Μια συνηθισμένη βροχή… ήταν, που να πάρει. Μία συνηθισμένη έντονη βροχή. Με αστραπές και μπουμπουνητά, όπως όλες οι έντονες βροχές. Γιατί θα έπρεπε δηλαδή να μετονομαστεί σε «Γηρυόνη»; Γιατί θα έπρεπε όλα σχεδόν τα σχολεία των νοτίων προαστίων να παραμείνουν κλειστά μέχρι νεοτέρας; Γιατί θα έπρεπε το ενδεχόμενο μίας έντονης βροχόπτωσης να αντιμετωπιστεί σαν να επρόκειτο για τον τυφώνα Κατρίνα; Και τι είδους καινούργια μόδα είναι αυτή, κάθε που μπουμπουνίζει λίγο παραπάνω, κάθε που τα σύννεφα πυκνώνουν λίγο παραπάνω, να μπαίνουμε σε κατάσταση συναγερμού; «Μα, καιρός είναι αυτός;», μου είπε σήμερα ένας τζιτζιφιόγκος, καθώς περπατούσα προς την πρωινή μου εργασία. Σωστά, ρε φίλε. Έπρεπε προηγουμένως να σε είχε ρωτήσει. Έπρεπε να σου είχε ζητήσει αριθμό πρωτοκόλλου.
Εντυπωσιάζομαι όταν συνειδητοποιώ πόσοι άνθρωποι καταπίνουν αμάσητο το αφήγημα. Εντυπωσιάζομαι όταν διαπιστώνω ότι ο καιρός δεν είναι πλέον αυτός που είναι, αλλά αυτός που τα media λένε ότι είναι. Ήδη από τις εννιά το πρωί στην Αργυρούπολη είχαμε άπνοια και ηλιοφάνεια. Ε, και τι μ’ αυτό; Για πολλούς ανθρώπους, ο καιρός σήμερα ήταν «χάλια». Αύριο, μπορεί να ρίξει χαλάζι ή να χιονίσει. Ε, και τι μ’ αυτό; Αν τα media πουν ότι ο καιρός είναι «καλός», πολλοί άνθρωποι θα πουν επίσης ότι ο καιρός είναι «καλός» – άντε, με πιθανή εξαίρεση κάποιες τοπικές χιονοπτώσεις.
Σε παλαιότερη στήλη είχα μιλήσει για το «κίνημα του καιρού», ως ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σου ανοίξουν συζήτηση για τον καιρό, απλώς και μόνο επειδή θέλουν να πουν κάτι. Υποστήριζα τότε ότι το εν λόγω κίνημα είναι αντιδραστικό, αντιπνευματικό και αφόρητα πληκτικό. Σπεύδω τώρα να συμπληρώσω ότι τα πράγματα έχουν μάλλον χειροτερέψει, δεδομένου ότι ο πολιτικός ρόλος του κινήματος έχει αναβαθμιστεί εντυπωσιακά – ιδίως από τις τελευταίες κυβερνήσεις. Τούτο συμβαίνει για δύο λόγους: πρώτον, διότι η αναγωγή του καιρού σε ουσιώδες ζήτημα της ζωής μας, αποτελεί έναν εύσχημο τρόπο για να μην σκεπτόμαστε και να μην αντιμετωπίζουμε τα πραγματικώς ουσιώδη ζητήματα της ζωής μας. Και δεύτερον, διότι το «κίνημα του καιρού» εξυπηρετεί θαυμάσια την πολιτική του φόβου (politics of fear) – δηλαδή το κυρίαρχο μοντέλο διακυβέρνησης που ακολουθείται σήμερα από όλες τις κυβερνήσεις όλων των ιδεολογικών κατευθύνσεων. Μέχρι πρότινος, είχαμε μάθει να φοβόμαστε τους μουσουλμάνους, τους Εβραίους, τους μετανάστες, τους λαϊκιστές και τους αριστερούς αναρχοάπλυτους. Τώρα θα πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε και τον καιρό – τους αέρηδες και τις καταιγίδες του. Προβλέπω μία εποχή, κατά την οποία θα αρχίσουμε να φοβόμαστε μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε. Θα μας κόβεται η χολή ακόμα και μπροστά σε μία απρόσμενη ανάδυση της σκιάς μας – σαν τα φοβικά σκυλιά. Και όπως τα φοβικά σκυλιά, θα απαιτούμε ολοένα και περισσότερη «ασφάλεια» και αστυνόμευση εναντίον του καιρού, θα διεκδικούμε ολοένα και πιο δραστικά μέτρα απέναντι σε έναν καιρό ατίθασο και ανεξημέρωτο, που επιμένει θρασύτατα να μην συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις μας.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν να πω στο «κίνημα του καιρού», μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου: τον κακό σας τον καιρό.
