Πριν από λίγους μήνες μια εβραϊκή κοινότητα της Ελβετίας αξίωσε και πέτυχε τη ματαίωση μιας έκθεσης που είχε ετοιμαστεί για να τιμηθεί η μνήμη του σπουδαίου Ελβετού αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ. Λίγο αργότερα άλλη κοινότητα, στη Γαλλία αυτή τη φορά, πετύχαινε την απάλειψη του ονόματος Λουί Φερντινάν Σελίν από τον κατάλογο τιμωμένων συγγραφέων στις Εθνικές εκδηλώσεις μνήμης. Πριν από λίγες μέρες το κακό τρίτωσε. H έκπληξη αυτή τη φορά έφτασε από το Κοινοβούλιο της Αυστρίας, όπου η πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε να ματαιώσει προγραμματισμένη συναυλία του μνημειώδους έργου Μαουτχάουζεν του Μίκη Θεοδωράκη, η οποία είχε προγραμματιστεί να δοθεί στην τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού στην αυστριακή Εθνοσυνέλευση.
Στην προκειμένη περίπτωση ο δάκτυλος των Εβραίων της Αυστρίας υπήρξε «αφανής» όσα όμως ακολούθησαν την απόφαση ματαίωσης της συναυλίας αποδεικνύουν την κρυμμένη αλήθεια. «Είναι από τα παράδοξα της ιστορίας, τα κατ’ εξοχήν θύματα του Χιτλερισμού να μιμούνται απόλυτα τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο ναζισμός για την παγκόσμια επικράτησή του», δηλώνει ο Μίκης Θεοδωράκης όταν πληροφορείται την απόφαση, εκφράζοντας την έκπληξή του για το γεγονός.
Τη σκυτάλη στη συνέχεια την παραλαμβάνει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας, το οποίο κατακεραυνώνει τον Μίκη, εξηγώντας ότι η αιτία της ματαιωμένης συναυλίας δεν είναι άλλη από κάποιες (παλιές αλλά και πρόσφατες) αντισημιτικές δηλώσεις του λαοφιλούς συνθέτη. Αντισημιτισμός βέβαια για το σημερινό κράτος του Ισραήλ, ονομάζεται κάθε κριτική που ασκείται για όσα εκείνο διαπράττει σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και του συνόλου του αραβικού κόσμου.
Με μια στρεψόδικη ρητορική που εκμεταλλεύεται το εβραϊκό δράμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι ένα φοβικό σύνδρομο από το οποίο διακατέχεται εξαιτίας της γεωγραφικής «περικύκλωσής του» από τον Αραβικό κόσμο, επιχειρεί να εκμηδενίσει κάθε σοβαρή φωνή που υψώνεται για να καταγγείλει το απάνθρωπο σημερινό του «πρόσωπο». «Ο Σιωνισμός είναι φανερό ότι όχι μόνο σηκώνει κεφάλι, αλλά διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστικό στις διεθνείς εξελίξεις, χρησιμοποιεί σαν άλλοθι το Ολοκαύτωμα για πράξεις καθαρά αντιδραστικού χαρακτήρα, όπως είναι η κρατική πολιτική του Ισραήλ και ο ρόλος ορισμένων σπουδαίων παραγόντων του Εβραιοαμερικανικού λόμπι στη διαμόρφωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ. Έχω, λοιπόν, κατηγορήσει επανειλημμένα και κατηγορώ και σήμερα το Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
«Όπως καταδικάζω και ορισμένους σπουδαίους παράγοντες από το Εβραιοαμερικανικό λόμπι, τόσο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξαν στα εγκλήματα της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ στο Ιράκ, όσο και για το σχέδιο της άλωσης των Εθνών – Κρατών με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία των Τραπεζιτικοπιστωτικών κολοσσών που ελέγχουν εξ ολοκλήρου», δηλώνει με παρρησία ο Μίκης, αναρωτώμενος στη συνέχεια: «Γιατί επιμένετε σώνει και καλά να με κάνετε εχθρό των Εβραίων; Γιατί δεν σας αρέσει η αλήθεια, που με θέλει άνθρωπο σύμβολο στον αγώνα κάθε είδους αντιρατσισμού και φυσικά αντισημιτισμού»; Για τους ανθρώπους που κυβερνούν το σημερινό Ισραήλ το ερώτημα είναι αφελές.
Το πρόβλημά τους με τον Μίκη δεν είναι το παρελθόν ούτε το Μάουτχάουζεν, φυσικά.
