Συνεχίζουμε τα μικρά αφιερώματα στις σελίδες της εφημερίδας μας για τα 15 χρόνια από την έκδοσή της
του Κώστα Μ. Βασιλειάδη*
Πριν 10 χρόνια δεν ήξερα ούτε τι είναι ο Δρόμος της Αριστεράς, ούτε τι είναι η ΚΟΕ, ούτε την ομάδα γύρω τους. Όμως, αμέσως μετά το Δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015, έχοντας ήδη περάσει δυο μεγάλες πολιτικές απογοητεύσεις, μια του ΠΑΣΟΚ (που όμως διήρκεσε πολύ περισσότερο μέχρι να φτάσει στο αποκορύφωμά της το 2010) και μια του ΣΥΡΙΖΑ (πολύ πιο σύντομη, αλλά καταλυτική για εμένα), εντελώς τυχαία, άκουσα για τον Ρούντι και μου κινήθηκε η περιέργεια να ψάξω περισσότερο. Το διαδίκτυο με οδήγησε στο Δρόμο της Αριστεράς. Πήρα το πρώτο φύλλο που βρήκα στο περίπτερο και Ω του Θαύματος! Βρε παιδί μου, αυτοί που γράφουν στην εφημερίδα λες και διαβάζουν το μυαλό μου, σκέφτηκα. Από τότε, επί 10 χρόνια δεν έχω χάσει ούτε ένα τεύχος, έχω παρευρεθεί σε αρκετές συγκεντρώσεις στη Ρεθύμνου με αποκορύφωμα το περσινό Συνέδριο που παρακολούθησα ανελλιπώς και βέβαια τη Γιορτή των 15 χρόνων. Αν αυτή η εφημερίδα δεν υπήρχε θα έπρεπε να «εφευρεθεί». Ευτυχώς υπάρχει και είναι το μοναδικό έντυπο που μου προσφέρει πλήρη πολιτική, αλλά, πολύ σημαντικό, και πολιτιστική ενημέρωση.
Στην κατάσταση πολιτικού αδιεξόδου και υπαρξιακής κρίσης που βρίσκεται η χώρα και ο λαός μας ο Δρόμος και το Συνέδριο αποτελούν μια αχτίδα ελπίδας. Δύσκολη η πορεία όμως και ανηφορική, με πολλούς κινδύνους, αλλά δεν διακρίνω εναλλακτικές λύσεις. Τα κείμενα του Δρόμου «ξεδιπλώνουν» προσεκτικά τη σκέψη των αρθρογράφων του για το πώς μπορεί να υλοποιηθεί το «εγχείρημα». Όμως πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μια επιτάχυνση των βημάτων, γιατί οι εξελίξεις τρέχουν πια με εκρηκτικούς ρυθμούς.
Μεσοπρόθεσμα ο υπαρκτός κίνδυνος εξ Ανατολών που όχι μόνο δεν είναι σε ύφεση, αλλά διατυπώνεται με επιμονή το δόγμα της «Γαλάζιας πατρίδας» συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία, που δεν είναι απλά λόγια, λαμβάνοντας υπόψη τις συνεχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις της Άγκυρας σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη, τη συνεχιζόμενη επί 50 χρόνια Κατοχή στην Κύπρο και τις συνεχείς λεκτικές και όχι μόνο οχλήσεις στο Αιγαίο, αλλά και οι σαφείς αναφορές στη Θράκη. Ταυτόχρονα όμως η πολεμική δραστηριότητα στην άμεση γειτονιά μας (Ουκρανία, Μέση Ανατολή), η απροκάλυπτη πλέον ευρωπαϊκή ρητορική περί «πολεμικής οικονομίας», η αστάθεια στις ΗΠΑ / Δύση και την Άπω Ανατολή πυκνώνουν τα βαριά σύννεφα του πολέμου και απαιτούν ριζικά διαφορετική στρατηγική διπλωματίας από αυτή που ακολουθούμε εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Στον τομέα της εθνικής οικονομίας πρέπει επίσης να αναθεωρήσουμε τη λογική της ανάπτυξης με βάση τον τουρισμό, την εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και την αλόγιστη ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και να δώσουμε ξανά έμφαση στον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα και τη μεταποίηση, γιατί στις δυσμενείς διεθνείς συνθήκες, που φαίνεται να πλησιάζουν, οι σημερινές μας προτεραιότητες βάζουν τη χώρα σε θανάσιμους κινδύνους. Παράλληλα πρέπει να δοθεί επίσης έμφαση στην ανάπτυξη της αμυντικής μας βιομηχανίας με κατεύθυνση τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και όχι των πολυεθνικών συμφερόντων που πιθανότατα δεν συμπίπτουν με τα δικά μας.
Το έγκλημα των Τεμπών ανέδειξε επίσης την παθογένεια έστω και των αστικοδημοκρατικών θεσμών, το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε εκποιείται στο ιδιωτικό κέρδος που έχει αναγορευτεί στη δήθεν «κινητήρια» δύναμη της οικονομίας και οι οικονομικές ανισότητες βαθαίνουν συνεχώς, η μεσαία τάξη φτωχοποιείται και τα χαμηλά εισοδήματα ζουν με επιδόματα-φιλοδωρήματα. Το δε πολιτικό σύστημα παρακολουθεί απλά ανίκανο να αντιδράσει ουσιαστικά και περιορίζεται στον στείρο αντι-μητσοτακισμό στη λογική της ανακύκλωσης στην καρέκλα της εξουσίας.
Και βέβαια κρίσιμο είναι το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας που αν δεν αντιμετωπιστεί σε βάθος χρόνου μπορεί να αποβεί μοιραίο για το μέλλον της πατρίδας μας.
Η χώρα χρειάζεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ μια άλλη κατεύθυνση, ένα συνολικό «εγχείρημα», όπως σωστά συνηθίζει να επισημαίνει σε όλους τους τόνους ο Δρόμος.
* Ο Κώστας Μ. Βασιλειάδης είναι διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός ΕΜΠ και M.Sc. UCL
