Λίστα Lagarde. Αναφέρεται σε δημοσιεύματα ότι Σ. Μιωνής συνεργαζόταν για την «Λίστα Λαγκάρντ» με τους Έλληνες και Ελβετούς τραπεζίτες του επιχειρηματία Κων. Χαΐτογλου, που ήταν στενός φίλος του Σαμαρά.
Το 2016 έχει τον περίφημο διάλογο με τον Νίκο Παππά που τον παραδίδει το 2020 και δηλώνει πως διαθέτει πολλά άλλα στοιχεία
Το 2018 τον βρίσκουμε να είναι πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ισραήλ-Ελλάδας και σε εκδήλωση στο Τελ Αβίβ παρουσία «κορυφαίων Ελλήνων και Ισραηλινών υπουργών και αξιωματούχων και με συμμετοχή πλέον των 200 πρωτοπόρων και διακεκριμένων Ισραηλινών επιχειρηματιών». Παραβρέθηκε ο πρόεδρος του Ισραήλ, κ. Reuven Rivlin και κεντρική ομιλήτρια ήταν η κα Anne-Laure Kiechel, σύμβουλος του Ελληνικού Κράτους εκπροσωπώντας την τράπεζα Rothschild. Την ελληνική κυβέρνηση εκπροσώπησαν ο Νίκος Παππάς, ο Αλέξης Χαρίτσης, και ο Γιώργος Τσίπρας.
Ο πολυπράγμων Σάμπυ Μιωνής ίσως συνεχίσει να απασχολεί την ελληνική επικαιρότητα, αφού έχουμε όλο και περισσότερο Ισραήλ στην ζωή μας…