Γνωρίζουν καλά ότι αυτό το θαυμάσιο έργο τη φρίκη του ναζισμού κατήγγειλε. Δεν συγχωρούν όμως το παρόν του Θεοδωράκη και κυρίως την ειλικρίνειά του. Αυτή θέλουν να σκεπάσουν, γι’ αυτό και «τιμωρούν» το έργο του.
Το ερώτημα, βεβαίως, που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι η γενικότερη πολιτική του κράτους του Ισραήλ, είναι το αδιανόητο «δικαίωμά του» να αφανίζει από τον πνευματικό χάρτη όποιο πρόσωπο δεν του είναι αρεστό και αυτό να περνά αδιαμαρτύρητα σχεδόν από την Πνευματική κοινότητα, τη δική μας αλλά και της Ευρώπης ολάκερης.
Τη σκυτάλη στη συνέχεια την παραλαμβάνει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας, το οποίο κατακεραυνώνει τον Μίκη, εξηγώντας ότι η αιτία της ματαιωμένης συναυλίας δεν είναι άλλη από κάποιες (παλιές αλλά και πρόσφατες) αντισημιτικές δηλώσεις του λαοφιλούς συνθέτη. Αντισημιτισμός βέβαια για το σημερινό κράτος του Ισραήλ, ονομάζεται κάθε κριτική που ασκείται για όσα εκείνο διαπράττει σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και του συνόλου του αραβικού κόσμου.
Με μια στρεψόδικη ρητορική που εκμεταλλεύεται το εβραϊκό δράμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι ένα φοβικό σύνδρομο από το οποίο διακατέχεται εξαιτίας της γεωγραφικής «περικύκλωσής του» από τον Αραβικό κόσμο, επιχειρεί να εκμηδενίσει κάθε σοβαρή φωνή που υψώνεται για να καταγγείλει το απάνθρωπο σημερινό του «πρόσωπο». «Ο Σιωνισμός είναι φανερό ότι όχι μόνο σηκώνει κεφάλι, αλλά διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστικό στις διεθνείς εξελίξεις, χρησιμοποιεί σαν άλλοθι το Ολοκαύτωμα για πράξεις καθαρά αντιδραστικού χαρακτήρα, όπως είναι η κρατική πολιτική του Ισραήλ και ο ρόλος ορισμένων σπουδαίων παραγόντων του Εβραιοαμερικανικού λόμπι στη διαμόρφωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ. Έχω, λοιπόν, κατηγορήσει επανειλημμένα και κατηγορώ και σήμερα το Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
«Όπως καταδικάζω και ορισμένους σπουδαίους παράγοντες από το Εβραιοαμερικανικό λόμπι, τόσο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξαν στα εγκλήματα της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ στο Ιράκ, όσο και για το σχέδιο της άλωσης των Εθνών – Κρατών με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία των Τραπεζιτικοπιστωτικών κολοσσών που ελέγχουν εξ ολοκλήρου», δηλώνει με παρρησία ο Μίκης, αναρωτώμενος στη συνέχεια: «Γιατί επιμένετε σώνει και καλά να με κάνετε εχθρό των Εβραίων; Γιατί δεν σας αρέσει η αλήθεια, που με θέλει άνθρωπο σύμβολο στον αγώνα κάθε είδους αντιρατσισμού και φυσικά αντισημιτισμού»; Για τους ανθρώπους που κυβερνούν το σημερινό Ισραήλ το ερώτημα είναι αφελές.
Το πρόβλημά τους με τον Μίκη δεν είναι το παρελθόν ούτε το Μάουτχάουζεν, φυσικά.
Γνωρίζουν καλά ότι αυτό το θαυμάσιο έργο τη φρίκη του ναζισμού κατήγγειλε. Δεν συγχωρούν όμως το παρόν του Θεοδωράκη και κυρίως την ειλικρίνειά του. Αυτή θέλουν να σκεπάσουν, γι’ αυτό και «τιμωρούν» το έργο του.
Το ερώτημα, βεβαίως, που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι η γενικότερη πολιτική του κράτους του Ισραήλ, είναι το αδιανόητο «δικαίωμά του» να αφανίζει από τον πνευματικό χάρτη όποιο πρόσωπο δεν του είναι αρεστό και αυτό να περνά αδιαμαρτύρητα σχεδόν από την Πνευματική κοινότητα, τη δική μας αλλά και της Ευρώπης ολάκερης.
Φ. Χ.
Σχόλια
