Δευτέρα 21 Νοέμβρη και το πρωινό μάθημα της Γλώσσας στην Στ’ τάξη σε δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου ξεκινά με την προκήρυξη των εργατών της Χαλυβουργίας.
«…Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας… Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη. Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.
Δεν γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας… Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς, την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές… Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι… Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη… Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη!…»
Η δύναμη του κειμένου των εργατών κεντρίζει τα συναισθήματα των παιδιών, παιδιών μιας κοινωνίας που βιώνει έντονα τη φτώχεια και την ανεργία.
Στη συνέχεια βρίσκουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα στοιχεία για το χάλυβα, τα εργοστάσια παραγωγής του και τα τεράστια κέρδη των ιδιοκτητών τους.
Θυμόμαστε και το εξαιρετικό εκείνο κείμενο από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε’ δημοτικού: «Ένα δάκρυ για τον μπάρμπα-Τζίμη»
«…Νιώθω περηφάνια γιατί, όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας, κι αυτό είναι σαν να ’βαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας…»
Τα παιδιά συζητούν ,ρωτούν ,προβληματίζονται και συναισθάνονται αυτά που συμβαίνουν, τα νιώθουν πολύ κοντά τους.
Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν μηνύματα αλληλεγγύης και τα οποία τώρα πια είναι εκτεθειμένα στον απεργιακό χώρο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.
Δεν γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας… Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς, την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές… Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι… Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη… Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη!…»
Η δύναμη του κειμένου των εργατών κεντρίζει τα συναισθήματα των παιδιών, παιδιών μιας κοινωνίας που βιώνει έντονα τη φτώχεια και την ανεργία.
Στη συνέχεια βρίσκουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα στοιχεία για το χάλυβα, τα εργοστάσια παραγωγής του και τα τεράστια κέρδη των ιδιοκτητών τους.
Θυμόμαστε και το εξαιρετικό εκείνο κείμενο από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε’ δημοτικού: «Ένα δάκρυ για τον μπάρμπα-Τζίμη»
«…Νιώθω περηφάνια γιατί, όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας, κι αυτό είναι σαν να ’βαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας…»
Τα παιδιά συζητούν ,ρωτούν ,προβληματίζονται και συναισθάνονται αυτά που συμβαίνουν, τα νιώθουν πολύ κοντά τους.
Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν μηνύματα αλληλεγγύης και τα οποία τώρα πια είναι εκτεθειμένα στον απεργιακό χώρο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.
Ο δάσκαλος της τάξης,
Στέλιος Φωκιανός
Σχόλια
