Τα στεγανά έχουν φτιαχτεί από καιρό. Κράτος εν κράτει η αστυνομία, τα ΜΑΤ, η αντιτρομοκρατική. Κανείς δεν τους ελέγχει, δεν τους αγγίζει. Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα στους κόλπους τους.
Στις μισές περιοχές της Αθήνας τα τηλέφωνα –όλα ανεξαιρέτως– παρακολουθούνται, σύμφωνα με το νόμο και το Σύνταγμα, όπως ειρωνικά μας λένε. Ο Χρυσοχοΐδης έχει γίνει ο καλύτερος πελάτης των εφημερίδων (όσων ασχολούνται μ’ αυτά). Τρεις σελίδες κάθε μέρα πιάνει το ρεπορτάζ από τα κατορθώματα των δικών του. Ξύλο παντού, βασανιστήρια, μοτοσικλέτες πάνω στους διαδηλωτές, σπασμένα κόκαλα, γραμμή τα πρησμένα πρόσωπα μπροστά από απαθείς εισαγγελείς, «φυτεμένα» ενοχοποιητικά στοιχεία. Τελευταία, μάλιστα, αστυνομικές συμμορίες μέσα στη νύχτα σπάνε πόρτες, μπουκάρουν σε σπίτια και ξυλοφορτώνουν ανθρώπους μπροστά σε τρομαγμένους γείτονες και παιδικά. Σκέτος φασισμός.
Στις διαδηλώσεις και στα κυνήγια της αντιτρομοκρατικής, κράτος και παρακράτος γίνονται ένα. Οργανώνονται προβοκάτσιες λέει το ΚΚΕ και πολλοί απ’ τους παλιότερους το πιστεύουν, καθώς το φρόνημα του λαού δεν φαίνεται να κάμπτεται.
Παράλληλα αναδεικνύονται κι άλλα ερωτηματικά ακόμα πιο σοβαρά. Όπως το πώς εντάσσονται και τι νόημα αποκτούν όλα αυτά σε μια εποχή που η διακυβέρνηση της χώρας περνά ανοιχτά στο ΔΝΤ. Μήπως η αστυνομία δείχνει το δρόμο, καθώς αυτή -έτσι κι αλλιώς- πρωτοστατεί εκεί που οι άλλοι τώρα δοκιμάζονται; Μ’ άλλα λόγια, μήπως η ανομία που μέχρι τώρα ήταν εγκατεστημένη στις δυνάμεις καταστολής βρίσκει δρόμο προς το επίκεντρο της πολιτικής ζωής και της διακυβέρνησης;
